Dzień dobry w niedzielę

Jak wiadomo, pamięć bywa ulotna, jednak wydarzenia, które miały miejsce w dzieciństwie rzutują na nasze dalsze życie. Tak jest też w przypadku Zofii, głównej bohaterki ,,Pamięci Zofii" Zofii Dopke. Jako kilkuletnia dziewczynka poznaje Konrada, chłopca, który to pojawia się, to znika. Czy jest prawdziwy, czy to tylko wytwór dziecięcej wyobraźni? O tym czytelnik musi przekonać się sam. Nie jest to zbyt wymagająca lektura, jednak dzięki podzieleniu książki na rozdziały pod względem lat możemy cofnąć się do czasów powojennych, przekonać się, jak sobie wtedy radzili zwykli ludzie.
,,Pamięć Zofii" to kilkudziesięciostronicowa książeczka, z którą bardzo przyjemnie mimo wszystko spędziłam czas. Nie chcąc zdradzać całej fabuły, na tym poprzestanę. Warto jednak dać szansę temu tytułowi, jeśli czujecie przyciąganie do niewyjaśnionych historii sprzed lat. Czy Zofii uda się uporać z teraźniejszością, jeśli wyruszy w podróż do swojej przeszłości? To się okaże. Prosty, ale nie prostacki język i wciągająca treść sprawiły, że zapoznałam się z tym tytułem za jednym razem.

Decydując się na debiutancką powieść Zofii Dopke nie spodziewałam się, że przywita mnie opowiadanie zamiast pełno fabularnej powieści. Lektura liczy sobie bowiem trochę ponad osiemdziesiąt stron i stanowi studium psychiczne zakochanej bohaterki.

Trudno napisać coś więcej o książce, która kończy się szybciej niż zaczyna. Nie mówię o formie, ponieważ od dawna jestem wielką miłośniczką opowiadań, ale o samym przedstawieniu sytuacji. Autorka miała ciekawy pomysł, który skrupulatnie realizowała, ale aż prosiło się, by rozwinąć potencjał i znacznie więcej napisać o życiu bohaterki.

Tytułowa Zofia to dojrzała kobieta, która mierzy się z prywatnymi dramatami. Trudno jej pokonać żal po stracie ukochanych osób i ewidentnie nie potrafi przepracować towarzyszących jej negatywnych emocji. Tym samym Zofia nie może ruszyć na przód. Decyduje się cofnąć do swoich dziecięcych lat i wysłuchać drzemiące w sobie dziecko, by móc w końcu głośno mówić o swoich problemach.

Książka jest pewnego rodzaju oczyszczeniem, być może również indywidualną spowiedzią autorki. Jest to pewien bodziec do zmian dla czytelnika, ale zbyt mało było w tym wszystkim konkretnych faktów, zbyt mało zostały rozbudowane opisy, szczegóły, detale, żebym mogła się w to wszystko wgryźć i utożsamić z bohaterką. Pomysł był dobry a wykonanie ciekawe, ale zbyt mało treściwe jak na mój gust a co za tym idzie pozbawione większych emocji.

Jeśli szukacie nietypowego opowiadania na leniwe popołudnie, możecie zmierzyć się z twórczością Zofii Dopke. Chętnie dowiem się jak Wy oceniacie "Pamięć Zofii". Dla mnie była to ciekawa przygoda i na pewno nie żałuję swojego wyboru. Myślę, że gdyby autorka pociągnęła temat to narodziłaby się naprawdę treściwa historia a tymczasem niektóre aspekty Zofii wciąż pozostają dla mnie tajemnicą.

„Jestem w podróży od zawsze i na zawsze”.

Zofia ma niemal 60 lat i jest wspaniałym człowiekiem, niezwykłą kobietą, matką i babcią. Nosi jednak w sobie wiele lęków, które zrodziły się w jej sercu i w umyśle, gdy była jeszcze małą Zosią. Przez lata zapuściły korzenie, polewane łzami rozrosły się i w konsekwencji zakwitły zasłaniając widok na niebo pełne życiowych szans..

Zachwiane poczucie bezpieczeństwa, niezaspokojone potrzeby akceptacji, uwagi i bliskości – sprawiły, że Zofia jako mała dziewczynka czuła się zagubiona, niekompletna, nieistotna.. wykluczona, odcięta i lekceważona.

Szalona, odważna, lubiąca ryzyko dziewczyna nauczyła się więc nieokazywania uczuć, ukrywania łez i bólu. W życiu jednak zawsze podążała za blaskiem słońca przebijającego zza chmur, jak ćma lecąca do światła. Paląca się w niej przez lata potrzeba „uwolnienia swojego głosu”, wypowiedzenia, przede wszystkim do siebie samej, swoich własnych myśli, słów, które nigdy nie przeszły jej przez gardło, refleksji o sprawach, o których bała się myśleć – znalazły swoje zaspokojenie dopiero gdy Zofia stała się dojrzałą kobietą..

„Pamięć Zofii” to krótka, kobieca, wyważona, mglista i cicha historia kobiety, która przez niemal całe swoje życie milczała dojrzewając do momentu, w którym zebrała się na odwagę i wyszeptała swoje wspomnienia, przemyślenia, pragnienia.. „zadry” które zdeterminowały jej życiowe wybory i zdefiniowały pojęcie spełnienia. Tylko tyle i aż tyle. Zofia wierzy, że gdy spadnie jej ten ciężar z serca będzie mogła w końcu poczuć swobodę, tańczyć nago przed lustrem, krzyczeć, śpiewać, być lekką jak piórko, w końcu być kompletną..

I choć „Pamięć Zofii” pozostawia po sobie olbrzymi niedosyt, bo Zofia nie pozwala podejść do siebie zbyt blisko, operuje słowami, które mogą oznaczać „wszystko” i równocześnie „nic”, pokazuje tylko wybrane przez siebie fragmenty obrazu bez ram i wyraźnych kolorów - uważam, że to spotkanie z Nią, to był dobry czas.