Czy można napisać książkę, która jest króciutka (ok.170 str.), a która kolokwialnie mówiąc wali w czytelnika szczerymi, życiowymi emocjami? No można i właśnie miałam tego świetny przykład.

Książka szczera do bólu. Wielki podziw dla autorki, że obnażyła swoje uczucia względem chorej na Alzheimera mamy, to na pewno nie było łatwe. Bo jak odnaleźć się w sytuacji kiedy los płata nam figla i „każe” zajmować się bliskim, z którym właściwie nigdy nie miało się dobrego kontaktu? Jak przełamać barierę czułości, zrozumieć to co niezrozumiałe dla chorego. Jak zaakceptować sytuację od której nie ma odwrotu? Bo od demencji nie ma odwrotu, to pewne. Możemy z tym walczyć, wspierać, rehabilitować, ale ona będzie postępować, skłaniając nas do coraz to nowych ustępstw i wyrzeczeń. Jak pogodzić się z faktem, że nasz bliski staje się dzieckiem uwięzionym w ciele dorosłego?
Owszem, można oddać chorego (nie lubię tego określenia) do domu opieki, ale ta decyzja jest zazwyczaj niewyobrażalnie trudna, co zresztą też opisała w swojej książce autorka. Bo tak bardzo chce się dać radę, tak bardzo myśli się, że jest się najlepszą opcją. Potrzeba wielkiej siły, by skierować swoje myśli na inny tor i zaufać innym, niezależnie od tego jak bardzo doświadczonym. A potem jeszcze pogodzić się z tym faktem i nie zwariować…
Miałam w rodzinie bliską osobę z Alzheimerem i powiem szczerze, że ta książka po latach otworzyła mi oczy na pewne sytuacje, zdarzenia, decyzje. Szkoda, że wtedy nie trafiłam na taką mądrą i prawdziwą lekturę, wiedziałabym komu ją podsunąć, bo to trochę tak jest, że chorują wtedy wszyscy bliscy tej osoby. Takie historie przemawiają do mnie o wiele bardziej niż poradniki, bo są prawdziwe, pisane doświadczeniem i emocjami, które niejednokrotnie dają wielkie wsparcie innym i poczucie, że nie jest się samemu w danej sytuacji.

Świat literatury to nie tylko oderwanie się od rzeczywistości. Chwilami to poruszanie tematów niewygodnych, trudnych i traumatycznych. Jedni wolą poruszać je zza kurtyny fantastyki, horroru, kryminału i wielu innych gatunków. Inni z kolei ukazują trudności codzienności w ich prawdziwej, nieupiększonej formie. “Niewidzialna” to AUTOBIOGRAFICZNA POWIEŚĆ o życiu z osobą chorującą na Alzheimera. Nie jest to jednak surowy zapis medycznych faktów, życiowych sytuacji, czy kalendarium postępu choroby. TO EMOCJONALNA NARRACJA, która pokazuje nie tylko codzienność osoby dotkniętej chorobą, ale również zmagania ludzi wokół. W historii tej miłość jest równie silna co bezsilność, a troska co poczucie winy. TO DZIENNIK, w którym znajdziemy zapisy doświadczeń, wspomnień i refleksji. Autorka prowadzi nas przez kolejne etapy choroby swojej matki, odsłaniając przed czytelnikiem najbardziej intymne emocje.

Poznajemy tu: CHORĄ NA ALZHEIMERA MATKĘ, która choć z dnia na dzień staje się dla świata coraz bardziej NIEWIDZIALNA, w oczach córki zyskuje na widzialności. Jej osobowość, znikające wspomnienia, słowa, i gesty są przedstawiane z ogromną czułością, ale również bólem. To kobieta z przeszłością, która stopniowo znika. CÓRKĘ, A ZARAZEM AUTORKĘ. To sama Sabina Obwiosło-Budzyń prowadzi nas przez emocjonalny labirynt miłości i gniewu, opieki i żalu oraz przebaczenia i wątpliwości. Jest to kobieta nieidealna, która pokazuje chwile swojej słabości, swoją frustrację i zmęczenie. RODZINĘ I OTOCZENIE CHOREJ. Osoby, które pojawiają się w tle, często jako kontrast do pełnego zaangażowania i poświęcenia autorki. Ich reakcje na chorobę często podkreślają to z jaką samotnością musi zmagać się opiekun osoby chorej. CHOROBĘ ALZHEIMERA, która jest tak naprawdę bezwzględną główną bohaterką książki. Nie przebacza, nie daje czasu, jest nieuległa i głucha na prośby oraz błagania. Jest jednym z najczarniejszych bohaterów jakie dane mi było spotkać w literaturze i filmach. Nie ma sumienia, jest tylko destrukcja.

