"Korporacja bezpieczeństwa cywilnego" Agathy Magpie to kawał dobrej rozrywki w stylu, który lubię. Jest w tej książce i wrażliwość, i dzieciakowatość, i arogancja młodości, i głód głębi.
Autorka stworzyła świat, który pewnego dnia po prostu wskoczył w naszą rzeczywistość i w niej osiadł. Jednym z elementów owej rzeczywistości są indygo, byty obdarzone co najmniej niecodziennymi umiejętnościami. To w świecie indygo się obracamy i poznajemy go w taki sposób, na jaki pozwala Agatha Magpie.
Świat powieści jest konsekwentny i przemyślany. Widać, że autorka "chodziła z nim" jakiś czas, nim go opisała. Jest perwersyjna przyjemność w poznawaniu zakamarków świata, który jest tak nietypowy i "nienaturalny". To trochę, jakby się wędrowało krainą dziecięcych baśni, tylko nie tych wersji ocenzurowanych i przefiltrowanych przez to, "co wypada", "co można dać dzieciom do czytania". Nie ma w jej książce jednorożców i księżniczek, bo to może i jest fantasy dla młodych, ale zdecydowanie w wersji noir.
Bohaterowie nie przymilają się do mnie, czytelnika, tylko robią swoje. Są wredni, marudni, złośliwi, aspołeczni, humorzaści, egoistyczni, nie robią rzeczy "bo wypada". Są tak ludzcy, że trzeba było zrobić z nich indygo, by ktoś się na nich nie obraził.
Jest w postaciach książki urocza ambiwalencja, podobna do tej, którą mają w sobie bohaterowie mangi, którą już w recenzji wspomniałam. Widać ją w opisach ich fizyczności i widać ją w ich zachowaniu. Lubię androginiczne niedopowiedzenie mangi i lubię yaoi, pewnie dlatego tak dobrze bawiłam się czytając "Korporację bezpieczeństwa cywilnego" Agathy Magpie. Podobnie, jak bohaterowie książki, za swoje gusta przepraszać nie będę.

Muszę przyznać, że Agatha Magpie zaskoczyła mnie swoją książką. Nie wiem, czego oczekiwałam, ale nie tego pazura, nie tej werwy