Od kilku lat nie trzymałam w ręku tak dobrej książki dla młodego czytelnika. Nie znajdziemy tu kolorowych ilustracji, cukierkowych postaci i banalnej fabuły. Wystarczy spojrzeć na okładkę, by poczuć ten swoisty dreszcz skłaniający do zapoznania się z fabułą, nim włożymy ją w ręce dziecka.

Przyznam, że książkę przeczytałam z ekscytacją i natychmiast poleciłam ją dziewięcioletniej córce. Spodobała jej się do tego stopnia, że teraz kupuje ją koleżankom w prezencie urodzinowym, a to najwyższa nota, jaką może wystawić.
„Ciemność… Ciemność we śnie jest bardzo głęboka, nie da się jej porównać do żadnej innej. Mrok, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni, gdy gasną wszystkie lampy w domach, a przez okno wpada tylko blask księżyca, jest niczym w porównaniu do tego ze snów Klary. Czerń, jaka tam występuje, jest głębsza i pełna niepokoju. […] Wtedy w oddali pojawia się kula światła o przyjemnej, ciepłej barwie.”

Klara Leszczyk ma siedem lat, mieszka w Rybkowie i miewa dziwne sny, takie jak ten. Właściwie są to koszmary. Tym razem, mimo nieprzyjemnego snu zaspała. Zrywa się z łóżka i pędzi na konkurs wędkarski.

Nie są to zwykłe zawody. Legenda głosi, że raz na siedem lat rodzi się ryba. Nie byle jaka, a złota ryba, która spełnia trzy życzenia pierwszej osoby, którą spotka. Potem umiera. Każdy chce ją złowić, choć nie wszyscy w nią wierzą. Klara nie chce bogactwa, pałaców i klejnotów. Chce, by zaginiony tata wrócił do domu.
No i udało się złowić Pana Rybę, który wcale złoty nie jest, nie spełnia trzech życzeń, mówi „Plum” i staje się wiernym towarzyszem Klary. Co nie znaczy, że nie jest rybą magiczną. Dopiero teraz wszystko się zaczyna. Poznajemy inną wersję legendy o złotej rybce, nie wiedząc, kto jest kim, która z postaci stoi po stronie dobra, a która po stronie zła.

To rewelacyjna książka, z baśniową aurą. Humor przeplata się z mrocznymi wątkami, ale nie ma tu makabrycznych tematów.
Fabuła przemyślana i dopracowana, wciągająca zarówno dorosłego, jak i mniejszego czytelnika. Nic tu nie jest oczywiste, nawet zakończenie pozwala czytelnikowi na własną interpretację. Fantastyczne ujęcie znanej wszystkim legendy, które czytamy z zapartym tchem.

Mam nadzieję, że to dopiero początek twórczości Katarzyny Majsner, która nie tylko stworzyła świetną opowieść, ale również ją zilustrowała.

Czy jest pośród Was ktoś, kto choćby raz nie czytał albo wysłuchał ludowej baśni O rybaku i złotej rybce (znanej również pod innymi dwoma tytułami)? Myślę, że każdy pamięta opowiastkę o rybce, która spełnia trzy życzenia, część z Was zapewne marzyła, by takie stworzenie złapać i poprosić je o spełnienie tych najskrytszych pragnień. Katarzyna Majsner zalicza się do tej części społeczeństwa, która dobrze zna tąż historię. A co byście powiedzieli, gdyby ktoś przedstawił Wam zupełnie inną, odmienioną wersję tej historii? Tym kimś jest autorka Pana Ryby. Ciekawi?

