"Czyż marzeniem ludzkości nie jest poszukiwanie piękna zamiast brzydoty, perfekcji zamiast niepewności i niestałości, trwania zamiast nicości, nieśmiertelności zamiast smrodu i zgnilizny doczesności?"
Za egzemplarz książki dziękuję @wydawnictwonovaeres

Czasem, aby przekazać mądrość trzeba wielu tomów, setek stron, miliona słów. Czasem jednak wystarczy jedna, prosta historia. Jeden bohater, którego życie zajmuje zaledwie niecałe 200 stron.
Tak właśnie jest w przypadku Dawida Archer'a, bohatera książki "Nuta" Dariusza Lechańskiego.

Ta krótka opowieść ukazuje, że wrodzone dobro, poszukiwanie ideału jest w każdym z nas i należy go poszukiwać, dążyć do niego. Braki czy ograniczenia nie dyskwalifikują człowieka, tylko uwypuklają jego zalety i zdolności. Dawid, bardzo ciche dziecko, z małym zasobem słów, bezkompromisowo, wytrwale poszukuje idealnego brzmienia. Dźwięku, który jest perfekcyjny w każdym calu. W takiej wędrówce warto mieć sprzymierzeńca, towarzysza.

Pokazuje również, że bycie zachłannym, pozbawionym empatii, stawiającym tylko na zysk prowadzi do zgubnego końca. Ludzie ceniący tylko dobra doczesne, widzący czubek własnego nosa nie mają przed sobą dobrej przyszłości, ich własne winy i przewinienia miażdżą ich od środka i zwiastują niechybny koniec.

Książa krótka, ale każde treściwa. I przesłanie, piękne przesłanie, które każdy powinien dostrzec i zapamiętać.

Nuta” to powieść obyczajowa, która opowiada o losach osieroconego chłopca, Dawida Archera. Pozycja liczy zaledwie 160 stron, a jej akcja toczy się w szybkim tempie. Treść książki zmusza do refleksji i pokazuje nam wiele ciekawych aspektów dotyczących natury ludzkiej.
Dawid Archer jest dzieckiem wycofanym i nieśmiałym. Nie potrafi nawiązać pozytywnych kontaktów z rówieśnikami. Przez najbliższe otoczenie postrzegany jest jako dziwak i odmieniec. Chłopiec nie mówi zbyt wiele, zazwyczaj odpowiadając półsłówkami.
Cisza którą wokół siebie roztacza budzi niesmak i niezadowolenie. Chłopiec przyzwyczaja się do pogardliwych komentarzy i budzących odrazę spojrzeń, kierowanych pod jego adresem. Na ratunek przychodzi mu świat muzyki, w którym zatraca się do reszty.
Żyjąc w swoim własnym niepowtarzalnym, świecie dźwięków, Dawid czuje się szczęśliwy.
Wkrótce chłopiec trafia pod opiekę pana Ledlowa, dyrektora szkoły muzycznej. Mężczyzna jako jeden z nielicznych dostrzega wyjątkowe zdolności chłopca i jest pod wrażeniem jego ogromnej wrażliwości muzycznej.
Dawid wkracza do nowego środowiska, w którym ponownie spotyka się z niezrozumieniem Wykorzystywany, bity, poniżany, coraz bardziej zatraca się w swoim bezpiecznym świecie muzyki. Poszukiwanie dźwięku doskonałego staje się jego najważniejszym celem życiowym.
Talent dziecka odkrywa jeden z najbogatszych sprzedawców instrumentów w mieście. Oczarowany ponadprzeciętnymi zdolnościami chłopca oraz jego ogromną wiedzą o muzyce, postanawia zatrudnić go w swojej firmie.Dawid cieszy się z otrzymanej propozycji. Opuszcza szkołę Pana Ledlowa, aby przekroczyć bramy muzycznego raju. Wierzy, że u boku swojego nowego towarzysza, uda mu się znaleźć dźwięk doskonały.
Wkrótce Dawid przekonuje się, że człowiek, któremu bezgranicznie zaufał ma wobec niego złe intencje. Jego działaniami kieruje żądza pieniądza, a nie prawdziwa pasja do muzyki.
„Nuta” to książka o nietuzinkowym, oryginalnym i bardzo utalentowanym dziecku, któremu nikt nie pomógł rozwinąć skrzydeł. Wiele jest osób, takich jak Dawid, które na co dzień mierzą z ogromnym społecznym niezrozumieniem. To również opowieść o chciwych, bezdusznych ludziach, którzy posuną się do wszystkiego, aby osiągnąć materialne korzyści. W tak perfidnym i bezdusznym świecie trudno jest odnaleźć się jednostkom wyjątkowym, utalentowanym, którzy żyją marzeniami, nie zaś materialnym statusem.
Jeśli chcecie przekonać się, czy Dawidowi udało się odciąć od złych, bezdusznych ludzi i odnaleźć dźwięk doskonały, koniecznie przeczytajcie książkę „Nuta”.

