Mimo objętości i debiutu Tomasza Petrusa nie bałam się sięgać po tę książkę. Jak z pewnością można zauważyć uwielbiam debiuty i dość często sięgam po objętościowe książki właściwie dzięki książce "Małe życie" pokochałam grubaśne książki.

IG: Czytomanka

To była wyjątkowa lektura, piękna historia dorastania, odkrywania rodzinnych tajemnic, rodzących się uczuć... Czytając ma się wrażenie przechodzenia nie od wydarzenia do wydarzenia ale od emocji do emocji. Trochę tak jakby książka była zbiorem uczuć. Bardzo szybko weszłam w ten świat i z przyjemnością się w niego zagłębiam.

Tomek, ileż można o nim napisać ale chodzi o to, że powinniście go poznać. Autor dał nam bohatera jakiego chcemy poznawać, chcemy wiedzieć o nim więcej i więcej...

Piękny język, jakaś woalka z tajemnic okrywająca część zdarzeń, to wszystko jakieś takie magiczne.

Podobało mi się i to bardzo. Z pewnością sięgnę po kolejne książki autora.

Jedyna rzecz do jakiej mogę się przyczepić to czasami zbyt długie opisy, mam wrażenie, że nie wszystkie były potrzebne. Natomiast nie wiem czy gdyby ich zabrakło moje odczucia co do książki byłyby takie same

Jest to dla mnie książka niezwykła. Bydgoszcz, początek lat 70tych. Wtedy zaczynamy obserwować jak rozpoczyna się znajomość dziewięcioletnich dzieci Zuzi i Tomka. Jak zaczyna łączyć ich przyjaźń, a z czasem i uczucie. Razem dojrzewają, Tomek staje się opiekunem i obrońcą Zuzi co sam prawie przepłaca życiem. Z czasem na ich drodze pojawiają się inni koledzy, mający na nich i ich dalsze dzieje ogromny wpływ. Dzieciaki odkrywają przypadkiem, że rodzice Zuzi mają jakąś tajemnicę i usilnie dążą do jej odkrycia. Dzieje dzieci przeplatane są opowieściami o wojennym życiu mamy i ojca Zuzi i to z nich dowiadujemy się, co takiego się wydarzyło i kogo nadal szukają. Co było tą skrywaną przez lata tajemnicą, skąd wzięły się pisane ręcznie nuty, kim jest Lili i jak się toczą i jak kończą losy Zuzi i Tomka przeczytajcie sami.

Może najpierw zastrzeżenie. Nudził mnie trochę wątek z inscenizacjami robionymi przez jednego z kolegów Tomka i Zuzi - Tadka. Było tego trochę za dużo i za bardzo jak na mój gust wydumane, można było to skrócić bez szkody dla książki. Do tego autor posługuje się bardzo pięknym, poetyckim i obrazowym językiem, co na pewno jest dużym plusem, ale czasem powodowało to, że zdania były tak długie i zagmatwane, że robiły się niezrozumiałe. Ale ... to wszystko do czego mogłabym się przyczepić.

Książka jest typowym obyczajem połączonym z wątkiem z czasów wojny. Cała historia jest tak piękna i ciekawa, że czyta się z ogromną przyjemnością, smakując strona po stronie, a po lekturze zostaje w człowieku jak muzyka z tych odnalezionych nut.
Polecam Wam tę książkę z ogromną przyjemnością.

\"Drwi z blizn, kto nigdy nie doświadczył bólu\"
W. Shakespere

Grubość powieści może przytłaczać.Nie chodzi o ilość stron, a o to, że autor mógł w takiej objętości tekstu stracić powiew świeżości i ciekawej historii.
Bardzo mylące.
Im bardziej w las, tym ciekawiej. Tajemnica goni tajemnicę.
Ale od początku...

Jest chłopak, kujon szkolny. Po tym jak staje w obronie bitej w szkole przez starszych uczniów dziewczynki, szarej gąski, bojącej się własnego cienia. Zostaje dla niej najbliższym po rodzicach człowiekiem.
Zuzia i Tomek.
Dwie osoby w jednym. Wspólna nauka, czytanie książek, zabawy.
W ten świat po kilku latach wkracza Tadek. Przez Zuzię zaakceptowany, przez Tomka tolerowany dla niej.
Jest jeszcze tajemniczy tomik wierszy Norwida i nuty.
W tym miejscu autor by utrzymać nasze skupienie cofa się do czasu okupacji.
Zmienia narratora.
Jeśli myślicie,że napisałam o treści za dużo bardzo się mylicie. Akcja się zagęszcza. W książce jest dużo warstw.Postacie przeplatają się, pojawiają i nikną.Poznajemy przeszłość.
Autor porusza struny które są uśpione.

