„Nieważne jest to, co nam się przydarza, ale to, jak sobie z tym radzimy”.

Życie jest jak bańka mydlana.. i mimo, że w gruncie rzeczy bywa piękne i okrutne jednocześnie, wystarczy moment i może jak ta bańka mydlana prysnąć.. a my razem z nim.
„Piętna” to niezwykła historia pewnej młodej kobiety. Wojowniczki, która przez całe swoje życie musiała walczyć o komfort bycia sobą.
Sabina z pozoru miała wszystko. Miała też wiele kompleksów. Surowe wychowanie, wieczne dążenie do doskonałości, zaspokajanie potrzeb innych, ciągłe zabieganie o miłość u akceptację, szczególnie ojca, które powinny być przecież bezwarunkowe – wszystko to sprawiło, że jej poczucie własnej wartości niemal nie istniało.
Zagubiona nastolatka, emocjonalna sierota, znalazła odskocznię w intensywnym życiu towarzyskim. Jednak i na tym polu czuła, że nie umie odnaleźć się w sytuacji. A potem było już tylko gorzej..
Kumulacja złości, bezsilności i rozpaczy popchnęły ją w szpony mrocznej i destrukcyjnej choroby psychicznej. Choroby, która uderza mocno i celnie. Szerokie spektrum stanów emocjonalnych, od całkowitej rozpaczy po złość, w bardzo krótkim czasie zamieniły jej życie w jeden wielki koszmar.
Czy Sabina znajdzie siłę, by pokonać swoje demony?
Czy otworzy się na pomoc ze strony innych?
Czy obecne na jej ciele rany zostaną jedynie pamiątką z czasów wygranej wojny o przetrwanie?
„Piętna” to bardzo osobista, przejmująca i prawdziwa powieść i walce o siebie i dla siebie. Ważny głos w dyskusji. Apel o to, by się nie poddawać.. bo warto żyć mimo wszystko.
Polecam.

"Piętna" to książka gdzie został poruszony temat CHAD. Nie ma na rynku wiele takich książek, dlatego bardzo chciałam po nią sięgnąć. Ciężko się od niej oderwać! Każdą kartkę, każde słowo wręcz pochłaniałam.

IG: Czytomanka

„Piętna” to historia o bólu istnienia, o braku wsparcia i zrozumienia, o spadaniu w ciemność, ale również o walce, o podnoszeniu się i powrocie do życia, o porażkach i próbach zaczynania od nowa.

Świat siedemnastoletniej Sabiny się rozpada, kiedy ojciec odchodzi od matki. Mimo, że w całym swoim dotychczasowym życiu nie mogła liczyć na jego pomoc i wsparcie, czuje, że traci coś bezpowrotnie. Wydarzenie to negatywnie wpływa na jej matkę, która pogrąża się w depresji i to właśnie młoda dziewczyna otacza nad nią swoją opiekę, co prowadzi do chęci odreagowania. Sabina szuka sposobu na ukojenie bólu w spotkaniach towarzyskich, alkoholu, narkotykach oraz samookaleczaniu. Dość szybko jednak poczucie bezsensu życia powoduje że dziewczyna pogrąża się w depresji, która atakuje ją na zmianę z maniami. Czy Sabinie uda się pokonać chorobę, czy jednak zabraknie jej sił na walkę o swoje zdrowie i życie?

Czytanie tej historii to podróż w najbardziej niezgłębione zakamarki ludzkiego umysłu. Przede wszystkim ukazuje chorobę, jaką jest depresja i jak trudno z nią walczyć bez wsparcia najbliższych. Depresja atakuje znienacka i niszczy wszystko, co spotyka na swojej drodze: życie zawodowe, relacje rodzinne, nas samych. A najgorsze w tej chorobie jest to, że bardzo trudno jest zrozumieć ją osobom, które nigdy jej nie doświadczyły.

Autorka pisząc tę powieść wykonała kawał dobrej roboty. Nie dość, że w merytoryczny sposób podeszła do zagadnień depresji i manii, to jeszcze ubrała je w angażującą czytelnika historię, którą mogło napisać samo życie.

Bohaterka bardzo ujęła mnie za serce, od samego początku odczuwałam z nią więź i miałam świadomość targających nią emocji. Moją uwagę szczególnie zwróciła jej relacja z mężczyznami i próby budowania związków. Żaden z partnerów nie był w stanie zrozumieć choroby, z którą borykała się Sabina i po pewnym czasie zostawiał ją samej sobie.

W książce przedstawiony został również przebieg terapii, którą musiała przejść główna bohaterka, aby w miarę samodzielnie stanąć na nogi. Nie zawsze jednak terapia skuteczna jest od razu. Czasami pacjenci muszą przejść ją wielokrotnie aby mówić o wyzdrowieniu. Ukończenie terapii nie jest jednak równoznaczne z tym, że dana osoba już nigdy więcej nie zachoruje.

