Wykreowany świat zdaje się być piekłem na ziemi. Przepełniony wszelkimi paskudztwami, umarłymi, dziwacznymi i niebezpiecznymi stworzeniami, zarazą, wojnami, niegodziwościami. Debiut niezwykle udany według mnie. Polecam książkę wszystkim, ale uprzedzam, że jest to lektura ambitna, której należy poświęcić trochę czasu i refleksji. Budzi niepokój. Apokaliptyczna fantastyka o piekle na ziemi, o wynaturzeniach i niegodziwościach, o kryzysie wartości i złamanym kręgosłupie moralnym. Umarły, który powstał i wędruje przez upadłą Europę, by na nowo odkryć dobre, które upadło...
Kategoria estetyczna brzydoty.

Dużo więcej informacji o książce możecie znaleźć na blogu: http://rosaczyta.blogspot.com/2017/04/nie-lekaj-sie-pieka-ono-jest-puste.html

Bezimienny Rycerz wychodzi z klasztoru, w którym spędził jakiś czas, by rozpocząć swoja podróż do Jerozolimy, gdzie chce odpokutować swoje grzechy. Wyrusza w długą i naprawdę trudną podróż przez średniowieczną Europę. Czeka go wiele nieprzyjemnych niespodzianek, walk, spotkań i rozstań. Może się wydawać, że wyprawa jak każda inna. Czy to początek czasów średniowiecza, renesans, czy odrodzenia. Bez różnicy. A jednak jest. Po pierwsze: jedyny środek transportu to stary koń i nogi właściciela. Po drugie: jest się nieśmiertelnym niemową. Niby nie żyje, ale stąpa po ziemi. Więc…. O co tutaj chodzi?

Przyznam, że pierwsze sto stron szło mi powoli, ale nie opornie. Po prostu potrzebowałam czasu i skupienia. Taka też jest ta pozycja – wymagająca. Trzeba wysilić swoje szare komórki, by nie pogubić się i zrozumieć sens słów. Czy to oznacza, iż autor pisze skomplikowanie? Nie. Tworzy takie zdania, dzięki którym nasza wyobraźnia ma ogromne pole do popisu. Naprawdę. Kiedy się już wciągnęłam i czytałam po ponad stron naraz oniemiałam jak można tak używać słów. Bo najlepszym smaczkiem jest fakt braku prawie jakichkolwiek dialogów. Jest ich niewiele. Głównie to nawet monologi. Wszystko co dzieje się w głowie, co widzi Rycerz, co wspomina znajduje się w opisach. Ale już kiedyś czytałam podobna książkę i co najśmieszniejsze miałam tak samo. Im dalej tym lepiej.

Sam bohater jest bardzo charakterystyczną postacią. Jest martwy. Coś trochę jak na wzór zombie, czy nekromanckich golemów. Chodzący trup ze świadomością. Zwierzęta również mogą takie być. Umie walczyć, ma w sobie wielką rządzę krwi i śmierci. Zjada żar z ognia. A kiedy jest taka potrzeba chowa się pod ziemią czy innym kącie przy przespać spokojnie noc pełną potworów. W głowie huczy mu głos mówiący jak być powinno i jak się zachowywać. Jego stare Ja. Dość niespotykany pomysł na wizje świata? To jeszcze nic. Europa jest chora na dżumę. To świństwo panoszy się wszędzie. Nie oszczędza nikogo. Prócz Rycerza. W końcu jest martwy. (tak tu się uśmiałam pod nosem). Ale ciągnijmy dalej. Czym się płaci w tym świecie? Palcami, dłonią, ręką, stopą, nogą a nawet gałkami ocznymi. Nos i uszy też się przydadzą. Dla każdego coś się znajdzie. Chyba, że masz sporo srebrników to akurat zmienia postać rzeczy.

Jak w takim razie z akcją, skoro nie ma dialogów? A tu niespodzianka. Jak wspomniałam są opisy. Są one tak szczegółowe, tak kolorowe i idealnie wykreowane, że aż dech zapiera w piersi. Kiedy walczy, znamy każdy ruch. Kiedy wędruje, poznajemy okolice. Gdy słucha głosów w głowie, czytamy jego myśli. Wciągnięcie się wcale nie było takie trudne. Czas zajęła tak naprawdę przyzwyczajenie się do formy i zrozumienie o co tak naprawdę chodzi w fabule. Ale bądźmy szczerzy: tak jest wszędzie.

Podsumowując: Jest to powieść dla osób lubiących historię, średniowiecze, nieco małe ogniki fantasy oraz zaczytujące się dokładnie w cały sens fabularny. To nie jest zwykła obyczajówką, którą hop siup przelecimy, odprężymy i odłożymy. To nieco innego rodzaju literatura. Wymagająca, ale dająca wiele z siebie. Kto uwielbia wyobrażać sobie sceny odbywające się w powieściach ma idealną ku temu okazję czytając Krzyżowca. Polecam!

