Roxanne Anderson przez wielu uważana jest za szczęśliwą. Ma w życiu wiele tego, o czym inni mogą tylko pomarzyć. Jest bogata, popularna w szkole, do tego piękna i inteligentna. Jednak nikt tak naprawdę jej nie zna, a ona czuje się bardzo samotna, pomimo że ma wokół siebie wielu ludzi. Na dodatek to nie jej jedyny problem, skrywa tajemnice, które mogłaby wiele zmienić.
Amir Farrel jest czarnoskórym chłopakiem, uczęszczającym na studia. Nie pochodzi z bogatego domu, musi pracować. Nie czuje się akceptowany przez ludzi, z którymi studiuje, nie licząc swojego przyjaciela. Jednak jest coś, co pozwala mu zapomnieć o wszystkim – koszykówka. Doskonale wie, że jest w niej naprawdę dobry, kocha ją i marzy, aby kiedyś zostać zawodnikiem NBA. Pewnego dnia oboje wybierają się na tę samą imprezę. Ona idzie tam, ponieważ zawsze udaje się na takie wydarzenia, on zostaje namówiony przez przyjaciela. Żadne z nich nie wie, jak wiele ona zmieni w ich życiu. On widzi, jak ktoś próbuje ją odurzyć, a później pilnuje, aby nic się nie stało. Ona tak naprawdę nie wie, co się wtedy stało. Pewne zdarzenia sprawiają, że zbliżają się do siebie, choć można by pomyśleć, że nie powinni. Jak potoczy się ta znajomość? Jaką tajemnice skrywa Roxanne? Czy sobie z tym poradzi? Czy Amir spełni swoje marzenia?

Ta książka zdecydowanie mi się podobała i to pod każdym aspektem. Historia, jaką w niej znalazłam była po prostu świetna. Wciągnęła mnie na tyle, że nie mogłam się od niej oderwać praktycznie od samego początku, aż do ostatnich stron. Przeczytałam ją w jeden wieczór (ze znaczącym zarwaniem nocy), a nie należy ona do cienkich, a wręcz przeciwnie ma ponad 500 stron. Akcja sprawnie poprowadzona, z ciekawymi zwrotami. Czytało się ją szybko, a podczas czytania towarzyszyły mi emocje i to bardzo różnorodne.

Bohaterowie ciekawi, świetnie wykreowani. Oboje bardzo polubiłam i mocno im kibicowałam.

„Panaceum” to książka, która bardzo mi się podobała i z ogromną przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Po tej historii nic już nie będzie takie samo. Nic już nie jest… Ta historia to jak emocjonalny znak na duszy! To jak lek na całe zło świata! Mogąc zatracić się niedoskonałościach bohaterów i przeżywać z nimi wszelkie rozterki…

Jest coś takiego w „Panaceum”, że mimo, iż czytasz o boleśnie trudnych tematach, czujesz się komfortowo. Serce ściska ci się z emocji, ale ty utożsamiasz się z bohaterami i scalasz z historią. Pomimo łez, gnasz do przodu, pragnąc spokoju – dla bohaterów, dla siebie i swoich emocji.

Jest tu nutka delikatności, która owiewa czytelnika w każdym rozdziale. Doceniałam ją, pragnęłam jej i żyłam nią, ale prawda jest też taka, że emocje zawarte w środku potrafią przełamać cię na pół.

Roxanne to uosobienie pozorów. Grupka znajomych, piękny wygląd, szczęśliwa rodzina, popularność. Jednak za tym wszystkim skrywa się kobieta, która przeżywa swoje emocje w sposób, który wywołuje u niej napady paniki. Schowana we własnych maskach, boi się opowiedzieć o swoich problemach, a jej jedynym ratunkiem jest pisanie swoich myśli w zeszycie. Dopóki uwagi nie zwraca na nią Amir… jej kwintesencja spokoju.

Amir ma marzenia. Marzenie by stać się zawodowym koszykarzem. Pragnie, aby jego poświęcenie rodzinie, pracy, ale przede wszystkim pasji przyniosły mu w końcu upragnione szczęście. Sam zmaga się z olbrzymią niesprawiedliwością, gdy widzi ukradkowe i rasistowskie spojrzenia innych. Boi się ich, czuje się niepewnie, przy tym ograniczając jego życie.

Oboje zmagają się z własnymi demonami. Oboje mają w sobie lęki, które potrafią zepsuć im szczęśliwe chwile. Jednak oboje walczą – o siebie, o lepsze życie i o miłość!

Ta historia łamie doszczętnie, ale pokazuje tak olbrzymie piękno miłości i stawiania czoła swoim obawom, że boleśnie dotyka duszy czytelnika. Taki debiut, to skarb! Przepłakana ilość stron (ponad 150) i zaznaczona ilość cytatów (93) są na to najlepszym dowodem!