Bardzo polecam tę książkę. Nie dość, że była to wciągająca opowieść to jeszcze dostarczyła mi dużą dawkę wiedzy.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.

Czasami w życiu każdego człowieka przychodzi chwila, gdy życie zaczyna nas przerastać. Potrzebujemy wtedy słów, które nas podbudują i podniosą na duchu. Tym właśnie jest dla mnie książka Urszuli Król „Piętna”. Jest ona dokładnie tym, czego potrzebowałam, dokładnie wtedy, gdy tego potrzebowałam. Jak to się dzieje, że książka o tak wielkim smutku jest w stanie przynieść mi tyle radości i pocieszenia? Już dawno nie czytałam tak bolesnej, mocnej, smutnej i ciężkiej książki. Autorka omawia tematy związane z nastrojem, zdrowiem psychicznym, rodziną, związkami i samookaleczaniem. Są to bardzo trudne tematy, ale tak bardzo powszechne i ważne, żeby o nich mówić. Bardzo się cieszę, że przeczytałam tę książkę. Zawiera ona wszystko, co dotyczy uczuć, nieporozumień i pragnień, potrzeb kogoś, kto cierpi na chorobę psychiczną. Opowieść o życiu Sabiny i jej problemach pokazuje, jak depresja wygląda w rzeczywistości. Nawet jeśli osoby, które uważa się za najbliższych, nie potrafią zrozumieć tego, jak choroby psychiczne wpływają na życie chorego, na życie ich samych. Tylko ten, kto przez to przechodzi, wie, jakie jest to cierpienie i ból być niezrozumianym, jak inni dyskryminują ludzi z problemami zdrowia psychicznego. Urszula Król zgłębia wiele prawd związanych z piętnem choroby psychicznej. Depresja nie jest już tematem tabu i powinno się o niej rozmawiać. Jest wiele sposobów radzenia sobie i przepracowania epizodów, a co najważniejsze, droga do wyzdrowienia i dobrego samopoczucia jest możliwa. Autorka w swojej historii pokazuje długą i ciężką drogę dziewczyny walczącej w tej nierównej walce z chorobą.

Sabina to nastolatka, które wiedzie udane życie. Wydawać by się mogło, że ma wszystko. Wszystko oprócz miłości najważniejszego mężczyzny w jej życiu – ojca. Gdy pewnego dnia, bez uprzedzenia mężczyzna porzuca rodzinę, coś zaczyna się psuć. Sabina próbuję ukoić swój ból alkoholem i imprezami rzucając się w wir życia towarzyskiego. Zaczyna również rozładowywać gromadzące się w niej emocje próbując samookaleczania. Z każdym dniem Sabina czuje, że życie nie ma sensu, popada w melancholie i w końcu coś w niej pęka.


Ta książka skłoniła mnie do zastanowienia się nad różnymi problemami społecznymi dotyczącymi zdrowia psychicznego. Naprawdę podoba mi się to, jak łatwo było mi to przeczytać, a jednocześnie mogłam poznać tak wiele odcieni emocji z każdą kolejną stroną. Naprawdę z łatwością mogłam połączyć się z autorką i byłam w stanie zrozumieć, co mają przekazać jej słowa. Ta książka dotyczy nie tylko problemów ze zdrowiem psychicznym. Mówi również o tym, jacy jesteśmy jako osoba, jak różnimy się i jak podobni jesteśmy do naszych rodziców, jak to jest być samotnym i pogubionym. Są chwile, kiedy coś czujesz, ale nie wiesz, jak to wyrazić. Możesz nie wiedzieć, jak wyjaśnić innym swoje myśli, ponieważ nie możesz znaleźć odpowiednich słów lub najbliższej metafory. Urszula Król przywołuje takie emocje pokazując życie dziewczyny, która przeszła tak wiele. Czasami możesz być zdezorientowany co do własnych uczuć, a książki mogą pomóc ci je przetworzyć i zrozumieć siebie. Tak właśnie zrobiła mi ta książka. Pokazała, że za wszelką cenę należy walczyć o siebie i swoje szczęście. Polecam ją z głębi mojej duszy, ale ostrzegam, że nie będzie to łatwa lektura.