Uwielbiam książki zawierające wątek muzyczny

David Archer jest niezwykłym dzieckiem. Przychodzi na świat w zupełnej ciszy – nie wydaje z siebie żadnego dźwięku. Już od pierwszych chwil życia chłonie za to dźwięki otaczającego go świata. Już wkrótce okazuje się, że chłopiec posiada słuch absolutny. Jego talent muzyczny jest wybitny, a zmysł słuchu tak wysoce rozwinięty, iż David słyszy nawet pracę ludzkich organów. Temu wszystkiemu towarzyszy jednak absolutny brak zdolności językowych, a co za tym idzie niechęć chłopca do zabierania głosu i wysławiania się. Sprawia to, że powszechnie uważany jest za dziwoląga. Celem życia chłopca jest zaś odnalezienie dźwięku idealnego, niepowtarzalnego i doskonałego.

Chociaż „Nuta” Dariusza Lechańskiego to książka, która zaliczona została do literatury obyczajowej, moim zdaniem znaleźć w niej można elementy groteski. Akcja, mocno osadzona w rzeczywistości, czasami balansuje na granicy absurdu. Lektura szczególnie podobała mi się ze względu na język oraz sposób prowadzenia narracji. Historia Davida jest niebanalna, a sam bohater ekscentryczny. Ze względu na małą objętość książkę czyta się szybko. Podsumowując – powieść może mnie nie zachwyciła, ale jest naprawdę w porządku.

“Każdego dnia miliony dźwięków przeszywały przestrzeń wokół Dawida. Chłoną je starannie, segregował i zapamiętywał, a później, tuż przed zaśnięciem dokładnie starannie odtwarzał.
Dawid Archer rodzi się nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Wszyscy są zdziwieni i bardzo się o niego martwią. Dawid nie płacze i się nie odzywa. Jak się okazuje chłopczyk milczy, bo chce słuchać. Dawid słyszy inaczej niż inni, słyszy więcej i odczuwa każdy dźwięk całym sobą. Potrafi rozróżnić dźwięki niesłyszalne dla ludzkiego ucha. Dźwięki, które słyszymy codziennie były niepotrzebne, dla chłopca nawet pozorna cisza była najpiękniejszym dźwiękiem. Dawid potrafił poruszać się zwinnie jak kot, potrafił przewidzieć zmiany w pogodzie, a nawet nadchodzący ból. Pewnego dnia chłopak słyszy dźwięk, który jest dla niego tym jedynym, idealnym. Postanawia za nim podążyć.
“Nuta” to kolejna książka przepełniona muzyką. Główny bohater nie tylko słyszy wszystkie otaczające go dźwięki, ale również gra na instrumentach. Jego gra jest kojącym balsamem dla słuchających, potrafi wstrząsnąć. Odbiorcom wydaje się, że nie słyszą muzyki granej przez Dawida, tylko słyszą samych siebie. “Nuta” bardzo mnie zaskoczyła, odnalazłam w niej odrobinę magii. “Nuta” pokazuje jak ważne są dźwięki które nas otaczają i ile możemy z nich odczytać.

