Brzoza, Spychu i Wikol to przyjaciele z dzielnicy. Nastolatkowie chcąc zarobić na wakacyjny wyjazd zatrudniają się przy wyburzaniu starego budynku. Nawet w najśmielszych wyobrażeniach nie marzą o tym co niedługo ich spotka. A trzeba przyznać, że autor nie szczędzi im przygód. Sporo się tu dzieje jak na tak krótką historię. W miarę jak nasi bohaterowie poznają kolejne części skomplikowanej zagadki z zamierzchłej przeszłości mają wrażenie, że nie dadzą rady jej do końca rozwiązać. Zresztą nie tylko oni. Okazuje się, że Kraków kryje bardzo wiele tajemnic, o których wiedzą tylko wybrani. Zatem, żeby poradzić sobie z łamigłówką należy znać także odpowiednie osoby...

Fabuła przypomina trochę filmy z Panem Samochodzikiem w roli głównej. Tutaj także bohaterowie muszą przeczesywać niebezpieczne miejsca. Podążamy wraz z nimi i poznajemy nieznane zakątki miasta Kraka. Dobrym pomysłem było włączenie wątków historycznych do fabuły. Nie wiem czy autor długo przygotowywał się do napisania tej książki, ale podane tu informacje z przeszłości, legendy brzmią autentycznie. Małym urozmaiceniem było także wprowadzenie tu relacji damsko-męskiej. Ten wątek nieco rozluźniał niekiedy gęstą atmosferę tajemnicy sprzed wielu lat. Marcin Siwiec nie zapomniał również o slangu młodzieżowym i właśnie ten fakt powoduje, że bohaterowie brzmią realnie. Nie są na siłę ugrzecznieni, używają potocznego języka dostosowanego także do środowiska z jakiego pochodzą. Z łatwością można odnaleźć ich pierwowzory wśród znanych nam dziewiętnastolatków.

Wspominając o zaletach należy wymienić także i wady tej książki. A znalazłam ich tu trochę. Na początek muszę wspomnieć o niewielkiej czcionce, tytułach rozdziałów, które często zbyt wiele zdradzały i zbyt małych fotografiach. Przy niektórych literach brakuje "ogonków", ale może to niedopatrzenie korektora. W kwestii sytuacji tu opisanych bardzo zdziwiło mnie brak reakcji nauczyciela na to, że uczeń w klasie w jego obecności palił papierosy. Taka sytuacja jest niewyobrażalna i dlatego brzmi dla mnie nierealnie. Drugie wydarzenie, które mnie zdziwiło to sytuacja dotycząca ucieczki chłopców przed stróżem i psem. Wydaje mi się mocno naciągana. Dlaczego? Ponieważ jeden z nastolatków zeskakując na ziemię z ogrodzenia, uderza się młotem w kolano a po tym kuśtykając puszcza się biegiem przed siebie. Nie wiem jak to możliwe. Kuśtykając raczej nie można szybko biec. A jemu udało się uciec przed owczarkiem, który dodatkowo zgubił trop... Jednak to nie był koniec zdarzeń, które mnie zaskoczyły. Zakończenie powoduje, że cała historia staje się w jednej chwili bajką dla dzieci. Przykro mi, ale tego nie kupuję...

Mimo tych kilku wad muszę przyznać, że "Granatowe miasto" to lektura, w towarzystwie której spędziłam dość miło czas. Czyta się ją bardzo szybko. Akcja mknie do przodu szybciej od owczarka (niestety nie mogę o tym zapomnieć). Tylko tak się jeszcze zastanawiam dlaczego autor nie zatytułował tej książki inaczej. Wybrał nie chwytliwy i nie zapadający w pamięć tytuł. Może dla niego ma on jakąś niemierzalną wartość, ale z punktu widzenia marketingowego raczej nie dokonał właściwego wyboru. A może to wydawnictwo podpowiedziało mu taki tytuł... Tak się tylko głośno zastanawiam... Czy polecam? Jeśli lubicie książki przygodowe możecie spróbować. A ja mam nadzieję, że następny utwór tegoż pisarza będzie pozbawiony tego rodzaju mankamentów...