Sabina ma 17 lat i nagle jej dość poukładane życie zostaje zburzone jak domek z kart. Jej ojciec obwieszcza, że odchodzi od rodziny. Mimo, że ojciec dla młodej dziewczyny był niczym wymagający kat, to ona czuje się jakby ktoś rozerwał ją na pół. Sabina zostaje sama z mamą. Mamą, która totalnie się rozpada. Najpierw depresja, później choroba, a młoda dziewczyna, która powinna mieć oparcie w chociaż jednym rodzicu, staje się oparciem dla dorosłego. By ulżyć sobie w cierpieniu dziewczyna zaczyna imprezować, próbować zakazanych rzeczy oraz samookaleczać się. Jej problemy zostają tylko w jej sferze, nikomu dorosłemu się z nich nie zwierza. W końcu postanawia to zmienić i zaczyna szukać pomocy. Tylko czy nie jest dla niej na nią za późno?

"Piętna" to pamiętnik z życia osoby chorej psychicznie. Jest to bardzo emocjonalnie ciężka lektura. Niezwykle szokująca i poruszająca. Z tej książki wylewa się ból, krzyk o pomoc mimo, że jest krzykiem, to tak jakby jest zbyt cichy. Zbyt cichy, bo jest tematem tabu. Tematem, o którym nie wolno rozmawiać publicznie. Tylko, że TRZEBA. TRZEBA. TRZEBA. Mamy tutaj dwubiegunowość. Z jednej strony wyniszczającą od środka depresję, a z drugiej wybuchową manię. Co jest gorsze? Które z nich wyniszcza bardziej? Które z nich jest bardziej destrukcyjne?

To książka, która daje do myślenia na wielu płaszczyznach. Sama początkowo rozmyślałam o tym, gdzie jest rodzina? No tak, ojciec poszedł w tango, stworzył sobie nową rodzinę, od pozostawionej córki nadal wymagał idealności. Nadal chciał zaspokajać swoje chore ambicje, kosztem własnego dziecka. Matka załamała się, zamiast dawać jedynej córce oparcie, sama go potrzebowała. Niszczyła siebie i córkę, czyli to co jej pozostało. Na szczęście w porę się podniosła, w porę dla siebie. Wreszcie sama córka. Młoda dziewczyna, która nie miała pojęcia o własnych potrzebach, bo jej potrzeby od zawsze w rodzinie były mało ważne. Młoda dziewczyna na swoich barkach niosła wielkie brzemię, które odreagowywała na imprezach bądź sprawiając sobie słodki ból za sprawą żyletki. Czy właśnie brak obecności rodziców w jej życiu przyczynił się do choroby psychicznej? Nie mnie oceniać, ale wydaje mi się, że tak. W dalszej części książki zaczęłam rozmyślać o samych terapiach i leczeniu farmakologicznym. O ile terapia sama w sobie jest spoko, bo człowiek może się wygadać, wylać morze łez, ale zostać wysłuchanym, a nie ocenionym, o tyle leczenie farmakologiczne leży i kwiczy. Ilość przyjmowanych leków woła o pomstę do nieba. To prowadzenie eksperymentu na chorym, który może wyleczy albo jeszcze bardziej pogłębi destrukcyjny stan. Tego doświadczała właśnie Sabina, a mnie samej serce krajało się z bólu, że młoda dziewczyna tak cierpi. Czułam wszechogarniający smutek i złość na lekarza, który dopuszcza się - nazwijmy rzeczy po imieniu - eksperymentów!

"Piętna" to książka, która jest bardzo kontrowersyjna. Pokazuje jak niewiele trzeba w życiu nastolatka by wydarzyła się tragedia. Można skomentować to tak, że nic się nie stało, że to kolejny rozwód rodziców. Nie, to ogromny problem dla młodego człowieka. To sprawa, którą trzeba brać również pod uwagę, bo nie tylko dorosłym załamuje się świat. Fakt po jednym to spłynie, ale po innym nie. Ta książka to również apel by rozmawiać o tych problemach, by nie zamiatać chorób psychicznych pod dywan. Wiele chorób psychicznych dotyka właśnie nastolatków. To nie jakaś ideologia, fanaberia młodych ludzi, to fakt. To się dzieje i cieszę się, że coraz więcej ludzi mówi o tym otwarcie, że powstają takie książki. "Piętna" to również książka o nadziei, o tym że można się wyleczyć i dalej żyć.

Sabina miała względnie szczęśliwe życie, a jej największym problemem zdawał się być brak miłości ze strony ojca. Mimo wszystko do pewnych rzeczy można się przyzwyczaić... nawet tych bolesnych. Prawdziwe piekło rozpoczyna się wraz z odejściem głowy rodziny. Matka dziewczyny popada w depresję po odejściu męża, na zmianę z momentami agresji skierowanymi przeciwko córce. Sabina nie wie, jak ma sobie poradzić; czuje się opuszczona, beznadziejna, nic nie warta. To na pewno przez nią ojciec postanowił założyć nową rodzinę- lepszą, pełniejszą, bardziej szczęśliwą.

Jeżeli myślisz o sobie źle, to kto sprawi, że zobaczysz świat w radośniejszych barwach... ?

