Mamy szpital psychiatryczny wypełniony ludźmi z różnymi problemami, a wśród nich dwie kobiety. Pierwsza z nich - Izabela - uzależniona jest od alkoholu. Pociąg do niego sprawia, że jej życie powoli zaczyna się sypać. To, co do tej pory można było rozwiązać przy odrobinie chęci teraz wydaje się nie do poskładania. Iza jest chaotyczna, niezorganizowana i mocno zagubiona.

Hanna zaś jest jej przeciwieństwem. Cierpiąca na zaburzenia maniakalne kobieta by móc funkcjonować potrzebuje określonego planu, idealnego porządku i harmonii. Jedna rzecz pozostawiona nie na miejscu sprawia, że jej spokój ulatuje, a na jego miejsce pojawia się niewytłumaczalny lęk. Co za tym idzie - życie w jednym pokoju z Izabelą stanowi dla niej nie lada wyzwanie.

Pani Kaja wprowadza nas w świat tych dwóch kobiet, pozwala je poznać, zagłębić się w ich historię. Cofamy się do momentu, w którym ich problemy się zaczęły i stopniowo idziemy dalej.

Kaja Platowska podjęła się bardzo ciekawego tematu, który niestety mam wrażenie pozostawiła trochę nierozwinięty. Czytam historię, która ma wielki potencjał, a w pewnych momentach czuję... nudę, po prostu. Są w tej książce chwile stanowiące zwyczajne lanie wody i kwestie błądzące i powtarzane w kółko, co moim zdaniem można by pominąć i zastąpić czymś, czego jeszcze nie wiemy.

cała recenzja na: www.ksiazkowy-zawrot.blogspot.com

"O tym się nie mówi" Kai Platowskiej to historia dwóch kobiet, które poznały się w murach szpitala psychiatrycznego. Każda trafiła tam z innego powodu, każda ma za sobą ciężkie chwile, każda musi zawalczyć o nowe życie, o przyszłość. Początkowo niezbyt dobrze się rozumieją. Jedna z nich jest wycofana, wystraszona i pedantyczna. Druga swój lęk i problemy zamienia w bałagan i częste kontakty z ludźmi. Są różne, ale po pewnym czasie zaczynają się rozumieć, uzupełniać. Zaczynają się sobie zwierzać i tak na prawdę prowadzą wzajemną terapię.
Poza głównymi wątkami dwóch kobiet, poznamy życie szpitalne i problemy ludzi tam przebywających. Książka przybliża czytelnikowi ludzkie problemy. Zwraca uwagę na to, że wśród nas, wśród wszechobecnego piękna i radości pokazywanej w mediach, są tematy trudne, wstydliwe. Tematy tabu w naszym społeczeństwie. Pokazuje jak ludzie reagują na to co inne - pogardą, śmiechem, wstydem. Nie zastanawiając się co czuje druga osoba, co jest podłożem takiego zachowania, nie starają się pomóc.
Ciężko mi było skończyć czytać tą książkę. Jak dla mnie to za dużo opisów, często podobnych, za mało pokazania życia. Takie jest moje wrażenie. Mimo to zrozumiałam, że rozmowa jest potrzebna. Że mimo oporów, wstydu, skrępowania, trzeba mówić. Wygadać się, wysłuchać. Czasem może doradzić. Człowiek musi czuć się rozumiany i potrzebny, musi czuć, że nie jest sam w tym wielkim świecie. Musi mieć na kogo liczyć by nie zwariować.