Kilkanaście lat temu, czytelnikami wstrząsnęła niecodzienna książka Patricka Suskinda o człowieku wyczulonym na zapach. Powieść traktowała o miłości podążania za celem, czyli wydestylowania najwspanialszego, najdelikatniejszego zapachu na świecie. Jean Baptiste Grenouille, czyli główny bohater tej powieści był artystą psychopatycznym, ale takim, o którym się długo myśli i wspomina. Dziś, o naszym polskim odpowiedniku Pachnidła, czyli Nucie Dariusza Lechańskiego.





Bohaterem tej niewielkiej objętościowo książeczki jest Dawid Archer, chłopiec, a później mężczyzna, który urodził się nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Chłopiec, który słyszy dźwięki, wyczulony nawet na najmniejszy szmer. W późniejszym czasie multiinstrumentalista, wirtuoz i wrażliwy artysta.



Życie Dawida nie jest usłane różami. Dorasta w poczuciu niezrozumienia, braku miłości i powolnej destrukcji ciała i umysłu, do czasu, kiedy zajmuje się nim dyrektor szkoły muzycznej. Od tej pory jego życie nabiera nowych barw. I choć nadal daleko mu do sielanki, to funkcjonuje, żyje i poszukuje dźwięku idealnego.



Ta książka jest króciutka i zwięzła, ale zawiera w sobie tyle nauk i prawd, ile w olbrzymich wielotomowych historiach. Nauki trącają czułe nuty w każdym człowieku, wskazują na cynizm, nieuczciwość, chciwość, zazdrość. To swego rodzaju kompendium wiedzy czego nie robić, by dobrze żyć.



Powieść napisana jest tak pięknym, literackim i czasem poetyckim językiem, że momentami dech zapiera. I dzięki talentowi autora, historia dobrze nam znana przecież, schodzi na drugi plan, stanowiąc jedynie dodatek. Smaczek, który uzupełnia całość.



Polecam wszystkim, lubiącym dokładne opisy, piękne historie i prawie happy endy.

Opis wydawcy może sugerować, że Dawid urodził się niesłyszący i takie też odniosłam wrażenie. Dopiero gdy zagłębimy się w lekturę, okazuje się, że jest wręcz odwrotnie, i chłopiec posiada nadzwyczaj rozwinięty zmysł słuchu, który niejednokrotnie utrudnia mu zwyczajne życie. Chłopiec po śmierci rodziców radzi sobie jak może, tułając się od opiekuna do opiekuna, sam kształci się muzycznie i po czasie zostaje genialnym multiinstrumentalistą. Towarzyszymy chłopcu przez kilka lat, obserwując jego wzloty i upadki, zawodową ścieżkę i podążanie za dźwiękiem idealnym.

Czytając poprzednią książkę Autora "Boski smak wanilii" byłam zachwycona, więc wydawałoby się, że powieść idealnie wpasuje się w moje czytelnicze klimaty, jednak czegoś mi w tej książce brakuje. Od samego początku mnie nie porwała, momentami czułam się wręcz znudzona. Nadmiar szczegółowych opisów momentami przytłacza.
Nie lubię odkładać książki w połowie, w tym przypadku uratowało ją to, że była krótka i naprawdę szybko się ją da przeczytać.
Nie będę już narzekać.
Ogólnie styl autora jest ok, pomysł na fabułę bardzo fajny. Ogólnie nie jest źle, ale zachwycona też nie jestem. To jedna z tych książek, o których szybko niestety zapomnę, ale na pewno nie wrócę.