Sabina "podróżuje" między euforią, lokując uczucia w mężczyźnie, który... nie jest lojalny, a kolejnymi etapami depresji. Ulgę znajduje w samookaleczeniu.

Czy główna bohaterka odnajdzie w sobie siłę, by zawalczyć o własne dobro?

Nigdy nie wiem, czego się spodziewać po tego typu książkach. Niejednokrotnie nastawiałam się na mocną historię, która wstrząśnie moim światem w posadach, a wychodziło... sami wiecie jak. Podziwiam autorkę, gdyż bardzo trudno pisać o tak życiowych problemach. O czymś, co może dosięgnąć każdego z nas. O destrukcji, która płynie w naszych żyłach i tylko od nas zależy, czy nas pochłonie.

Jak ma sobie poradzić siedemnastoletnia dziewczyna, która czuje się odrzucona przez ojca? Ten, niczym oprawca nad swoją ofiarą, nieustannie wymagał od córki coraz więcej. Aż w końcu odszedł i zamiast westchnienia ulgi z piersi Sabiny wyrwał się krzyk rozczarowania. Dlaczego... ?
Nie od dziś wiadomo, że to rodzice w pewien sposób nas kształtują; to oni kierują naszymi pierwszymi krokami, uczą nas rozróżniać dobro od zła, wspierają w trudnych momentach i cieszą się w chwilach szczęścia. Sabina nigdy tego nie miała, a po odejściu ojca nagle to ona musiała wziąć na siebie trud przetrwania. Szczególnie, że los nie szczędził jej i jej matki. Odejście ojca, później choroba matki, jej napady agresji... wszystko nie tak.

Ciężko jest opowiedzieć o tej książce, szczególnie dlatego, że porusza tak poważny temat, jakim jest CHAD, czyli choroba dwubiegunowa. Mam wrażenie, że przypadku takich pozycji nie powinno patrzeć się na to, czy lektura wciąga, jaki styl pisania ma autor, lecz na samo przesłanie. Nikt z moich bliskich (ani nawet bliższych czy dalszych znajomych) nigdy nie zmagał się z tego typu dolegliwościami. Może właśnie dlatego trochę ciężko było mi zrozumieć niektóre wybory Sabiny.

Piętna to taka książka, której treść ciężko przekazać. To pozycja, którą po prostu trzeba przeczytać i samemu wyrobić sobie zdanie. Tematyka jest mocna, obiecuję.

Sabina może powiedzieć o sobie, że ma wszystko. Wszystko oprócz akceptacji i miłości ze strony ojca. Gdy ten pewnego dnia postanawia porzucić rodzinę i odejść z domu, życie młodej dziewczyny zmienia się w koszmar. Zaczyna praktykować samookaleczanie, co staje się jej rytuałem rozładowującym nieustannie towarzyszący jej stres. Nasilające się z każdym dniem poczucie bezsensu życia i obezwładniająca melancholia sprawiają, że w końcu nadchodzi moment, gdy coś w niej pęka…

Pierwszy raz sama nie wiem, od czego zacząć, ani co powiedzieć, aczkolwiek na pewno nie będzie miało to pozytywnego wydźwięku.

„Piętna” poruszają naprawdę bardzo ważny temat, jakim jest depresja, jednak przedstawiają go, moim zdaniem, w wręcz stereotypowy sposób i to najbardziej bolało moje oczy podczas czytania. Wydarzenia zataczają błędne koło, depresja ukazana jest w tym najbardziej powielanym obecnie obrazie, brakuje tu jej drugiej strony. Wbrew temu, że możemy poznać myśli bohaterki, które czasem szokują, czasem wzruszają, wbrew temu, że autorka próbuje przekazać przyczyny depresji, często nieudolnie, wbrew temu, że próbuje pokazać z czym zmagają się chore osoby, wbrew temu i wielu innym aspektom, ta książka jest dużym niedociągnięciem, a temat jest usilnie kontynuowany.

Czytając, zakładam, że akcja opisana w książce jest fikcją literacką, co za tym idzie nie interesuje mnie geneza jej powstania, przeszłość, czy intencje piszącego. Liczy się tu i teraz i uważam, że „tu i teraz” autorki nie wypaliło. Czasem nawet prostota może okazać się za prosta, żeby można ją było uznać za dobrą.

Po przeczytaniu i odłożeniu tej pozycji na półkę, postanowiłam zapoznać się z opiniami innych czytelników. Znaczna większość uznała ją za edukującą i wartościową, jednak czy TA forma dydaktyczna naprawdę jest warta uwagi? Przedstawienie tak ciężkiej choroby pod postacią jednej wizji, która jest powielana schematycznie od x czasu, może wyrządzić większą krzywdę, niż się zdaje.