Jestem wielką fanką opowieści postapokaliptycznych. Jeżeli oprócz skażenia, mutantów, wiecznej zimy, jednym z zagrożeń są zombie, to w ogóle jestem w siódmym niebie.
W "Karcerze" zombie nie ma, ale są menelsi, równie bezmyślni, krwiożerczy i nastawieni głównie na zaspokojeniu głodu. W roku 2147 świat, jaki znamy, już nie istnieje. Wojna atomowa zniszczyła planetę sto lat wcześniej, a wynikiem napromieniowania i skażenia są właśnie menelsi - zmutowani ludzie, bezmyślni, ale za to o wielkiej sile fizycznej. Ocalali, których skażenie nie dotknęło, stworzyli rozrzucone po kraju społeczności, starając się mimo wszystko wieść w miarę normalne życie.
W powieści poznajemy mieszkańców Karceru - dawnego więzienia stanowego. W społeczności tej, kierowanej przez naczelnik Brass, każdy ma swoje miejsce i obowiązki. Są żołnierze, lekarze, rolnicy, a także Rada, która wraz z naczelnik podejmuje decyzje ważne dla społeczności. Życie w tym świecie nie jest ani proste, ani bezpieczne. Niestety, mieszkańcy Karceru muszą obawiać się nie tylko mutantów, ale również innego wroga, znacznie bardziej inteligentnego. Komuś zależy na tym, aby odebrać im bezpieczne schronienie i w miarę poukładane życie. Kto i dlaczego chce zniszczyć ich przystań? Czy mu się powiedzie? Po odpowiedzi odsyłam do książki.
Bardzo podoba mi się stworzony przez autora świat. Niby to wszystko już było, ale i tak powieść jest nieodkładalna. Cały czas coś się dzieje, akcja goni akcję, a końcowy plot twist pozostawia czytelnika z chęcią natychmiastowego sięgnięcia po kontynuację. Bohaterowie są różnorodni i dobrze wykreowani, a akcja powieści wartka. Mi się podobało, polecam i czekam na kolejny tom.