Prosty,zarazem piękny język. Wyważone słowa składają się w zdania. Nie mogłam przestać czytać. Powieść mnie wciągnęła w swoją historię jak w grę. Kroczyłam przez strony będąc wędrowcem któremu wskazano kawałki dusz bohaterów.
Dawno nie czytałam tak ciekawej, pięknej i poruszającej powieści.

Lata 70-te w Bydgoszczy, to tam poznajemy naszych bohaterów, którzy mają zalednie 9 lat. Tomka nazywanego przez innych kujonem oraz Zuzię – niezwykle nieśmiałą, borykającą się z problemami w nauce dziewczynką. Tomek stając w obronie nowej kolezanki, której dokuczają starsi uczniowe staje się jej obrońcą. Bohaterownie zaprzyjaźniają się i staja się właściwie nierozłączni. Z czasem pojawiają się nowi znajomi i nowe przyjaźnie, które maja wpływ na ich życie. W pewnym momencie odkrywają, iż rodzice Zuzi maja jakąś tajemnicę i postanawiają jąd odkryć. Co wspólnego mają wiersze Norwida, nuty, tajemnicza Lilly oraz co to była za tajemnica przekonajcie się sami.

„Milczenie nut” to historia o przede wszystkim o dorastaniu, przemijaniu, miłości i odkrywaniu rodzinnych sekretów. Całość jest napisana niezwykle pieknym wręcz poetyckim językiem, który wręcz czaruje, a do tego pełen jest emocji i odczuć. Mimo iż jest to niezły grubasek to czyta się ją wyjątkowo szybko. Jedynym minusem jak dla mnie były momentami zbyt długie opisy choć odnosze wrażenie, że gdyby ich nie było nie mogłabym jej w pełni docenić. Sami bohaterownie zostali bardzo dobrze wykreowani i każdy z nich jest inny. To niezwykle piekna opowieść połączona z elementami z czasów wojny. Widzimy jak bohaterownie się zmieniają, dorastają oraz jak konkretne wydażenia wpływają na ich wybory czy decyzje. Zdecydowanie Wam ja polecam bo to niezwykle poruszająca i piekna historia. To debiut na który warto zwrócić uwagę.

,,My jednak po części jesteśmy tymi duchami z przeszłości... A duchy nie układają sobie życia tak, jak inni. Muszą żyć z ciężarem tego, co sprawiło, że są duchami".


W "Milczeniu nut" przenikają się nawzajem dwa światy, dwie miłości, dwie młode dziewczyny. Dwie rzeczywistości dzieli 30 lat, a melodia przeszłości odbija się głębokim echem w życiu głównych bohaterów.
W preludium poznajemy Lili, młodą Żydówkę z Budapesztu, pracującą niewolniczo w niemieckim obozie pracy.
Dalej, w części pierwszej, poznajemy Zuzię i Tomka i na nich skupiają się pierwsze setki stron. Czytamy o ich pięknych, młodzieńczych losach, poznawaniu życia, wkraczaniu w dorosłość, przygodach ze sztuką oraz tajemnicach rodzinnych Zuzi, które starają się rozwikłać.
Druga część opowieści jest bardziej mroczna i zagmatwana.
Opowieść jest wspaniałe przemyślana, język jest bardzo wyszukany i finezyjny - całość jednak czyta się z lekkością ( mimo,że jest to niemal 840 stronicowa książka).
Autor musi być bardzo oczytaną osobą- sprytnie wpłata między kartki wiele literackich fragmentów. Przemyca do powieści również dzieła malarzy, co czyni bardzo ciekawą formę twórczą.
Moje serce skradł najbardziej wątek miłosny Adama i Lili, który kładł cień na rodzinie Zuzanny. Uwielbiam książki, które opowiadają o tragicznych zdarzeniach podczas drugiej wojny światowej. Przecież "Kto nie będzie znał historii, będzie musiał przeżyć ją na nowo".
Postacie w "Milczeniu nut" są fikcyjne, jednak wydarzenia takie jak niewolnicza praca w Bydgoszczy więźniarek z obozu Stutthoff i ich marsz śmierci, to historia prawdziwa.
Jest to unikalna powieść, emanującą mądrością, spokojem oraz artyzmem. Bardzo polecam - mało teraz tak szlachetnych wydań ☺️
@cosdopoczytania

