Życie nie zawsze jest takie kolorowe jak wydaje się niektórym. Czasami niesie ze sobą wiele sprzecznych emocji, trudnych do rozszyfrowania szczególnie dla tych, którzy dopiero wchodzą w dorosłe życie. Podobno uczymy się na własnych błędach. Tylko jak poważne muszą być, by otrzymać lekcję pokory i zrozumienia?

"Niepokorni" to debiutancka powieść opisująca historię piątki młodych ludzi wchodzących w dorosłe życie. Philippe, Pierre, Marcel, Camille i Viviane to bohaterowie powieści, która liczy sobie bardzo niewiele stron, a jednak szybko ukazuje całą prawdę nastoletniego życia. Każda z tych postaci przedstawiła się w różnym świetle, czasem zbliżonym do innych, czasem zupełnie odległym, ale za każdym razem gdy pojawiali się na pierwszym planie łatwo można było dostrzec jak w ich głowie przekręcają się trybiki zrozumienia i próby odnalezienia się w grupie. Ich kreacja nie była na tyle głęboka bym mogła polubić mniej lub bardziej którąś z postaci, bo przez cały czas trwania lektury zabrakło mi mocniejszego nacisku na psychologiczny aspekt tej piątki, ale mimo to byłam ciekawa jak zakończą się ich losy.

Piątce bohaterów przyszło zmierzyć się z wyzwaniami przed którymi stoi wiele nastolatków - pierwsze próby odnalezienia się w świecie, który nie jest taki jak zapowiadali rodzice. Fabuła wbrew pozorom nie jest głęboka: nie ma w niej ukrytych znaczeń, nie doszukałam się drugiego dna. Ona po prostu pokazuje drogę pogubionej młodzieży, którą znamy z własnych doświadczeń czy codziennych obserwacji. Przez lekturę przewinęły się dramatyczne miłości, alkohol i emocje o których istnieniu bohaterowie jeszcze nie wiedzieli. To jakby pamiętnik stereotypowego nastolatka - tym bardziej znośny, że pisany w trzecioosobowej narracji, więc czytając tą książkę możemy powiedzieć, że my nigdy tacy nie byliśmy. Choć czy to na pewno prawda?

Chociaż w całej fabule pojawiło się wiele trudnych decyzji i dramatycznych scen, to miałam wrażenie, że wszystko to omija mnie gdzieś bokiem. Zdecydowanie pojawiło się zbyt mało emocji, które nadałyby całości wymiaru - historia sama w sobie okazała się ciekawa, ale nie na tyle atrakcyjna, bym mogła się w nią mocno zaangażować. Nie mogę jednak nie zauważyć, że autorka mocno zaangażowała się w swoją powieść i zrobiła kawał dobrej roboty - zaangażowała jako tło teksty piosenek znanych i kochanych od lat, co potwierdza przypis na samym końcu. A jak wiadomo, muzyka łagodzi wszelkie obyczaje i także tym razem wlała do fabuły trochę tych niezbędnych emocji, za co przyznaję naprawdę spory plus.

"Niepokorni" to historia na czasie, dotykająca problemów zwykłych nastolatków, która może zainteresować wiele osób z młodego pokolenia. Książka ma kilka niedociągnięć choć jest w niej też pewien potencjał, którego nie można przeoczyć. Na pewno opiera się na lekcji dojrzewania, przez którą przechodził każdy z nas, przez co przybliża czytelnikowi fabułę lepiej niż można przypuszczać. Wybór lektury pozostawiam jednak Wam.

Trochę już wyrosłam z powieści młodzieżowych, ale „Niepokorni” Natalii Płonki szczerze mnie zaciekawili. Postanowiłam przypomnieć sobie czasy licealne i wrócić do błahych, nastoletnich problemów, z których po latach człowiek śmieje się w głos. Szybko się jednak okazało, że „Niepokorni” to nie kompendium wydumanych nastoletnich żali, tylko niepokojąca wędrówka w głąb duszy młodego człowieka. Wędrówka trudna zarówna dla czytelnika, jak i dla bohaterów.

Paryż. Przyjaciółki Camille i Viviane codziennie spotykają się przy grobie Jima Morrisona, gdzie dyskutują o nurtujących je problemach. Dziewczyny są ze sobą bardzo zżyte, łączy je niemal siostrzana relacja. Pewnego dnia na cmentarzu pojawiają się trzej chłopcy: Pierre – nonszalancki muzyk, skryty i małomówny Marcel oraz należący do najpopularniejszej paczki w szkole Phillipe. Między młodymi ludźmi nawiązuje się nić przyjaźni i porozumienia. Kiedy jednak Pierre’a i Camille połączy głębsze uczucie, dotknięta Viviane zacznie popadać w depresję, a na światło dzienne wyjdą jej mroczne sekrety.

Staram się, tak bardzo się staram, ale nie umiem tego wszystkiego udźwignąć.
„Niepokorni”

„Niepokorni” to opowieść o trudzie dorastania, o ciosach, jakie potrafi zgotować życie. Natalia Płonka porusza wiele istotnych i niezwykle skomplikowanych (zwłaszcza dla młodych ludzi) tematów – śmierć, zaburzenia odżywiania, homoseksualizm i rozpad rodziny. Chociaż przyjaźń rodząca się między bohaterami koi wzajemne rozterki, to nie jest w stanie zabliźnić ran w duszy Viviane. Ran, które każdego dnia otwierają się coraz szerzej i spychają dziewczynę na granicę wytrzymałości.

