Czy lubię czytać filozofię? Nie. Czy jestem kolekcjonerką polskich debiutów? Nie. Czy jestem zauroczona Michałem Rutkowskim? Tak. Nie. Dlaczego więc postanowiłam przeczytać tę książkę?
Okładka.
Novae Res.
Mogę jakieś namiary do Waszego grafika?
Coraz częściej zachwycam się okładkami od tego innowacyjnego wydawnictwa. Ale czy wygląd przekłada się na moje postrzeganie tej... niszowej powieści?

Nie przepadam za książkami z gatunku ''filozofia''. Czasem po prostu myślę sobie, że jestem na nie zbyt głupia, ale powód jest inny. Większość takich dzieł nie ma fabuły. Takie trochę blabla o życiu, śmierci, Bogu, przeznaczeniu... Nie można się w to wczuć, zaczytać, utożsamić...

Na początku myślałam, że ''Płomyk świecy'' też taki będzie. Pierwsze rozdziały - trochę długie monologi - nie porwały mnie, ale później na scenę wchodzi tytułowy płomyk, kobieta. Cała książka przybrała formę rozmowy. Para kochanków, czasem wrogów, ludzi, którzy robią to, co my nieumyślnie przez całe życie - próbują się zrozumieć.

Tomik przeczytałam wieczorem. Strony szybko migały mi przed oczyma, ale ''Płomyk świecy'' nie jest powieścią na raz, na szybko, na nic. Do tej książki można wracać i za każdym razem wyciągać inny wniosek.