Książka Włodzimierza Zakrzewskiego składa się z drobnych form krótkich scenek, nawet nie historyjek. Przy pobieżnym przeglądaniu może wywołać dość dziwne wrażenie, wręcz chłodny dystans, ponieważ poszczególne epizody nie kojarzą się z klasycznymi nowelami czy opowiadaniami. Są bardzo krótkie, nie widać jasnego spoiwa między nimi, jakiejś jasnej, logicznej myśli przewodniej dostrzeganej już przy pierwszym czytaniu. Całość wygląda jak zlepek wspomnień spisywanych dość chaotycznie, na bieżąco, bez namysłu i literackiego nadzoru, po prostu na fali chwilowych spostrzeżeń lub uniesień. Może paść pytanie: po co to notować?

Dla konesera literatury pozycja ta nie posiada wartości przez niego poszukiwanych, ale... przecież literatura to nie tylko pisanie dla zrealizowania określonego, teoretycznie ważnego wzorca.

Dlatego, gdy już zacznie się czytać tę książkę, rodzi się chęć poznania kolejnego zdarzenia z tzw. prawdziwego życia, następnego elementu ludzkiego losu: choroby, oczekiwania na dziecko, miłości, odrodzenia więzi rodzinnej i wielu innych składników egzystencji. Dla współczesnego, zabieganego i nieskorego do czytania długich opowieści człowieka, książka Zakrzewskiego może być zbiorem swoistych impulsów skłaniających do przemyśleń o sprawach ważnych, chociaż codziennych i dlatego właśnie często niezauważanych lub pomijanych.

Po każdej historii czytelnik może dopowiedzieć własny wniosek, odnieść się do osobistego dramatu albo chwili szczęścia, obok której niedawno przeszedł obojętnie, a dziś żałuje swojego chłodu serca bądź nieuwagi. Refleksje będą własne, osobiste, gdyż narrator ogranicza się do behawiorystycznej prezentacji słów i zachowań przedstawianych osób, nie narzuca ocen i interpretacji zdarzeń. Jeśli więc sięgniemy po ten zbiór, mamy okazję niejako dopełnić go we własnych myślach.
ZJ
źródło: osemkowyklubrecenzenta.blogspot.com

Nie jest żadnym odkryciem, że każdy z naszych życiowych wyborów niesie za sobą konsekwencje. Zazwyczaj działamy spontanicznie i nie analizujemy co z tego wyniknie, dopiero po pewnym czasie jesteśmy w stanie przemyśleć co zrobiliśmy i do jakiego życiowego etapu nas to doprowadziło.
Gdy zobaczyłam, że książka ,,Konsekwencje” to zbiór krótkich opowiadań, od razu chętnie po nią sięgnęłam. Krótkie formy, wielu bohaterów i brak połączenia między opowiadaniami wydały mi się zachęcające. Niestety przeliczyłam się, z każdym kolejnym opowiadaniem miałam coraz mniej chęci, żeby przeczytać ją do końca. Do ostatniej chwili miałam nadzieję, że chociaż jedno z opowiadań mnie urzeknie i zrekompensuje brak zachwytów w pozostałych. Nic takiego jednak się nie stało, a książkę odłożyłam na półkę z ulgą, że już po wszystkim.
Opowieści dotyczą wspomnień, osobistych ,,spowiedzi” bohaterów. W niektórych dominują opisy, w innych pełno dialogów. Żadne z nich nie kończy się wyraźnym sygnałem, są urwane i w zamyśle autora mają zachęcić czytelnika do własnej refleksji. Mnie niestety nie zachęciły, bo w wielu po prostu nie widzę żadnego morału, czy treści dzięki której mogłabym odnieść je do swojego życia. Niektóre już mnie zaciekawiły, po czym nagle następował niespodziewany koniec, a jedyna refleksja jaka nachodziła mnie w tym momencie to pytanie: o co tutaj chodzi?
Oceniając jednak książkę jako całość stwierdziłam, że w drugiej połowie opowiadania są troszeczkę bardziej wciągające. Biorąc jednak pod uwagę, że są ułożone alfabetycznie, a autor raczej nie pisał ich w opublikowanej kolejności, to chyba po prostu przyzwyczaiłam się do jego stylu…Doceniam pomysł na książkę, przekazanie możliwości interpretacji i zachęcenie czytelników do własnych przemyśleń, ale raczej nie zostanie w mojej pamięci na długo.