Aleksandra Świderska z rozmachem zaprasza na swój sensacyjny blekaut. Jak w filmach o Jamesie Bondzie, będzie więc szybko, oryginalnie i wybornie. Od Monako, przez Londyn i Paryż, po alpejskie Jezioro Como – z widokiem na piękne krajobrazy, ekskluzywne jachty i żaglowce, szybkie samochody i elitarne hotele, w towarzystwie samych VIPów, w otoczce wieloświatowych perfum i wybornych trunków, wstrząśniętych, nie zmieszanych rzecz jasna – rozegra się spektakularne polowanie na przeszłość, gra o bardzo wysoką stawkę, zastawianie pułapki na międzynarodowych przestępców.. Tu łatwo o błąd, który może kosztować czyjeś życie..
Jeśli czytaliście „Mgłę” i Burzę” – na „Równonoc” nie trzeba namawiać, jeśli nie – zapewniam, że seria „Miasto gasnących świateł” ma ogromną szansę być powiewem świeżości w Waszym czytelniczym świecie, przestrzenią dla głosu w ważnej sprawie o tolerancji, szacunku i o wrażliwości na innych ludzi pragnących, jak każdy z nas, być sobą.
Polecam.

Już nieraz zdarzyło mi się pisać przy opiniach o książkach, że filmy sensacyjne to moje totalne guilty pleasure, więc wyobraźcie sobie jak bardzo się ucieszyłam, że kolejna część serii „Miasto gasnących świateł” jest właśnie sensacją (poprzednie dwie części były połączeniem kryminału z romansem).

Akcja „Równonocy” została umieszczona bezpośrednio po zakończeniu tomu pierwszego, a nie drugiego i podczas czytania układałam sobie w głowie, że wam napiszę, że możecie chronologicznie przeczytać trójkę przed dwójką, ale epilog to odwrócił, bo dostajemy tam scenę, która dzieje się po zakończeniu drugiego tomu, więc jednak warto zachować kolejność wydania i przeczytać „Równonoc” jako trzecią część.

„Równonoc” to trzecia część cyklu „Miasto gasnących świateł”. W pierwszej i drugiej części oprócz wątku kryminalnego znalazł się także mocno rozbudowany wątek miłości Konrada Gronczewskiego i Adama Aleksandrowicza. Trzecia część nieco różni się pod tym względem od poprzedniczek - zdecydowanie więcej w niej akcji, pościgów i brawurowych scen.

Akcja książki umiejscowiona jest pomiędzy wydarzeniami z „Mgły” i „Burzy”. Na początku uważałam, że „Równonoc” wolałabym przeczytać zaraz po „Mgle”, aby była zachowana chronologia zdarzeń. Jednak zakończenie, a właściwie epilog przekonały mnie, że jednak książki zostały wydane w odpowiedniej kolejności.

Po dalsza część recenzji zapraszam na profil:
https://www.instagram.com/jagodoweczytanki?igsh=c2R1NXh3cnF5ejN3&utm_source=qr