Zabierając się za ten tytuł, byłam nastawiona na radosną, lekką opowiastkę, pełną pastelowych, słodkich barw. Jakieś było moje zdziwienie, gdy okazało się, że moja wizja daleka jest od wizji Katarzyny Majsner. Pan Ryba nastrojem przywodzi na myśl Dziewczynkę z zapałkami Andersena otuloną mroczną, smutną aurą, która nie bardzo pasuje na opowiastkę dla małych dzieci, jaką spodziewałam się przeczytać. Nie zmienia to jednak faktu, że Pan Ryba ma w sobie coś takiego, co pomimo iż historia wzbudza w czytelniku niepokój, sprawia, że z zapartym tchem śledzi się poczytania głównej bohaterki i kibicuje się jej, by odnalazła to, czego szuka... Jednak zakończenie nie okazuje się tak oczywistym. I nie możemy mówić o klasycznym happy endzie, stąd moje porównanie z baśnią Hansa Christiana Andersena.

Pomóż ludziom, którzy na ciebie liczą i w ciebie wierzą. Nie możesz ich zawieść. Pamiętaj, że nie zawodzi się tych, którzy cię kochają.

Historię Katarzyny Majsner czyta się bardzo szybko. Nie tylko dlatego, że ma raptem sto dwadzieścia sześć stron. Pan Ryba wciąga od pierwszej strony i do samego końca zapewnia interesującą lekturę. Autorka operuje prostym słownictwem, z którym poradzi sobie każdy młody czytelnik, który opanował sztukę płynnego czytania ze zrozumieniem. Zdania nie są specjalnie rozbudowane, a rozdziały na ogół bardzo krótkie, co przekłada się na tempo czytania, jak i przyswajanie treści.
Pod tym względem książka przystosowana jest do możliwości czytelniczych przyszłego miłośnika literatury.

Pan Ryba udekorowany został licznymi rysunkami, które wraz z plastycznym językiem, jakim Katarzyna Majsner się posługuje, sprawiają, że historia ożywa w głowie. Opisy miejsc i postaci niemal od razu się wizualizują, zapewniając niezapomniany seans, nie tylko młodszym czytelnikom. Do tego dochodzą dialogi, jakby wyjęte z ust dziecka, wszak bohaterką jest siedmiolatka, nad wyraz dojrzała, ale nadal siedmiolatka, które potwierdzają, iż książka skierowana jest do młodszego odbiorcy.

Mądrością jest wybieranie przyjaciół, którzy w odpowiednim momencie potrafią wskazać nam właściwą drogę.

Bohaterowie wykreowani przez Katarzynę Majsner, jak przystało na bajkę dla dzieci, dzielą się dobrych i złych. Autorka świetnie ukazała tę różnorodność, jednocześnie pokazując, że pozory potrafią mylić, a pod na pozór niegroźną lub sympatyczną wierzchnią powłoką, może skrywać się niebezpieczeństwo i zło w czystej postaci.
Być może bohaterowie zostali potraktowani dość pobieżnie, niemniej w tej historii na pierwszy plan wypływa przekaz, jaki Katarzyna Majsner ukryła pomiędzy stronami swojej opowieści. Klara jest miłą, małą dziewczynką, której nie brak odwagi, co wzbudza sympatię w czytelniku, a jej chęć odnalezienie Ryby Złotej, by spełniła jej marzenie, jest godna podziwu, mając na uwadze to, co dzieje się na kartach tej książki.

Katarzyna Majsner łączy w swojej książce ludową baśń spisaną przez braci Grimm z nutą mitologii, tworząc w ten sposób nietuzinkową, a przez to intrygując, opowieść o rybie spełniającej marzenia, która staje się tłem kilku ważnych wartości. Pan Ryba daje przykład tego, jak istotną wartością w życiu jest przyjaźń, niezależnie od wieku tak jak szacunek do drugiego człowieka, zwierzęcia, czy istoty.

Jeśli jesteście fanami wędkowania, baśni i nowych ich odsłon, wówczas powinniście zapoznać się z książką Katarzyny Majsner. Czerń, jaka tam występuje, jest głębsza i pełna niepokoju, lecz nie lękajcie się, bajki bowiem mają to do siebie, że gdzieś tam w oddali tli się światełko, choćby miało być słoikiem rzepakowego miodu...