Czy polecam?
Nie będę Wam narzucać swojego zdania. Czytałam dużo pozytywnych recenzji o tej książce i odnoszę wrażenie, że tylko mi się nie podobała. Nie wiem- może to nie był czas na nią.

Pełna recenzja na blogu: Ewelina-czyta.blogspot.com

Mały chłopiec, Dawid Archer, rodzi się z doskonałym słuchem. Potrafi zagrać na każdym instrumencie i perfekcyjnie go nastroić. Nie ma łatwego życia, jest specyficzny i nie raz okrutnie doświadczany przez los, ale przemierza ten świat w poszukiwaniu melodii idealnej, dźwięku perfekcyjnego. Nie cofnie się przed niczym, aby go znaleźć.

Pomysł na fabułę był ale jednak nie polubiliśmy się z tą książką. Ciężki język, znikoma ilość dialogów, wiele górnolotnych opisów. Nuta zaczęła przyominać mi w pewnym momencie Pachnidło. Tam główny bohater miał niesamowity węch, chciał stworzyć zapach dający mu władzę nad ludźmi. Tutaj poprzez muzykę Dawid również robił z ludźmi co chciał. Niemniej jednak książka była zbyt podobna do Pachnidła, które notabene też zmęczyłam.

Plusem jest to, że powieść nie jest długa i zaciekawia czytelnika. Podczas lektury jedbak chcemy dowiedzieć się jak wszystko się skończy a samo zakończenie... Niespodziewane totalnie ale bez efektu wow. Zupełnie nie tego spodziewałam się po tej książce. Poruszony temat trudnego dzieciństwa, dążenia do celu po trupach, chciwości, żądzy władzy daje nam do myślenia.

Mam bardzo mieszane uczucia. Na szczęście powieść czyta się naprawdę szybko więc może sami się przekonajcie czy będziecie bardziej na tak czy na nie.

Moja ocena 5/10

„Najpiękniejszą melodię świata wygrywa ludzka dusza”.

Dawid Archer urodził się w absolutnej ciszy. Nigdy nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Rodzice ani wcześniej, ani później, nie usłyszeli jego płaczu, uśmiechu, głosu. Jednak z dużą uwagą i skupieniem obserwuje i nadsłuchuje otaczający go świat – co wydaje się bardzo dziwne. Nie wydaje z siebie żadnego dźwięku, a doskonale odbiera każdy nawet najmniejszy szelest. Wyśmiewany i wyszydzany przez rówieśników i otoczenie, jego inność traktowana jest jak zło. Rodzice mimo usilnych prób w żaden sposób nie są w stanie mu pomóc. Chłopiec izoluje się, w samotności i swojej „ciszy” niespodziewanie znajduje zrozumienie u dyrektora szkoły, który, o dziwo dostrzega w chłopcu jego nieprzeciętność i niepowtarzalność.

Historia tego niewinnego chłopca głęboko porusza, wzbudza szereg sprzecznych emocji. Jest traktowany jak zło konieczne, nielubiany, samotny, wyszydzany, niechciany. Ma w sobie bardzo specyficzny dar, widzi i pojmuje świat zupełnie inaczej niż reszta ludzi. A „inność” zawsze wiążą się z większym lub mniejszym odrzuceniem, ignorancją, brakiem akceptacji. Zamknięty we własnym świecie, świecie wyjątkowo silnych doznań i muzycznych odczuć. Muzyka jest dla niego niejednokrotnie wybawieniem, ucieczką i nagrodą. Czy jego wyjątkowy talent zostanie dostrzeżony i odpowiednio wykorzystany? Materializm, bezduszność, niezrozumienie…

Nie jest to łatwa książka, wymaga od czytelnika sporej uwagi, zmusza do refleksji. Ze względu na małą objętość, czyta się ją bardzo szybko. Była smutna i refleksyjna podróż do przedziwnej krainy dźwięków. Polecam, przeczytajcie być może znajdziecie w niej coś co Was urzeknie.

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=3381