Okładka książki bardzo mi się podoba, przypomina trochę komiks.
Tytułowy bohater jest bardzo barwną postacią. Fabuła książki jest dobrze przemyślana i zaplanowana. Wydarzenia układają się logicznie i chronologicznie. Mimo częstego odnoszenia się do przeszłości głównego bohatera, Czytelnik nie ma problemu z właściwym uszeregowaniem faktów. Podoba mi się w jaki sposób Autor łączy pochodzenie Nicka, z losami innych bohaterów tej książki. Akcja jest dynamiczna, podobał mi się kierunek, w którym Autor zdecydował się ją rozwinąć. Czyta się ją bardzo dobrze, szybko, opisana historia wciąga, bohaterowie są różnorodni. Podoba mi się świat stworzony w tej książce, jest interesujący, ciekawie scharakteryzowany. Główny bohater wraz z Czytelnikiem odkrywa swoje pochodzenie oraz zdolności. Książkę czytałam z dużą radością, myślę, że jest warta uwagi.
Zapraszam
Instagram: lubie_to_czytam

https://www.instagram.com/lubie_to_czytam/

Facebook: Lubię To Czytam

https://www.facebook.com/lubieto.czytam.5

Czytacie książki dziejące się w kosmosie?
§
Ja kiedyś za nimi przepadałem, ale w ciągu ostatnich kilku lat sięgam po nie dość rzadko. Ale dzięki uprzejmości wydawnictwa Nowae Res miałem okazje poznać debiutancką książkę Marka Szymańskiego „Nick Primeon”.
§
Tytułowy Nick jest młodym, rządnym przygód wyrzutkiem z armii galaktycznych Uzurpatorów i najemnikiem, który walczy po tej stronie konfliktu u której może zarobić najwiecej. Wszystko się zmienia, gdy dostaje nowe zlecenie. Ma uratować jednego z najlepiej strzeżonych więźniów w jednym z najgorszym galaktycznych więzień, Tribullakorze. Od tego czasu jego spokojne życie wędrownego poszukiwacza przygód się zdecydowanie zmieni i już nic nie będzie takie samo. Nick zabierze nas w podróż po galaktykach w poszukiwaniu swojej przeszłości i sekretów wszechświata.

Gdyby kiedyś ktoś powiedział mi, że spodoba mi się jakaś powieść science fiction – nie uwierzyłabym. To nie jest gatunek, który lubię. Wręcz omijam go szerokim łukiem. Od przypadku do przypadku zdarza się, że tego typu książki trafiają w moje ręce i z reguły wynik tego nie jest oszałamiający. Z powieścią Marka Szymańskiego było jednak inaczej.

Nick Primeon nie rzuca się w oczy. Wydawać się może, że ginie gdzieś w tłumie innych książek, w jego wypadku, z niebieską okładką i tylko ci, którzy zabłądzą gdzieś wzrokiem, mogą na ten tytuł trafić. I właśnie gdy takiemu ktosiowi już ta książka wpadnie w ręce i przeczyta opis, nie będzie w stanie odłożyć jej na półkę. Będzie chciał sprawdzić, co skrywa ta niepozorna, cienka książeczka. Skarb czy coś, czemu nie warto poświęcić ani chwili?

Ja bawiłam się z tą powieścią przednio. Historia Nicka Primeona mnie zaskoczyła, ale przede wszystkim ubawiła. I chyba tego właśnie szukałam w tym konkretnym tytule. Czegoś lekkiego, niezobowiązującego. Czegoś, co pozwoli mi miło spędzić wieczór i się zrelaksować. Nick Primeon nie jest też jakoś specjalnie skomplikowany pod względem fabularnym. Historia Marka Szymańskiego jest dość przewidywalna, jednak ma w sobie coś takiego, co sprawia, że ciężko się od tej książki oderwać. Otula ona bowiem czytelnika czymś na kształt przyjemnego w dotyku koca i grzechem jest, nie dać się ponieść i nie zatopić w tej miękkości. Do tego fabuła w tej historii pędzi niczym francuskie TGV – i być może część z Was uznałaby to za mankament – to według mnie dodaje to tej historii uroku. Nie sposób bowiem się nudzić, a że autor bardzo fajnie ciągnie fabułę, która jest płynna i logiczna w całej swojej rozciągłości, to czy może być coś lepszego?

