Każdy z nas czegoś pragnie... dla jednych będzie to inny człowiek, dla innych dobra materialne, a dla jeszcze innych możliwość życia według własnych zasad...
"Między pragnieniami" to historia, w której każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie, autentyczna, naszpikowana emocjami opowieść o tak zwanej "samotności w tłumie", gdzie niby wszystko gra i jest poukładane, a tak naprawdę ludzie żyją obok siebie, zupełnie się nie dostrzegając. Jest to książka, która niesie również wiarę. Wiarę w to, że każde marzenie i pragnienie jesteśmy w stanie spełnić.
Pani Anna stworzyła historię szczerą do bólu, obnażającą ludzkie słabości, pokazuje, jak łatwo jest ocenić drugiego człowieka, a zarazem jak trudno jest przyznać się do popełnionego błędu.

Ciekawa fabuła, wartka akcja, autentyczni bohaterowie- te wszystkie składniki składają się na bardzo wciągającą lekturę. Trudno jest odłożyć książkę na bok, nie wiedząc, jak się potoczą dalsze losy głównych postaci.
Autorka w doskonały sposób buduje napięcie, emocje, które targają bohaterami, sprawiły, że nieraz pojawiły się łzy wzruszenia, przeplatane szczerym uśmiechem. Istna emocjonalna huśtawka.
Powieść czyta się bardzo szybko, dlatego też objętość nie powinna być przeszkodą.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Anny, ale jeśli pozostałe są napisane w podobnym stylu, przy nadarzającej się okazji, z przyjemnością po nie sięgnę.

Czy polecam?
Jak najbardziej.
"Między pragnieniami" to nietuzinkowa opowieść o miłości, przyjaźni, samotności i walce o siebie. Każdy z Czytelników znajdzie w niej coś dla siebie.

POLECAM...

Zapraszam na blog: www.Ewelina-czyta.blogspot.com

By wybrać właściwą drogę, trzeba zmierzyć się z tym, co zostawiło się za sobą.

Na początku ta książka wydawała mi się dziwna. Zawierała elementy, które nie do końca przypadły mi do gustu, jednak gdy coraz bardziej zagłębiałam się w lekturze odnalazłam w niej ciekawą historię.

Opis
Natalię, Ninę i Remigiusza łączy przede wszystkim adres – mieszkanie, do którego wprowadzili się na pierwszym roku studiów. Siedem lat później, pochłonięci układaniem swoich spraw zawodowych, nadal tkwią pod jednym dachem, niewiele wiedząc o sobie nawzajem. Ale prosty dotąd układ komplikuje się i przestaje wydawać się najlepszą z możliwych opcją – za sprawą nowego współlokatora… Na horyzoncie pojawiają się silne uczucia, a wraz z nimi wracają głęboko skrywane traumy, z którymi bohaterowie będą musieli się zmierzyć. Czy starczy im odwagi, by stanąć twarzą w twarz z przeszłością? Czy miłość jest w stanie wygrać z lękiem? Jedno jest pewne: wkrótce życie całej trójki ulegnie diametralnej zmianie…