MOTYWY PRZEWODNIE:
POWOLNE ZNIKANIE. Tytułowa “NIEWIDZIALNOŚĆ” to nie tylko swojego rodzaju metafora choroby, ale również społecznego wykluczenia osób starszych i chorych. Na żywym przykładzie obserwujemy proces znikania chorej dla systemy, znajomych i nawet rodziny. MIŁOŚĆ I OPIEKA. Książka pokazuje nam, jak bardzo miłość i odpowiednie podejście do chorego może być źródłem siły. Opieka nad chorą na Alzheimera osobą to dosłowny akt heroizmu, który przeważnie nie jest zauważany, odbywa się bez jakiegokolwiek uznania. PAMIĘĆ I TOŻSAMOŚĆ. Alzheimer odbiera człowiekowi nie tylko pamięć, ale wraz z nią również tożsamość. Autorka próbuje zachować pamięć matki poprzez zdjęcia, czy opowieści, jakby chciała zatrzymać czas. Jednocześnie godzi się na to, że jej matka już nie jest tą samą osobą i nigdy już nią nie będzie. BEZSILNOŚĆ I GNIEW to emocja, które pojawiają się tutaj naturalnie jako reakcja na sytuacje, na które nie ma już rozwiązania. Bo jak walczyć z chorobą, na której nie ma leku, a czas jest jej sprzymierzeńcem i naszym największym wrogiem? Autorka nie boi się mówić o tym, że czasami ma już dość, że czuje złość i żal - i właśnie to czyni tę książkę niesamowicie prawdziwą.

STYL AUTORKI JEST PROSTY, ale z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. REFLEKSYJNY I INTYMNY, a chwilami wręcz POETYCKI. Jednak nieprzesadnie. Tak aby nie odwrócić uwagi czytelnika od treści. Nie znajdziemy tu więc poetyckich metafor, a czystą szczerość, czułość, ale również i surowość. NOSTALGICZNY, ale pozbawiony przesadnego sentymentalizmu. Opisy codziennego życia są konkretne, chwilami wręcz brutalne, ale przez to właśnie tak bardzo żywe i człowiecze.

WADY I ZALETY:
AUTENTYCZNOŚĆ. “Niewidzialna” to zapis prawdziwego życia, która nie upiększa i nie udaje. EMOCJONALNA GŁĘBIA. Czytając tę książkę, nie tylko rozumiesz to co czytasz, ale również czujesz wszystko razem z autorką. WARTOŚĆ SPOŁECZNA. “Niewidzialna” porusza temat, który wciąż jest marginalizowany. Dlaczego? Bo śmierć w dobie konsumpcjonizmu jest niemodna! I choć jest to historia osobista autorki, wydaje mi się, że wiele osób zmagających się z chorobą bliskich osób odnajdzie w niej własne doświadczenia. CIĘŻAR EMOCJONALNY. Bądźmy ze sobą szczerzy... “Niewidzialna” to nie jest książka na jeden wieczór mimo swoich niewielkich rozmiarów. Jest ona wymagająca emocjonalnie i nie da jej się przeczytać bez zatrzymania na refleksję. OGRANICZONA PERSPEKTYWA. Skupia się ona tylko i wyłącznie na relacji matki z córką w obliczu choroby, pomijając inne aspekty życia autorki. Czy nie pokazuje to jednak, że choroba ta nie odbiera tylko powoli życia osobie chorej, ale także najbliższym…? Mimo że autorka stara się wplątać w swoje życie (i tym samym narrację) wątki mówiące o trosce o prywatność, świetnie ukazane jest to, że czasami po prostu się nie da. Że w obliczu cierpienia bliskiej osoby trzeba poświęcić wszystko: siebie, swoje plany, codzienność.

