Jesień to dla mnie wyjątkowo trudny czas Nie znoszę zimna, a myśl o krótkich dniach i szarych porankach przyprawia mnie o dreszcze. Jedynym pocieszeniem są książki – dzięki nim mogę zaszyć się pod kocem z kubkiem gorącej herbaty i choć na chwilę zapomnieć o aurze za oknem.

Miniony weekend spędziłam w towarzystwie powieści „Intryga”, która choć na chwilę pozwoliła mi zapomnieć o tej paskudnej pogodzie.

Oliwier Zieliński znika w tajemniczych okolicznościach. Zrozpaczona żona- Klara, chwyta się każdej nadziei, czekając na wieści od prowadzącego sprawę policjanta, Romana Nowaka. Jednak nie potrafi biernie patrzeć, jak czas ucieka – postanawia rozpocząć własne śledztwo. Każdy dzień staje się dla niej nie tylko próbą przetrwania, ale i desperackim poszukiwaniem odpowiedzi.
Czy uda jej się odnaleźć męża? A może odkryje prawdę, której wcale nie chciała poznać?

Szczerze mówiąc, nie wiem, jak sama zachowałabym się na miejscu Klary. Autor stworzył typ bohaterki, który lubię najbardziej- kobietę odważną, zdeterminowaną i walczącą o najbliższą osobę do samego końca.

Fabuła jest prowadzona dynamicznie i płynnie. Każdy rozdział podsyca ciekawość i sprawia, że trudno odłożyć książkę na bok. Momentami miałam gęsią skórkę, a kilka zwrotów akcji kompletnie mnie zaskoczyło. Świetnie zagrały elementy thrillera psychologicznego – to nie jest tylko historia o poszukiwaniach, ale też o tym, jak dramatyczne wydarzenia zmieniają psychikę bohaterów. To sprawia, że książka nie tylko wciąga, ale i pozostawia po sobie pewien niepokój.

Żeby nie było tak idealnie, znalazłam kilka niedociągnięć, które warto na przyszłość dopracować. Pierwsza kwestia to dialogi. Momentami wydawały mi się pozbawione logiki i czasem brakowało im naturalnej lekkości. Druga to kreacja Nowaka- postać, która mogła być mocnym filarem opowieści – niestety trochę rozczarowuje. Spodziewałam się twardego, charyzmatycznego śledczego, który zdominuje niektóre sceny, a tymczasem chwilami ginął w tle. Mimo tych malutkich mankamentów debiut uważam za bardzo udany. „Intryga” to książka, która potrafi porwać, zaskoczyć i zmusić do refleksji. To historia o odwadze, determinacji i walce z własnym strachem. Autor pokazał, że potrafi operować napięciem i emocjami.
Na jesienne wieczory to pozycja wprost idealna.

Ta książka przyciągnęła mnie do siebie głównie tytułem, potem zapoznałam się z opisem i pomyślałam, że to może być udana para  I mimo, że czytałam na przestrzeni lat o wiele lepsze thrillery, to jednak uważam, że to dobry debiut, a sama fabuła i tytułowa intryga dość mnie zaskoczyły, może dlatego, że nigdy nie staram się jakoś na siłę przewidywać zakończenia.

Autor oparł powieść na kłamstwie, zdradzie i grze pozorów, wrzucając swoich bohaterów w wir wydarzeń, które ważą na ich losie.

Główną bohaterką jest Klara, której mąż Oliver pewnego dnia, zresztą w dniu jej urodzin, przepada bez śladu. Prowadzone śledztwo szybko rzuca podejrzenia na Klarę, ale czy faktycznie ma ona z tym coś wspólnego? Czy byłaby w stanie zaplątać się w zaginięcie ukochanego męża, któremu bezgranicznie ufa? Całej sprawie pikanterii nadaje fakt, że Olivier jest prywatny detektywem, może więc to jego praca była punktem zapalnym? Tym bardziej, że w trakcie pojawia się żądanie okupu. I to nie jedno…

Historia jest spójna, a w powietrzu wisi niepokój. Bardzo podobała mi się różnorodność bohaterów drugoplanowych, którzy wprowadzali tzw. element dyskomfortu, bo kiedy już myślisz, że coś wiesz, to któryś z nich robi coś, co znów pozostawia Cię w zawieszeniu. Sama bohaterka na późniejszych stronach sama już nie wie komu może ufać.
Mnie osobiście ta książka wciągnęła, nie była zbyt wymagająca, momentami przewidywalna, ale też miała swój klimat. Jeśli akurat chcesz spróbować tego gatunku, to będzie to dobry wybór, bez zbędnych zawiłości, ale z intrygującą zagadką i dynamiczną akcją. Dla mnie był to całkiem przyjemny przerywnik od znacznie cięższych thrillerów. Polecam.