Po raz kolejny miałam przyjemność sięgnąć po twórczość Anny Bednarskiej. Odnoszę wrażenie, że ta kolejna jej powieść jest nieco inna od poprzedniej. Inna, nie znaczy gorsza. Również pełna emocji i wzruszeń, dużo trudnych i otwartych pytań. Nie lada wyzwanie przed czytelnikiem.
Troje znajomych, Natalia, Nina i Remigiusz wspólnie mieszkają od wielu lat. Skończyli studia i starają się wkroczyć w dorosłe życie. Szukają pracy, pomysłu na przyszłość, przy tym starając się ustabilizować swoje życie osobiste. Nie jest łatwo. Są są dojrzali, jednak nie do końca zdecydowani co do swojej przyszłości. Balansują na krawędzi, zastanawiają się, w którą stronę dać ten decydujący krok. Mieszkają wspólnie, ale tak naprawdę się nie znają. Sami też otwarcie o tym mówią. Pewnego dnia dołącza do nich nowy lokator, Bartek. Owiany tajemnicą, dziwny, trochę niepasujący do nich. On wprowadza do ich życia pewne zmiany, mały chaos, ale i zaciekawienie. Będzie ciekawie. Każdy z nich żyje swoim życiem, obok innych, czasami rozmawiają, jedzą wspólnie posiłki, ale nie za wiele o sobie mówią. A jeżeli coś im leży na sercu, to czasem się otworzą, ale tak pomału i bez zbytniej wylewności. Pojawia się też taki moment, że zaczynają na siebie inaczej spoglądać, z nutą sympatii czy zaciekawienia, pojawia się uczucie do współlokatora.
Między pragnieniami to nie jest łatwa lektura, pomimo że czyta się ją zdecydowanie szybko. Problemy trzydziestolatków, próby określenia własnej tożsamości, trudne relacje z rodzicami, nieustanne poszukiwanie swojego miejsca w życiu. Dotykają ich typowe problemy dzisiejszego młodego pokolenia. Ciągły pośpiech, stres, bezsenność, nerwowość, brak wiary w swoje możliwości, toksyczne relacje z bliskimi, niepewność zawodowa. Jednak najważniejszą kwestią, dającą wiele do myślenia, jest samotność i wyobcowanie. Ci młodzi ludzie nie mogą się odnaleźć w świecie, nie potrafią do końca zdefiniować swoich potrzeb. Powieść jest ponadczasowa i uniwersalna. Niezależnie od szerokości geograficznej opisane w tej książce problemy dotykają ludzi. Syndrom dzisiejszych czasów, złudnie łatwych i nakierowanych na rozwój ludzi, a tak naprawdę mamy czasy ciągłego pośpiechu, pogoni „za czymś”, ale nie do końca wiadomo, za czym. Za lepszym życiem, tylko pytanie, jak ono wygląda? Czy wiemy, czego chcemy, czy tylko dążymy ślepo do przodu, łapiemy przysłowiowego uciekającego króliczka.
Ta obszerna historia pokazuje, jak żyć, jak nie popełniać i powielać błędów innych. Trzeba na chwilę przystanąć, zauważyć osobę obok nas i zamienić z nią kilka słów. Na początek to już wiele, to otwarcie na innych i ich potrzeby. A przy okazji próba nawiązania pozytywnych relacji w czasach, gdzie człowiek chowa się w wirtualnym świecie i nie potrafi czasami nawet się komunikować z innymi. Autorka stara się uchwycić kryzysowe chwile w życiu młodych ludzi, pokazać, jak potrafią sobie z nimi radzić. Ci trzydziestolatkowie mają też marzenia i pragnienia, ale balast przeszłości ciąży na nich i nie potrafią się z nią rozprawić skutecznie. Ale próbują, mają świadomość, że bez podjęcia zdecydowanych działań nie będą mieli szans wkroczyć w przyszłość w poszukiwaniu prawdziwego szczęścia.
Pomysł na fabułę ciekawy i pożądany w dzisiejszych czasach. Jedynym minusem jest zbytnie przegadanie tematu, momentami było trudno. Całą historię można skrócić, bez uszczerbku dla jej przesłania. Czasami takie długie lektury są nużące i z niecierpliwością oczekuje się końca. Ja miałam chwilowe załamania przy tej książce, jednak dobrnęłam do końca.
Ciekawy temat, inspirująca lektura, jednak nie wstrząsnęła mną, wielkich i niezapomnianych emocji nie pozostawiła po sobie. Czy warto po nią sięgnąć? Oczywiście, warto zmierzyć się z problemami dotykającymi młodych ludzi i odpowiedzieć sobie na pytanie: jak ja poradziłbym sobie, będąc na ich miejscu? Czy byłbym tak wytrwały i odważny? Czy potrafiłbym zostawić przeszłość i rozpocząć wszystko od nowa? Czy jestem otwarty na nowe wyzwania?

