Wciągająca i nieprzewidywalna! Muszę przyznać, że ksiązka mnie poruszyła i przyprawiła o "książkowego kaca". Zaskoczyło mnie dużo uderzająco trafnych przemyśleń bohaterów. Rzeczy, o których nie myśli się na codzień, a czytając je łapiesz się na stwierdzeniu, że też tak masz. Początkowo trochę trudności sprawiało mi zorientowanie się w bohaterach, jednak z czasem było tylko lepiej i lepiej. Zawiła fabuła sprawiała, że bałam się, że nie wszystko zostanie jasno wytłumaczone, jednak zakończenie bardzo przypadło mi do gustu. Rozwiązanie było spójne i niebanalne.

Książka od samego początku wydała mi się bardzo intrygująca. Nie jest to typowy thriller, który musimy przeczytać aby dowiedzieć się kto jest mordercą i czemu zabija. W przypadku tej książki informację tę mamy podaną już na samym początku książki.
Początkowo ciężko było mi się wstrzelić w koncepcje książki i szczerze mówiąc miałam co do niej bardzo mieszane uczucia.
Czy na pewno potrafisz odróżnić dobro od zła?
Rodzinne tragedie, toksyczne związki, przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć...
Historie Sandry, Mikołaja, Amandy, Sebastiana i Basi z pozoru niezwiązane ze sobą zaczynają się ze sobą przeplatać tworząc jedną zaskakującą całość. Niesamowite sytuacje i toksyczne znajomości napędzają tę książkę z każdą stroną.
Nie powiem, że książkę czytało się łatwo bo bym skłamała, musiałam się dobrze wczytać, żeby zrozumieć pogmatwane relacje między bohaterami. Dodatkowym utrudnieniem była wiedza kto tak naprawdę zabił, ciężko było mi się wgryźć w psychikę sprawcy. Osoba z pozoru pokrzywdzona przez los wydawać by się mogło, że będzie potrzebować pomocy i współczucia okazuje się być zimnym i wyrafinowanym zabójcą z poważnymi zaburzeniami psychicznymi.
Trochę zagmatwana historia, miejscami bywało, że traciłam wątek i musiałam na spokojnie przemyśleć kto z kim, po co i dlaczego, bywało nawet, że cofałam się do wcześniejszych rozdziałów aby dobrze zrozumieć sens.
Mimo tych kilku utrudnień muszę przyznać, że książkę czytało się szybko ze względu na chęć poznania motywów, które dokładnie zostały wyjaśnione na samym końcu.
Książka zapowiadała się bardzo ciekawie, niestety dość trudny język, nazbyt pomieszane i pogubione wątki trochę ze mną wygrały.
Pomijając to wszystko bardzo cieszę się, że miałam możliwość zapoznania się z tą książką, bo czym byłoby czytanie bez możliwości konfrontacji z najróżniejszymi perspektywami postrzegania świata.
Recenzja pochodzi z bloga: https://judithreads.blogspot.com/

Czy na pewno potrafisz odróżnić dobro od zła?

Rodzinne tragedie, toksyczne związki, przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć… Czy w świecie, gdzie każda międzyludzka relacja może okazać się wielkim rozczarowaniem, a miłość od nienawiści dzieli tylko jeden krok, można komukolwiek naprawdę zaufać? Odpowiedzi na to pytanie szukają Sandra, Mikołaj, Amanda, Sebastian i Basia. Wydaje się, że ci ludzie nie mają ze sobą nic wspólnego. Rzeczywistość okazuje się jednak inna.

Wiecie co, mam ogromny problem z tą książką. Na początku kompletnie nie potrafiłam wczuć się w tę historię. Później też kolorowo nie było, ale po kolei.

Histeria to zbiór historii kilku bohaterów. Na pierwszy rzut oka ci ludzie nie mają ze sobą nic wspólnego. Jak się później okazuje, coś jednak ich łączy. Gdybyście kazali mi opisać każdą z postaci, w sumie zmieściłabym się w jednym zdaniu. Żadna z nich nie zapadła w mojej pamięci. Jedynie z Sebastianem nawiązałam jako taką nić porozumienia. Było mi go po prostu żal. Totalnie nie nadążałam za to za Sandrą.

To miał być trzymający w napięciu thriller. Moim zdaniem to nie wyszło. Po pierwsze - od samego początku wiemy kto jest mordercą. Motywy - no niby trzymały się kupy, ale jakoś nie mogłam uwierzyć w rządzę krwi zabójcy. To było naciągane. Po drugie - mam wrażenie, że były tu dziury fabularne i czasem łapałam się na tym, że właściwie nie wiem, skąd się co wzięło. Mam tu na myśli wątek Kamila. On dla mnie najmniej trzymał się kupy. Czytałam wersję przed ostateczną korektą, więc może w ostatecznej wersji to zostało uzupełnione.

Dialogi wypowiadane przez bohaterów nie zawsze trzymają się kupy. Normalni ludzie tak nie rozmawiają. Mam tu przede wszystkim na myśli rodziców Amandy czy Sebastiana i jego mamę. Relacje między nimi wydały mi się bardzo sztuczne, ale to tylko moja opinia.

Jestem rozczarowana tą książką i podejrzewam, że za parę dni nie będę o niej pamiętać. Na pewno to nie jest thriller. Nie ma tu mowy o jakimkolwiek napięciu. O śledztwie też zapomnijcie. To powieść obyczajowa, w której pojawia się zbrodnia. Trudno mi powiedzieć, komu właściwie ta książka może przypaść do gustu. Najlepiej sami zadecydujcie, czy chcecie się z nią zapoznać.