Zaletą Nicka Primeona jest również pióro Marka Szymańskiego. Autor bowiem mimo iż nie naszpikował tej historii mnogością opisów, bo patrząc na ilość stron, nie jest dziwne, potrafi pobudzić wyobraźnię czytelnika, zupełnie jakby rzucał jakieś zaklęcia – obrazy w głowie pojawiają się w mgnieniu oka. Nawet to, że poszczególne wątki wyjaśniane są dość pobieżnie (znowu kłania się ilość stron), to czyni to tak, że czytelnik mimo wszystko wie, o co w tej opowieści chodzi i akceptuje ją taką, jaka jest.

Również bohaterowie potrafią przykuć uwagę czytelnika. A szczególnie tytułowy bohater. Autor nie szczędził mu zakrętów w życiu i niespodzianek, które sukcesywnie popychają fabułę i głównego bohatera do przodu. Ten zabieg sprawia, że chce się poznać historię Nicka Primeona. Nie tylko dlatego, że jest ciekawa, ale też ze względu na sympatię, jaką ta postać wzbudza.

Za jedyny mankament można więc uznać objętość Nicka Primeona. Gdyby autor dodał tej historii więcej, dużo więcej, stron, gdyby dodał więcej detali, rozbudował część scen i wątków, byłby z tego majstersztyk. Tymczasem pozostaje nam pogodzić się z tym, że powieść ta ma niespełna trzysta stron i jest po prostu fajną lekturą na wieczór.
Szczególnie jeśli lubi się międzygalaktyczne podróże, spiski, tajemnice i knowania oraz nie gardzi się romantycznymi wątkami w wydaniu sci-fi.

Nie miałam świadomości, że to pierwsza książka Marka Szymańskiego dopóki nie zaczęłam czytać. Autor stosował bardzo proste rozwiązania fabularne; niestety przewidziałam wszystkie zwroty akcji, nieujawnione sekrety i ostateczne zakończenie. Domyślacie się, jak bardzo byłam zawiedziona, skoro dotychczas miałam do czynienia raczej z "pochodnymi si-fi" niż prawdziwą fantastyką naukową.
*
Narracja też niejednokrotnie mi zgrzytała, była bardzo nierówna - długie wywody postaci, opowiadających swoje historie na przemian z krótkimi dialogami. W ten sposób wszystko było podane na tacy, Nick nie musiał szukać odpowiedzi, bo one pojawiały się same, zanim zdążył się nad czymkolwiek zastanowić.
*
Miałam wrażenie, że Szymański miejscami wrzuca jakiś tekst, który jest tak popularny, że w kontekście nowego, rozczarowującego utworu staje się groteskowy. "Nie dajcie się zabić" w Igrzyskach Śmierci wywołuje emocje, w NICKU PRIMEONIE tekst "Nie dać się zabić" wywołał na mojej twarzy tylko grymas. Autor czasami dodawał takie patetyczne wstawki, które przy niezniszczalnym bohaterze (wychodzącym z opresji, zanim zdąży cokolwiek zaplanować lub gdy ktoś inny zrobił za niego robotę i tylko przyszedł go poinformować) nie wzbudzają emocji.

Każda strona NICKA PRIMEONA wręcz krzyczy, że to debiut. Szymański postanowił urozmaicić fabułę wątkiem romantycznym, który wyrósł z niczego i wydawał mi się nierealny i zbędny. Cieszę się jednak, że autor znajduje swoich zwolenników i mam nadzieję, że kolejne książki będą coraz lepsze.

@filizankazmieta