Basia Łaszkow ubiera emocje w słowa, które dosłownie siedzą mi w głowie. Zażyłość, jaką czuję po zakończeniu lektury jest piękna, uzależniająca i bezgraniczna. A ja z czystym sercem polecam tę powieść, jako moją #polecajkaodzaczytanej

Dziś przychodzę do was z książką, którą wypatrzyłam u jednej z bookstagramerek.
Panaceum to debiutancka powieść Basi Łaszkow.
Uczelniana piękność i koszykarz z uniwersyteckiej drużyny. Mogłoby się wydawać, że to idealne zestawienie. Wiem, już nie raz było o bohaterach, którzy byli gwiazdami studenckiej społeczności. Ale w tym przypadku Basia Łaszkow łamie utarte schematy. W tej historii piękna dziewczyna walczy z własnymi demonami, a zdolny chłopak - ze stereotypami, obłudą i brakiem tolerancji.
Czy drugi człowiek, nieidealny, ale szczery i oddany, może być ratunkiem, motywacją do działania i lekiem na całe zło?
Basia Łaszkow pokazuje, że tak.
Ta powieść otula czytelnika, pozwala mu zanurzyć się w jej pięknie, jak w przyjemnej kąpieli z pianą. Ale nie jest pozbawiona emocji i zaskakujących zwrotów akcji, wręcz przeciwnie. Autorka porusza tak ważne tematy, jak przemoc, rasizm, nierówność społeczna, zaburzenia psychiczne i wiele innych. Problematyka na pierwszy rzut oka bardzo szeroka, ale Basia Łaszkow spięła to w jedną spójną i przepiękną historię o prawdziwej miłości, zrozumieniu i akceptacji.
Na przykładzie bohaterów możemy zobaczyć, że za drzwiami bogatych domów mogą rozgrywać się prawdziwe tragedie, że żadne pieniądze nie zastąpią czasu i uwagi, które możemy poświęcić najbliższym.
Jeżeli lubicie studenckie klimaty i skłaniające do refleksji powieści w stylu slow burn, historia Roxanne i Amira z pewnością będzie dobrym wyborem. Mnie porwała i gorąco ją wam polecam!

Współpraca reklamowa @wydawnictwo_amare

Pozwól miłości stać się lekiem na całe zło. To zdanie umieszczone na rewersie okładki było jednym z czynników, który skłonił mnie do tego, aby podjąć się współpracy przy tym tytule. Oczywiście taki elementów było zdecydowanie więcej, ale to zdanie było tym, co ostatecznie przeważyło szalę na korzyść tej książki. Zatem czy "Panaceum" — debiut literacki Basi Łaszkow skradł moje serce? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Historia opowiada o dwójce młodych ludzi, którzy na pierwszy rzut oka wydają się należeć do zupełnie innej bajki. Roxanne Anderson jest piękną i inteligentną blondynką, która uchodzi za urodzoną pod szczęśliwą gwiazdą. Dziewczyna jest otoczona mnóstwem znajomych, a w dodatku zupełnie nie musi martwić się o pieniądze. Jednak, czy jest zadowolona ze swojego życia? Chociaż mogłoby się zdawać, że tak, w rzeczywistości Roxanne zmaga się z własnymi demonami, przez co czuje się również bardzo samotna. Czy na jej życiowej drodze pojawi się ktoś, kto pomoże jej stawić czoła problemom?

Amir Farrel to czarnoskóry chłopak, którego życie do tej pory nie rozpieszczało. Jego rodzina musi liczyć każdy grosz, dlatego Amir, jako najstarszy z rodzeństwa, jest zmuszony godzić studia i treningi koszykarskie z pracą dostawcy jedzenia. Chłopak jest bardzo utalentowanym sportowcem, który marzy o karierze w NBA. Czy jego umiejętności pozwolą mu zostać zawodnikiem najlepszej ligi koszykarskiej na świecie?

Jedno jest pewne. Kiedy jego znajomość z Roxanne nabierze rozpędu, wszystko może się zdarzyć. Czy mimo znaczących różnic społecznych oraz przeciwności, z którymi muszą mierzyć się każdego dnia, uda im się stworzyć silną relację? Czy razem będą mieli odwagę przeciwstawić się swoim najbardziej skrywanym lękom? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że początkowo zupełnie nie mogłam wciągnąć się w tę historię. Myślę, że trochę przytłoczył mnie ogrom problemów, z którymi borykali się główni bohaterowie. Ataki paniki, trauma, rasizm, brak tolerancji, czy szufladkowanie osób pod względem ich wyglądu i zasobności portfela to tylko niektóre z nich. Nie wiem, czy dwójka tak młodych ludzi byłaby w stanie w realnym świecie udźwignąć taki ciężar. Oczywiście nie zrozumcie mnie źle. W prawdziwym życiu może zdarzyć się dosłownie wszystko, jednak w tym konkretnym przypadku wydało mi się to trochę mało prawdopodobne i nieco naciągane.

Przyznaje też, że po przeczytaniu ok. 260 stron, miałam bardzo duży kryzys. Mocno zastanawiałam się nad tym, czy nie zrezygnować z dalszego czytania, ale następnego dnia zebrałam się w sobie i postanowiłam jednak dać tej książce jeszcze jedną szansę. I była to dobra decyzja, ponieważ później czytanie szło mi już bardzo płynnie, a strony w zasadzie przewracały się same. Relacja pomiędzy głównymi bohaterami znacznie się rozwinęła, nabrała tempa, pojawił się również pewien trzymający w napięciu element, który ukazał, jak szczere i głębokie jest uczucie, które zrodziło się między Roxanne i Amirem. Dlatego w mojej ocenie druga część książki, jest o niebo lepsza od pierwszej.

Chociaż przed rozpoczęciem czytania byłam bardzo pozytywnie nastawiona do "Panaceum", lektura nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego, niż to, co otrzymałam. Niemniej jednak myślę, że znajdą się czytelnicy, którzy będą zachwyceni tą lekturą, dlatego, jeżeli nie mieliście jeszcze okazji zapoznać się z debiutem literackim Basi Łaszkow, zachęcam Was do przeczytania jej książki i wyrobienia sobie własnego zdania na jej temat.