„Nieśmiertelna” Anny Ptak to zwracająca na siebie uwagę historia, która przede wszystkim jest bardzo klimatyczna – gęsta, mroczna i pełna emocji. Głównym motywem jest nieśmiertelność i traktowana jest jako pretekst do zadania pytań o to, co dzieje się z człowiekiem, gdy czas przestaje mieć znaczenie, a cierpienie trwa wiecznie.

Główna bohaterka, Gwendoline Edevane, to postać na wskroś tragiczna. Obdarzona nieśmiertelnością, po stracie ukochanego pogrąża się w samotności i rozpaczy. Zamiast szukać nadziei, wybiera gniew i władzę – tworzy wokół siebie brutalny świat przestępczy. Mafia, którą buduje, nie jest jednak celem samym w sobie. To maska, fasada, sposób na ukrycie bólu i zbudowanie dystansu wobec świata, który już dawno przestał mieć dla niej wartość.

Nie jestem fanką mafijnych tematów. Przeczytam, ale bez większego zachwytu. Ale autorka zrobiła genialny zabieg, bo choć w fabule obecny jest motyw mafijny, nie stanowi on serca tej opowieści. I bardzo dobrze !! Jest to historia o gangsterach, układach i porachunkach – ale i o samotności, próbie zagłuszenia cierpienia i cienkiej granicy między człowieczeństwem a bestialstwem.

W momencie, gdy w życiu Gwendoline ponownie pojawia się dawny ukochany, cała misternie skonstruowana zbrojna twierdza, którą wokół siebie wzniosła, zaczyna pękać. Powraca pytanie, od którego uciekała: czy ludzkie życie – jej własne i cudze – ma jeszcze jakąkolwiek wartość?

Wielopoziomowa mroczna powieść sensacyjna z nutą paranormalną. Historia o walce z traumą i bólem. Filozoficzna przypowieść o tym, co nas definiuje i jak łatwo możemy zatracić siebie.

Polecam ją tym, którzy lubią literaturę emocjonalnie intensywną, pełną napięcia, a jednocześnie zmuszającą do refleksji. Nawet jeśli motyw mafii nie należy do Twoich ulubionych – w „Nieśmiertelnej” jest jedynie środkiem do pokazania ludzkiego dramatu, a nie celem samym w sobie.