W książce "LOVE YOU kropka FOREVER" autorka przedstawia czytelnikowi losy Jana. Teraźniejszość przeplata się tu z jego licznymi wspomnieniami. Obecnie mężczyzna jest kierowcą tira. Kupił go za pieniądze, które otrzymał od matki na swoje 30-te urodziny. Kochana rodzicielka podarowała mu w prezencie aż 150 tysięcy złotych. Któż z nas nie pragnąłby takiego dobrodziejstwa? A jednak...

Pewnie pomyśleliście, że każdy chciałby mieć taką wspaniałomyślną mamusię. Przyznam się, że i ja tak właśnie pomyślałam. Nic dziwnego, przecież to dość duża suma pieniędzy, a Jan był jej jedynym dzieckiem. Jak wiemy miłość matki jest bezgraniczna. Kocha zawsze, do ostatnich swych dni, bez względu na to jak potomek ją traktuje. Jednak w tej książce to nie syn wykreował tą dziwną więź między nimi. Tym razem zatrutym jadem bezustannie tryskała matka.

Przez całe życie rodzicielka kształtowała Jana według własnych dziwnych i niekiedy zakrawających na miano nienormalnych przekonań i obaw. Pozbawiła go wszelkich marzeń. Wyśmiewała go. Wpoiła mu strach wobec wielu wydawałoby się normalnych rzeczy czy zdarzeń. Stworzyła homofoba, człowieka nienawidzącego wszystkiego wokół niego. Mężczyznę, który w związku z traumatyczną przeszłością, którą mu zafundowała mamusia, nie był w stanie stworzyć normalnej relacji międzyludzkiej. Aż momentami trudno mi było uwierzyć w koszmar jaki przeżył.

Wreszcie Jan zakupiwszy tira wyruszył w Polskę, aby uwolnić się spod kurateli rodzicielki. Wcale nie zdziwiłam się. Zastanawiałam się tylko dlaczego tak późno podjął tą decyzję. Tylko czy łatwo jest porzucić matkę, nawet złą i zakończyć tą toksyczną relację? Czy bardzo daleko od domu rodzinnego uda się naszemu bohaterowi skreślić przeszłość grubą kreską i zacząć wszystko od nowa? Kibicowałam mu z całego serca, mimo że nie od razu go polubiłam. Raziło mnie jego słownictwo pełne przekleństw i poniżający stosunek do innych osób. Jednak cały czas pamiętałam, że to przecież nie do końca jego wina. To jego matka stworzyła tego drzemiącego w nim potwora.

Jan głęboko wierzył i próbował zmienić swoje życie. Poznawał nowych ludzi, miejsca. Jednak wspomnień z dzieciństwa nie mógł wyrzucić z pamięci. Ciągle nawiedzały go złe, rzadko te dobre związane z nieżyjącym już ojcem. Momentami wydawało się, że poczynił już postępy w przemianie w lepszego człowieka i nagle następował nawrót do dawnych zachowań. Trochę przypominało to wychodzenie z nałogu. Czy udało mu się definitywnie wygrać w tej walce? Aby się przekonać musicie jednak przeczytać tą książkę - więcej nie zdradzę...

Szybko ją przeczytałam, ponieważ jest ciekawa i niezwykle krótka. Prosty język nie wymaga nadmiernego skupienia. Dzięki temu można zwrócić większą uwagę na problem w niej poruszany, a nie jest on łatwy. Toksyczna matczyna miłość. Niszczycielska, momentami wręcz obłędna. Aż strach pomyśleć co on musiał przeżyć. Warto przeczytać.

Matka. Nie oszukujmy się, dla większości z nas jest to najważniejsza osoba w życiu. Dlatego wszelkie książki, które traktują o dość specyficznych relacjach matka - dziecko mnie zadziwiają; zwyczajnie nie potrafię sobie ułożyć w głowie, że jakaś kobieta nie dba o swego potomka, albo wręcz przeciwnie - dba aż obsesyjnie. Wiecie, książkę Kasi Her nazwałabym utworem, który dotyka powszechnego tematu - stereotypów oraz tego, jak ciasno człowiek potrafi się owinąć swoim kokonem samotności.
Bohater Love you kropka forever, którego imię poznajemy dopiero na końcu, podróżuje tirem; aż prosiłoby się go określić mianem typowego tirowca, o czym było już wyżej. Nie przebiera w słowach, wali przeciwnika od razu między oczy, nie dając nawet odpowiedzi za co ten atak nastąpił...
Jest wulgarnie, prawdziwie, rzekłabym - życiowo. Może nie dotyczy to każdego z nas, ale jakiegoś procentu na pewno. Tłamsimy w sobie uczucia, swoje prawdziwe ja, by wreszcie samo znalazło ujście - ale czy w odpowiedniej chwili ... ?
Książka ma zaledwie sto stron, ale jest przykładem tego, jak niewiele trzeba, by przekazać maksimum treści. Autorce się to udało; mam wrażenie, że wulgaryzmy ściągają nas z literackich chmurek na twardą ziemię, o którą boleśnie tłuczemy zadki, bo ten utwór zwyczajnie uderza nas jak obuchem, stykamy się z niemal prawdziwą sytuacją. Zakończenie to tykająca bomba. Tyle lat tłamszenia przez matkę, wciskania bzdur, zabobonów i symulacji ukształtowało naszego drogiego bohatera i to zapewne nie tak, jakby sobie życzyła jego szanowna rodzicielka.