Na kłopoty Viviane nie ma gotowych rozwiązań, nie ma utartych ścieżek, którymi dziewczyna pójść. Jej zagubienie i zaplątanie silnie przemawia do czytelnika, wywołując autentyczne emocje. Na pierwszy rzut oka Viviene dotykają klasyczne nastoletnie dylematy: nieodwzajemniona miłość, obojętność matki, zazdrość o przyjaciółkę. To jednak tylko pozory. Powieść „Niepokorni” ucieka bowiem od schematów i przedstawia poruszane kwestie w sposób oryginalny, wyjątkowy i przede wszystkim znacznie bardziej skomplikowany.

[…] próbowała na nowo przeżyć miniony dzień, by choć przez chwilę poudawać, że wszystko jest w porządku […]
„Niepokorni”

W książce występują jednak elementy nieco przerysowane. Weźmy na przykład niespotykaną „muzykalność” piątki przyjaciół – bohaterowie często nie używają zwyczajnych zdań, tylko zwracają się do siebie słowami piosenek, które ŚPIEWAJĄ. W moim odczuciu to trochę zbyt wydumane, filmowe, nawet hollywoodzkie. Żałuję także, że autorka postawiła na „światowość” i zdecydowała się osadzić akcję książki we Francji. Z paryskimi nastolatkami nieco trudniej jest się utożsamić, przez co ich problemy wydają się bardziej odległe. Rozegranie historii w Polsce absolutnie by jej nie zaszkodziło, a wręcz przeciwnie – dodało realizmu. Nawet grób Morrisona, miejsce spotkań nastolatków, nie jest wielką przeszkodą. Spokojnie można go było zastąpić np. mogiłą Ryśka Riedla.

Trudna, poruszająca, choć momentami nieco przedobrzona – taka jest właśnie książka „Niepokorni” Natalii Płonki. To dobra i warta polecenia pozycja młodzieżowa, którą mogłabym wręczyć nastoletniej córce (o ile kiedykolwiek będę ją miała

Dwie dziewczyny, trzech chłopaków i czas, kiedy wszystko jest jeszcze "pierwsze" - pierwsze miłości, pierwsze pocałunki, pierwszy alkohol i pierwsze prawdziwe pożegnania. Niepokorni to historia dojrzewania piątki młodych ludzi, pełna emocji i dramatów. Miłość zdrada, przyjaźń i samotność, nadzieja i rozpacz. Książka pokazuje prawdziwe życie nastolatków - ktoś się właśnie zakochuje, ktoś dopiero co odkrywa własną indywidualność, ktoś inny nie wytrzymuje napięcia... Dojrzewanie okazuje się niełatwe, jak bowiem przekonują się bohaterowie powieści polega na tym, by potrafić "sprzeciwić się swoim demonom".


Książka Natalii Płonki "Niepokorni" to literatura młodzieżowa. Wydawało mi się po opisie, że otrzymam lekką, przyjemną lekturę o perypetiach nastolatków w liceum, ich zmagania z okresem dojrzewania, kiedy to pierwszy raz się zakochują, zawierają nowe przyjaźnie, czy pierwszy raz upijają się alkoholem. To co otrzymałam od lektury to dość niespodziewaną wędrówkę w głąb duszy młodego człowieka. Jego rozterki życiowe, cele, sens życia i ambicje stawiane sobie samemu. Autorka w prosty sposób przekazuje nam czytelnikom, jakie dojrzewanie jest trudne i wymaga wielu wysiłku. Ja sama jestem jeszcze nastolatką przeżywającą czasy licealne i okres dojrzewania, dlatego ta książka była dla mnie idealną lekturą.

Bohaterowie w książce są świetnie wykreowani. Dwie przyjaciółki Camille i Viviane dzień w dzień spotykają się przy grobie Jima Morrisona i tam dyskutują o problemach jakie im towarzyszą i nurtują je. Dziewczyny są ze sobą bardzo zżyte, powierzają sobie nawzajem swoje sekrety, ufają sobie i czują się wobec siebie niemal jak siostry. Gdy pewnego dnia na cmentarzu spotykają trzech chłopaków, ci wkraczają w ich życie i zmieniąją ich relację, która wydawać się mogła taka idealna. Pierre jest zakochany w muzyce, Marcel jest bardzo skryty w sobie i małomówny, a Philippe to chłopak, który należy do najbardziej popularnej grupy w szkole. Między tą grupą młodych ludzi narodzi się nic porozumienia, która połączy całą piątkę w piękną przyjaźń, która da im wszystkim chwilę wytchnienia i nie będą się czuli tak samotni. Kiedy jednak Camille poczuje coś więcej do Philippe, to zrozpaczona i dotknięta opuszczeniem przez najbliższą przyjaciółkę Viviane popadnie w depresję, a jej sekrety ujrzą światło dzienne.

"Chciał być sobą - a taki mógł być tylko we własnym towarzystwie."

"Niepokorni" to opowieść o trudzie dojrzewania. O problemach jakie może zgotować okrutny los, nie pozostawiając w nas iskierki nadziei na lepsze jutro. Natalia Płonka poruszyła w książce wiele istotnych, ale jakże niełatwych do oswojenia tematów między innymi: śmierć, zaburzenia odżywiania czy rozpad rodziny. A to tylko namiastka problemów z jakimi musieli się zmierzyć młodzi ludzie. To niesamowicie dobra, ale ciężka w odbiorze lektura. Ale mimo wszystko polecam sięgnąć po tę pozycję. Bardzo zżyłam się z jedną z głównych bohaterek. A była to Vivienne. Kibicowałam jej do samego końca. Dziewczyna musiała zmierzyć się z tyloma trudnościami w życiu, że okropnie było mi jej żal i współczułam jej. Brak akceptacji ze strony matki, nieodwzajemniona miłość i utrata najlepszej przyjaciółki sprawiły, że Vivienne zaczęła pogłębiać się w rozpaczy i spowodowała utratę kontroli nad własnym życiem.

To dobra i warta polecenia książka!

goszaczyta.blogspot.com