„Niepewność” jest siostrą niedojrzałości. Obie towarzyszą wchodzeniu w kolejny etap życia. Wszystko może ograniczać młodego człowieka: dobre wychowanie lub jego brak, kanony narzucone przez nauczycieli, sposób wysławiania. Zamiast zastanawiać się nad sensem działania, ludzie zadają wiele pytań, czasem retorycznych.
„- Stały ludzki dylemat, panie Janie – wiedzieć więcej czy mniej”
Co jest bezpieczniejsze? Chowanie się w skorupę niewiedzy, czy spontaniczne wyjście naprzeciw potrzebom innych? Kiedy Piotr usłyszał o chorobie małego chłopca i jego marzeniach, podarował mu swój skarb. Nie przewidział, że rekompensatą za to będzie drastyczne rozwiązanie innego problemu. No cóż, jedni kolekcjonują znaczki, a inni biją po głowie… W takich sytuacjach Rafałek może stać się Rafałem.
„Czyżby ktoś taki jak Rafałek wyjawił swoje głęboko skrywane tęsknoty i oczekiwania na traktowanie go jako Rafała, a nie jak osaczonego przez życie Rafałka?”
Nagle i nieoczekiwanie Piotr stanął w złym miejscu i czasie przed obliczem zła.
„Ciemność, z którą się zetknął, nie tylko nie zna tych reguł, ale nie chce ich znać i uznawać na swoje. Musi się w niej zanurzyć?” Czy to jest dojrzałość?
A może dojrzałość to dopiero niższy szczebel drabiny do szczęścia? Czy szczebel oznaczony jako „Niepewność” wystarczy już tylko dostrzegać? A może pójść na całość? Czy to jest czas na świadomą dorosłość, podanie komuś ręki i serca?
„To czas, kiedy niepewność powstrzymuje chęć dotknięcia dłoni i ujęcia delikatnym uściskiem”
„Niepewność” opisana przez Pana Stanisława Sałapę, jest mocno osadzona w realiach byłego ustroju. Odzwierciedla to również słownictwo, którym operuje Autor. Kolejne etapy w życiu młodzieńca następują w rytmie, w jakim ewoluuje jego język. Kandydat na prawnika nie powinien przecież rozmawiać, jak dzielnicowy łobuziak. „Niepewność” to bardzo dobra powieść, w której nieśmiałość nie jest ograniczeniem, fascynacja zmienia się w miłość. Dorosłość skutecznie obliguje do wzięcia się za bary z życiem. Kiedyś młodzi ludzie mieli podobne problemy jak dziś, choć wtedy rozwiązywali je konwencjonalnie. Zdecydowanie warto ją przeczytać i przemyśleć.

Książka zapowiadała się ciekawie, klimat od początku był niezwykły, czytałam z przyjemnością. Ale potem nie działo się nic nowego, zrobiło się mdło, a końcówka, choć trochę mnie zaskoczyła, to też lekko zawiodła. Szału nie było.
Wiele wątków autor potraktował trochę lekceważąco i tylko cudowne uczucie Piotra i Zuzy było ważne