Troje współlokatorów, Natalia, Nina i Remigiusz, którzy zamieszkali ze sobą w trakcie studiów. Siedem lat póżniej nadal razem mieszkają. Każde z nich zajęte swoimi sprawami, marzeniami, swoim życiem, własnymi celami. Razem mieszkają, ale są dla siebie obcy. Tak, po siedmiu latach współzamieszkiwania bardzo niewiele o sobie wiedzą.
Pewnego dnia dołącza do nich ten czwarty. Osoba z zewnątrz, która zmieni wszystko. Tylko czy to wszystkim wyjdzie na zdrowie? Co okaże się prawdą? Czy naprawdę tak niewiele ich łączy?
Czy starczy im odwagi, by stanąć twarzą w twarz z przeszłością?
Bednarska napisała niezłą, wciągającą powieść.
Nie ukrywam jednak. Pierwsze ok. 100 stron było trudne. W początkowej części autorka ma spory chaos. Stara się bowiem zaprezentować losy, obraz wszystkich członków tej swoistej grupy współzamieszkiwaczy, ukazać ich perypetie, losy, marzenia, opinie. Zamiast zrobić to stopniowo, konsekwentnie, bohater po bohaterze, wprowadza misz masz, chaos, chęć ukazania wszystkie od razu. Tak się nie da.
W dalszej części książki wszystko się wygładza, porządkuje i lektura jest sporą przyjemnością.
Ciekawie ukazane są relacje pomiędzy współlokatorami. Razem mieszkają od siedmiu lat. To dosyć długo. Wspólne zamieszkiwanie wymusza pewną, choćby szczątkową bliskość. Jak to możliwe, że oni praktycznie nic o sobie nie wiedzą, wręcz przemykają obok siebie. Sporadycznie i w niewielkim stopniu któreś z nich otwiera się przed pozostałymi.
Poza tym króluje samotność, wyobcowanie, pęd za swoimi sprawami. Każde żyje we własnym świecie, każde otoczone jest swoimi lękami, niewielkimi radościami.
Obraz tej trójki osób jest dla mnie kwintesencją tego, co dzieje się z naszym społeczeństwem. Rzadko gdzie ma miejsce bliskość, znajomość, serdeczność, życie, jakie było normą 20-30-40 lat temu. Ludzie się zmienili, rzeczywistość się zmieniła. Ale czy tak da się żyć na dłuższą metę?
Poza tym autorka porusza wiele innych, ważnych tematów, tych które gnębią przede wszystkim młodych ludzi, ale nie tylko. Kilka kwestii mocno zaakcentowanych w treści jest ponadczasowych.
Mimo początkowego chaosu polecam wam tę książkę. Kawał niezłej, mocno ukierunkowanej na ludzi i otaczający nas świat prozy. Gdy przebrniecie przez początkowy chaos będzie się dobrze, ba momentami nawet bardzo dobrze czytało. Polecam.

http://pasje-fascynacje-mola-ksiazkowego.blogspot.com/

Czy zdarzyło wam się kiedyś ocenić książkę po okładce? Wstyd się przyznać ale ja właśnie z tego względu wybrałam "Między pragnieniami". Motyw spodobał mi się od razu i nastawiłam się na świetną lekturę. Czy tak było?
Osoby, które w literaturze kochają psychologię, będą zachwycone. Dostajemy tutaj ogromną dawkę ludzkich emocji, poznajemy bohaterów na przestrzeni lat, możemy zagłębić się w ich dzieciństwo, by później ocenić ich wybory w dorosłym życiu. Jak to możliwe że troje współlokatorów wie o sobie tak mało? Każdy z nich zamknięty w sobie nie widzi tego w kategoriach problemu, jedynie Remigiuszowi zdaje się to ciążyć. Czasami tak ciężko jest nam się otworzyć, boimy się zwierzyć, boimy się odrzucenia a także krytyki.
Zgłębianie psychiki bohaterów brzmi tutaj bardzo wiarygodnie, są całkiem różni a jednocześnie pod pewnymi względami do siebie podobni. Otrzymałam mocną historię o relacjach międzyludzkich, ich pragnieniach, obawach. Każdy z bohaterów przeżył coś, co zmieniło jego życie, odbiło się na jego wrażliwości i postrzeganiu świata. Czasami wykonanie pierwszego kroku jest tak trudne, że panicznie nas to przeraża. Lektura pokazuje nam, że nawet będąc w tłumie ludzi, możemy czuć się bardzo samotni, wręcz wyobcowani. Ile osób bowiem mijamy codziennie na ulicy, a nic o nich nie wiemy? Wydaje mi się, że są to głównie problemy dużych miast, gdzie każdy goni przed siebie, nie zastanawiając się nad drugim człowiekiem.
Wielki wpływ na to, kim jesteśmy w dorosłości, ma nasze dzieciństwo. Nie od dziś wiadomo, że rzutuje to na nasze późniejsze relacje. W książce jest to właśnie bardzo dobrze ukazane. Każdy z bohaterów bowiem ma za sobą traumatyczne przeżycia, które odbiły się echem na ich późniejszym życiu.
Pani Anna Bednarska świetnie operuje emocjami, potrafi dotrzeć w głąb ludzkiej duszy. Dla mnie jest to świetnie napisana powieść obyczajowa z elementami psychologii. Inteligentne dialogi, postacie które da się lubić i da się z nimi utożsamić, wciągające fabuła, dużo emocji. Mnie ta książka poruszyła, czytanie jej było dla mnie wielką przyjemnością. Z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki. Dla mnie zagłębianie ludzkich zachowań jest świetnym motywem w literaturze.