Zbiór opowiadań jest jak pęk kluczy, który otwiera drzwi do naszych wspomnień. Każda z tych krótkich historii ma specyficzne żłobienia, fakturę i rozmiar, a tym samym wyzwala konkretne, ściele określone emocje, obrazy, zapachy.

Pan Odutek i inne opowiadania to kilkanaście okruchów, drobinek, skrawków, które karmią naszą wyobraźnię i przywołują wydarzenia z przeszłości. Wszystkie opowiadania są takie zwyczajne, napisane przystępnym językiem, swobodnym stylem, bez filozofowania, nadmiernej teatralności i pompatyczności. Ot przeciętne historie, które kryją w sobie, a dokładnie w odbiorcy – w Tobie – głębię i całą paletę uczuć. Z Pana Odutka bije samotność, Impreza u Dżeka wylewa wiadro wspomnień, a Wiesio to totalne i absolutne zanurzenie się w oceanie przeszłości, w którym ciepłe wiry mieszają się z tymi zimnymi, wręcz lodowatymi, paraliżującymi i obezwładniającymi. Ogrodnik to taka mini baśń, fantastyczna opowieść, która porusza i wzrusza. Podobnie jak Habibi.

Opowiadania mają to do siebie, że nie skupiamy się ani na bohaterach, ani na akcji, ale właśnie na klimacie i na naszym wnętrzu. Bo niejednokrotnie będziemy ocierać łzy smutku, westchniemy głośno nad ulotnością chwil, bezwiednie uśmiechniemy się wspominając nas sprzed 5, 10, 15 lat...

Myślę, że każdy z nas znajdzie w tym zbiorze coś dla siebie, opowiadanie które zatrzyma nasze rozbiegane myśli i zaserwuje bezpłatną i szybką podróż w czasie.

http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2018/09/pan-odutek-i-inne-opowiadania-iwona.html

" Pan Odutek i inne opowiadania" to 12 krótkich historii... historii, które są nostalgiczne i raczej smutne, ale jednocześnie dające do myślenia czytelnikowi i zostawiające w nim pewne uczucie niedosytu 'co było dalej?'
Ale bądźmy szczerzy, nasze życie to nie zawsze tęcza z pięknie wyeksponowanymi odrębnie kolorami, ale bywa i nieraz, że te kolory są tak wymieszane, że stają się czarną dziurą. Dużo tu o samotności i to samotności wśród ludzi, o śmierci i to zarówno tej na początku życia jak i na końcu i tej, którą sami sobie zadajemy, o niezrozumieniu innych, ale czasem i siebie samych, naszej ignorancji a nawet głupocie.
Uważam, że literatura powinna być czasem właśnie taka - jak dobry peeling, który zmywa z nas kolejne warstwy ciągle nakładanego balsamu... oczyszczająca i skłaniająca nas do większej uważności w naszym życiu.
Oczywiście nie będzie to lektura dla wszystkich, bo nie jest łatwa w odbiorze, ale samo życie do łatwych też nie należy.