Co się stanie, kiedy śmierć wypuści ze swych szponów ciało, tchnie w nie nowe życie? nie będąc przy tym stratną, bo dżuma oddaje należne śmierci datki. jednak... co się stanie, gdy taki nieumarły ruszy znów, na krucjatę, przemierzając Europę, w której szaleje zaraza, a świat nawiedzają najprzeróżniejsze widma i zjawy? Jakież to zbrodnie popełnił rycerz, że nawet śmierć go nie chce i zmusza do odpokutowania...?
Na takie pytanie postanowił odpowiedzieć Grzegorz Wielgus tworząc świat wypraw krzyżowych, rycerstwa, mroku, zła, ludzkich, najgorszych przywar...
"Krzyżowiec" to książka, nad którą należy się zatrzymać i zastanowić - czy aby na pewno chcemy ją przeczytać? Brutalność, pokazana przez pryzmat nieumarłego rycerza, zaskakuje. Nasze zwykłe przywary, jakich zwykliśmy nie zauważać, tu są szeroko pokazane, zmuszają do zastanowienia się nad tym, co się z nami dzieje, jak i dlaczego.
Bezimienny i niemy rycerz, który żywi się żarem, a który jednocześnie wyrusza w ostatnią krucjatę...Na swojej drodze do Jerozolimy przychodzi mu się spotkać z istotami i wydarzeniami, które daleko przekraczają ludzkie pojmowanie świata, ale z drugiej strony... to, co dla nas jest normalne, dla takiego umarłego może już niekoniecznie? Co więcej, sam Krzyżowiec nie jest bez winy, wciąż i wciąż pragnie przelewać krew - może i dlatego na jego drodze pojawia się cały czas okrucieństwo?...

Po więcej zapraszam tu: http://kaginbooks.blogspot.com/2017/01/42-krzyzowiec-grzegorz-wielgus.html

Zdecydowałam się sięgnąć po Krzyżowca w dużej mierze przez umiejscowienie akcji w średniowieczu… Uwielbiam książki, które przenoszą czytelnika w świat sprzed kilku setek lat… Co prawda nieco inaczej wyobrażałam sobie treść książki… ale nie czuję się rozczarowana tym, co miałam okazję przeczytać…

Powieść Grzegorza Wielgusa wciąga od pierwszych stron. Początkowo obawiałam się, iż może być ciężko z wczytaniem się w losy głównego bohatera, jednak rzeczywistość okazała się na swój sposób przyjemna. Choć nie przepadam za dużą brutalnością, której winnam się była spodziewać, zważając na tematykę – i to była jedyna rzecz, jaka mi przeszkadzała – ujmując całościowo, nie można się nudzić podczas czytania.

To, co ujęło mnie w czasie lektury, to plastyczny, barwny jeżyk autora. Czytając, miałam wrażenie, ba! widziałam oczyma wyobraźni opisywane przez niego miejsca, stroje… Dodatkowo lekkość płynąca ze słów przelanych na papier… zupełnie jakby to było coś naturalnego i łatwego dla Grzegorza Wielgusa… dla mnie bomba!

Sięgając po Krzyżowca, nie spodziewajcie się dialogów, przynajmniej nie w „hurtowych” ilościach. Zważywszy, że główny bohater jest niemową, znaczna część książki to opisy. Tak, jak wspomniałam – barwne, plastyczne, wciągające… w większości przypadków taki zabieg sprawia, że książka jest „ciężka” w odbiorze… niemniej zdarzają się wyjątki, takie jak Krzyżowiec, że taki „wygląd” jest idealny… pod każdym względem. I choć książce z uwagi na te długie opisy, należy poświęcić znacznie więcej czasu, absolutnie nie odpiera to przyjemności z czytania, wręcz przeciwnie… jest jej niewątpliwym urokiem.

Podsumowując: Krzyżowiec to powieść, którą czyta się szybko, która intryguje i wciąga od pierwszych stron. Autor stworzył ciekawą powieść historyczną z elementami fantastyki i napięciem… wywołującym ciarki na plecach… momentami… Zdecydowanie, nie każdemu przypadnie ona do gustu, ale tym, którzy lubują się w takich klimatach, zakochają się w historii Rycerza i jego drogi ku pokucie…



Polecam!

Struktura książki bardzo dobrze oddaje ducha średniowiecznych tekstów – składa się głównie z opisów, sporadycznej akcji i jeszcze rzadszych dialogów. Jeśli przypomnicie sobie Pieśń o Rolandzie czy Boską komedię, to odnajdziecie bardzo podobny styl. Zresztą takich odniesień jest dużo więcej. Krzyżowiec podróżujący po Europie i mierzący się ze szkaradnymi potworami i okrucieństwem średniowiecza bardzo przypomina Dantego wędrującego po piekielnych kręgach. Motyw homo viator, człowieka wędrowca, szukającego sensu w życiu, dążącego do przywrócenia zasad etosu rycerskiego również jest bliski epoce. No i danse macabre. Wszędzie śmierć, zgnilizna, rozkład, trupy i padlinożercy. Czy muszę dodawać na czym żerowali?

Świat przedstawiony przez autora jest brudny, ponury, przesycony odorem śmierci, bojaźnią Bożą i... legendami arturiańskimi (takie typowe wczesne średniowiecze). Poszukiwanie Świętego Graala, wyprawy krzyżowe i wędrówka głównego bohatera przeplatają się ze sobą, stanowiąc podwaliny zarówno dla pokazania najważniejszych elementów średniowiecznego stylu życia, jak i poprowadzenia fabuły.

Całą recenzję można przeczytać na blogu: http://wiedzmowa-glowologia.blogspot.com