“NIEWIDZIALNA” to książka, która porusza i zostawia na czytelniku ślad. To nie jest lektura dla każdego, więc szeroko jej nie polecę. Dlaczego? WYMAGA WIELE! Wymaga otwartego umysłu, empatii i gotowości do konfrontacji z trudnymi emocjami — zwłaszcza gdy sięga się po nią w obliczu własnych zmagań lub choroby bliskiej osoby. Polecę ją tym, którzy chcą zrozumieć więcej, którzy dopiero zaczynają swoją drogę i nie wiedzą, jak postępować z chorymi starszymi osobami, by nie wyrządzać im nieświadomie krzywdy.

"(...) choroba Alzheimera nie jest wyłącznie chorobą pacjenta, w mózgu którego zachodzą zmiany.
W rzeczywistości zapada na nią cała rodzina."

Podobno na świecie żyje dziś ponad 50 milionów osób z chorobą Alzheimera i w każdym roku przybywa około 10 milionów kolejnych.
Ta nieuleczalna i postępująca choroba jest niezwykle trudnym doświadczeniem nie tylko dla osoby nią dotkniętej, ale również dla całej najbliższej rodziny...
Osoba chora mierzy się z utratą zdolności poznawczych takich jak pamięć, orientacja, myślenie, mowa, a w zachowaniu może pojawić się ogólna dezorientacja, rozdrażnienie i apatia...
Członkowie rodziny doświadczają utraty przeszłości jaka łączyła ich z osobą chorą, muszą nauczyć się radzenia sobie i zarządzania trudnymi emocjami w obliczu zmian w zachowaniu osoby chorej...
"Niewidzialna" jest książką trudną, ale niezwykle potrzebną.
Autorka oddaje w nasze ręce własną historię zmagania się z chorobą matki - od momentu postawienia diagnozy, aż do trudnych decyzji o oddaniu rodzicielki do domu opieki.
Poznajemy bolesne doświadczenia i rozterki autorki w zmaganiach z chorobą i własnymi uczuciami, trudne emocje i reakcje, ale też możemy obserwować przejmującą drogę pełną poświęcenia i miłości, która ( mimo trudów) wybacza...

Serdecznie polecam!

Niewidzialna to poruszająca książka będąca zapisem osobistych doświadczeń autorki, która porusza problem choroby, ale głównie relacji między matka a córką.
„Alzheimer uśmierca człowieka jeszcze za życia. Moja mama niby jest, a jakby jej już nie było”
Każdy, kto miał do czynienia z tą straszną chorobą wie jak trudna ona jest zarówno dla chorych jak i ich bliskich. Trudno nam zrozumieć jak czuje się ktoś, kto kawałek po kawałku znika, gubi się zarówno we wspomnieniach jak i codzienności. A my często nie dostrzegamy pierwszych objawów zwalając winę na lenistwo, brak dobrej woli, złośliwość, a to mogą być po prostu próby zachowania normalności, udawania przed sobą i innymi, że wszystko jest ok. Autorka opisuje zmagania z chorobą matki od jej pierwszych, przeoczonych przez nią objawów. Opowiada o poczuciu winy, o żalu do samej siebie za brak cierpliwości, ale przede wszystkim o tym jak trudno stanąć na wysokości zadania, gdy ma się żal do mamy o brak miłości, zaangażowania, ciepła, zrozumienia. Jej rozterki wybrzmiewają w tej książce bardzo mocno. Wyrzuty sumienia zjadają ja od środka, choć uważam, że zrobiła wszystko co dało się zrobić, stanęła na wysokości zadania i starała się jak mogła, aby jej mama skupiła się na życiu, a nie na powolnym odchodzeniu.
Bardzo prawdziwa, emocjonalna i potrzebna książka, która jasno pokazuje, że w tej chorobie nie ma jednego pacjenta. Dotyka ona w równym stopniu chorego jak i bliskich, którzy się nim opiekują. Pokazuje jak wiele wyrzeczeń, łez, bezsilności, żalu niesie ze sobą. Najgorszy do zaakceptowania jest fakt, że lepiej nie będzie, że czasem trzeba podjąć jedną z najtrudniejszych decyzji w życiu dla dobra wszystkich.
Jeszcze jedno w tej książce mnie ujęło – wybaczenie i dążenie do tego, by zarówno autorka jak i jej mama przestały być niewidzialne.