Dzieciństwo to czas, który na zawsze zostaje w naszej pamięci. W tym okresie kształtuje się nasza osobowość, charakter, nabywamy pewności siebie i poznajemy własną wartość. Zuzia i Tomek to dzieci, które uczęszczają do jednej klasy, ale które dzieli wszystko. Tomek jest bohaterem szczególnym, który od pierwszego spotkania skradł moje serce. Dzisiaj dzieci mają momentami wręcz nadmierną pewność siebie. Ten chłopiec niepozorny, pilny, wzorowy uczeń z ogromną wyobraźnią, znajduje w sobie siłę, która pozwala mu na postawienie się starszym kolegom w obronie bezbronnej dziewczynki. Złamany nos i zadrapania to dopiero początek.
Zuzia i jej rodzina stanowią dla chłopca fascynującą kombinację. Tajemnica, która towarzyszy im od lat staje się murem nie do przejścia, blokadą do radości i ciepłych uczuć, mimo, iż kochali się ogromnie. Tomek niejako wprosił się do ich rodziny. Zuzia zawładnęła jego myślami, stając się ich nieodłącznym elementem. Wspólne dorastanie pozwala im na jeszcze lepsze poznanie siebie nawzajem. Dostrzegają cechy charakter ukryte dotąd przed światem, a które uwidaczniają się, kiedy są w swoim towarzystwie.
"Milczenie nut" to książka o ogromnej, momentami przytłaczającej objętości. Kiedy ją zobaczyłam po raz pierwszy miałam mieszane uczucia, ponieważ przy tak dużej objętości bardzo dużo rzeczy może się nie udać lub zwyczajnie pójść źle. Ta historia mnie zaskoczyła, ponieważ napisana jest bardzo lekko i zdumiewająco szybko się ją czyta. Autor przywołuje fragmenty książek czytanych przez głównego bohatera, przez co odnoszę wrażenie, że całość zyskała swój klimat i charakter. Podoba mi się pomysł na fabułę, jednak zdarzają się momenty, które mają na celu wprowadzenie Czytelnika do dnia codziennego bohaterów. Te momenty mają to do siebie, że zwalniają akcję i dynamikę następujących po sobie wydarzeń. Na swój sposób są one dobre, ale podczas ich czytania odnosi się wrażenie, że ten zalążek tajemnicy jest tuż na wyciągnięcie ręki po to, aby za moment znikać w tłumie codziennych obowiązków.

Objętość tej książki może przerażać, to prawda. Zawiera ona w sobie piękną historię, którą naprawdę warto poznać. Jest przepełniona emocjami.
Poznajemy głównych bohaterów, gdy mają zaledwie po dziewięć lat, a całe życie wciąż jest przed nimi, kiedy może się zdarzyć jeszcze wszystko… A raczej, kiedy wszystko zostało już zaplanowane, przeżyte, zdążyło się wydarzyć, bo narratorem jest Tomek, opowiadający swoje wspomnienia. Wiedzący już na starcie ile razy złamie nos, ile razy będzie czuł się zbolały, jak wiele będzie w stanie znieść…
Momentami miałam wrażenie, że niektóre z opisów mogłyby być krótsze, że niektóre słowa były niepotrzebne, ale po dłuższym zastanowieniu dochodzę do jednego wniosku: gdyby nie była przepełniona słowami, gdyby nie była tak rozległa, nie moglibyśmy poznać historii Tomka i Zuzi od samego początku, nie byłaby już tak piękną i porywającą historią, jaką jest.
Wczułam się w nią. Czekałam z niecierpliwością na wolną chwilę, aby móc tylko po nią sięgnąć i czytać dalej, dowiedzieć się szybciej, jak skończyła się historia nie tylko Tomka i Zuzi, ale również Lili… W końcu to o nią chodziło. Od samego początku chodziło o nią. To ją poznajemy, jako pierwszą, to ona rozpoczyna tę wzruszającą, pełną uczuć i tajemnic historię.
Tajemnica i emocje. To one stanowią najważniejszą rolę w tej książce.

ig: aggieczyta