Miecz Damoklesa. Symbol kruchości i niebezpieczeństwa, nieodłącznie związanych z ogromną władzą. To on uświadomił Damoklesowi, że potęga wcale nie jest godna pozazdroszczenia i trzeba wiele doświadczenia oraz życiowej mądrości, by tej potęgi niewłaściwie nie wykorzystać. Czy wirus nazwany na jego cześć też oznacza potęgę, nad którą trzeba pochylić czoła, ale niekoniecznie ją w pełni wykorzystywać?


Badania kliniczne na ludziach są szeroko zabronione. Co oczywiście nie powstrzymuje wielu przed próbami ich zrealizowania. Moralny aspekt jest tutaj jedną z największych przeszkód – czy mamy prawo do testowania czegoś, czego działania nie jesteśmy pewni i narażania zdrowia lub życia innych ludzi, nawet za ich zgodą? Wirus Damokles to radykalny środek, który podany do organizmu człowieka, może spowodować dwie reakcje: śmierć lub uzyskanie niesamowitych zdolności. W tym momencie powinno zrodzić się pytanie: czy warto, komu warto i dlaczego tego nie powinno się jednak uczynić?

Bohaterowie powieści „Obiekt#1: wirus Damokles” zostali spłyceni do obiektów, ponieważ uprzedmiotowienie człowieka czyni o wiele prostszym zadawanie mu cierpienia. A jak inaczej można nazwać trzymanie iluś obiektów w Sarkofagach, gdzie nie mają możliwości kontaktu z bliskimi (o ile takich mieli) oraz możliwości wyjścia. Okrucieństwo czy umożliwienie bycia doskonałym? Jak cienka jest ta granica? Jak wiele potrafilibyśmy oddać za dostęp do niesamowitych mocy i ogromnej siły zmysłów? Obiekt pierwszy to w tym przypadku Lazarus, który jest w Sarkofagu najdłużej, z silnie rozwiniętą inteligencją i kocimi oczami, pozostaje zagadką dla badających – nie wykazuje żadnej specjalnej mocy. Oprócz niego odnajdziemy bardzo silny obiekt, obiekt, który umie naginać grawitację oraz taki, którego regeneracja nie pozwala mu umrzeć. Każdego z nich można darzyć sympatią i każdego można znienawidzić. Najważniejsze jednak to zadać sobie pytanie – co bylibyśmy w stanie poświęcić za posiadanie unikalnej mocy? Dodam tylko, że oprócz oczywistego śmiertelnego efektu, nikt nie jest w stanie przewidzieć, jaką moc się otrzyma (rosyjska ruletka!).

Wiele powieści science fiction zostało poświęconych najróżniejszym odmianom wirusów, zarówno tych śmiertelnych, jak i tych wywołujących mniej ostateczne efekty. Wersja obecna książce Juliana jest intrygująca, mimo że moce otrzymane w wyniku podania wirusa już nie są tak oryginalne, jak całość fabuły. O ile początek tej pozycji czytało mi się ciut mozolniej, o tyle późniejsze strony przynoszą przyspieszenie akcji i świetny rozwój fabuły, który utrzymał się do samego końca. Z treści zakończenia można wnioskować, że czeka na nas następna część świata korporacji Tetrra Earth i mam nadzieję, że tak będzie. Julian Hajdukiewicz napisał ciekawą opowieść o tej genetycznej modyfikacji, której akcja jest dynamiczna i jednocześnie przywołuje oczywiste refleksje. Jedyne czego mi brakowało to więcej opisów świata - autor za bardzo się skupił na obiektach, a świat rządzony przez wielką korporację, w której samochody latają, a ludzie żyją więcej niż sto lat jest naprawdę ciekawym zjawiskiem, wartym szerszego opisania.