W poszukiwaniu idealnej lektury na ciepłe popołudnie spędzane w ogrodzie zdecydowałam się na "Gondolierkę" Agaty Grabowskiej. Miała to być lekka i niezobowiązująca powieść, która pozwoli mi na moment oderwać myśli, ale muszę przyznać, że autorka tak pięknie pisała o Wenecji, że dałam się w pełni porwać do tego cudownego miejsca.

Autorka nie jest debiutantką co wyczuć można w stylu. Fabuła jest dopracowana, akcja dynamiczna, bohaterowie wiarygodni a sama historia opowiedziana w niezwykle szczery i obrazowy sposób. To lektura obyczajowa z subtelnym zabarwieniem romantycznym, która mocno stąpa po ziemi i pokazuje wszelkie uroki Wenecji, pozwalając nam samemu przenieść się w wyobraźni do miejsc opisywanych przez autorkę. Wszystko jest tutaj przemyślane, przedstawione w konkretnych kształtach, więc wodze wyobraźni śmiało można popuszczać według uznania.

Fabiola Faliero od pokoleń dziedziczy kulturę Wenecji i z dumą opowiada o niej podróżującym, ponieważ jest pełną pasji przewodniczką wycieczek. Dzięki niej poznajemy liczne fakty, smaczne kąski z życia miasta a także wędrujemy mało uczęszczanymi uliczkami. Czytamy o ludziach, którzy wydają się jedynie tłem a stanowią ważny punkt obserwacyjny, dostrzegamy ich prywatne problemy a także sami próbujemy postawić się tuż obok Fabioli, która porywa nas w imponującą i pełną atrakcji podróż. Nie jest to jednak banalna powieść podszyta pustymi słowami, ponieważ jest w niej wartościowa treść, która nawiązuje do ważnych aspektów. Czytamy bowiem o miłości do swojego miasta, o marzeniach zastania gondolierką, chociaż żadnej kobiecie w historii się to nie udało oraz o zaburzeniach odżywiania, które pojawiają się po cichu i zakorzeniają jak demony.

Leki styl, proste obrazy i życie, którego udziałem mógłby być każdy z nas. Agata Grabowska rozpoczyna swoją wędrówkę ku ludzkim marzeniom i sekretom, pokazując, że każdy z nas zasługuje na uznanie. Obserwujemy starania bohaterów, ich dylematy oraz wewnętrzne rozterki i wszystko przeżywamy wraz z nimi, ponieważ nie brakuje tutaj silnych emocji.

"Gondolierka. La Sonata di Ferro" to ciekawa opowieść, której zdecydowanie warto dać szansę. Wciągająca, dająca do myślenia, poruszająca istotne wartości. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ponieważ największą przyjemnością będzie indywidualne poznawanie tajników fabuły, ale zapewniam, że jest ona tak sprytnie przemyślana, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Odpowiada mi to, że nie trzeba udawać się w żadną podróż, by można było przeżyć jakąś ciekawą przygodę. Jest to możliwe oczywiście także za sprawą książek. W ostatnim czasie postanowiłam skusić się na wydanie ,,Gondolierka" Agaty Grabowskiej, które wywarło na mnie spore wrażenie. Ze względu na objętość książki idealnie będzie zarezerwować sobie na jej przeczytanie co najmniej kilka wolnych wieczorów. Ja tak zrobiłam i nie żałuję. Dzięki tej publikacji miałam okazję przenieść się do Wenecji.

Marzeniem Fabioli było zostanie gondolierką. W tym przypadku byłaby pionierką, jeśli weźmie się pod uwagę kobiety w tym zawodzie. Do tej pory żadnej z nich nie udało się uzyskać licencji. Czy cel Fabioli miał zostać przez nią osiągnięty? Dodatkowo w jej działaniach wspierał ją jej przyjaciel, który zajmował się modą. Czy Wenecja miała stać się miejscem, w którym licencję gondolierki otrzyma Fabiola? To się miało dopiero okazać.
,,Gondolierka" Agaty Grabowskiej jest jedną z tych propozycji, w której oprócz opisów przepięknej Wenecji autorka zwraca także uwagę na to, że bohaterowie również mają swoje problemy, plany, marzenia i zaszłości. Nie chcę tutaj zdradzać zbyt wiele, jednak na pewno wskazane jest przygotowanie się na zapoznanie nie tylko z opisami pięknych weneckich widoków.

Przychodzę do Was znowu z klimatem włoskim. Ostatnio była Sycylia, teraz lecimy do Wenecji, gdzie mieszka nasza bohaterka Fabiola. Jest ona córką szkutnika. Z pokolenia na pokolenie dziedziczy się w ich rodzie zakład, w którym wyrabia się gondole. Fabiola mimo że pracuje jako przewodniczka wycieczek, marzy o tym by zostać pierwszą gondolierką, Zwykle fach ten dzierżą mężczyźni. Egzamin na gondoliera jest bardzo trudny, wymaga precyzji, siły i wytrzymałości. Dlatego też dziewczyna pobiera nauki u znakomitego gondoliera. Jest bardzo zdeterminowana.

Oczywiście książka opowiada nie tylko o gondolierach. Mamy tu ciekawy wątek miłosny i to nie jeden. A także problem zmagania się z własnym słabościami, zaburzeniami natury psychicznej i rodzinnymi perturbacjami.

Fabiola od dzieciństwa ma serdecznego przyjaciela, Alastore. Obydwoje zdają się być rozłączni. Jedno wspiera drugie i na odwrót. Widują się często, spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. A jednak dziewczyna nie dostrzega w porę, że z przyjacielem dzieje się coś niedobrego. Gdy w końcu przejrzy na oczy może być już za późno.

On natomiast skrycie kocha się w Fabioli, ale ona niczego się nie domyśla, co więcej nie uświadamia sobie również swoich własnych uczuć. Czy tych dwoje w porę zrozumie, co w życiu jest najważniejsze?

Autorka zabiera nas we wspaniała podróż kanałami Wenecji, poznajemy jej zakamarki, zwyczaje wenecjan. Sporo rzeczy dowiedziałam się o tym pięknym mieście i jeszcze bardziej zatęskniłam za podróżą w tamte malownicze strony. Książka zdecydowanie zaostrzyła mi apetyt na włoskie wakacje.

A Wy, skusicie się na małą wyprawę do Italii?

Kiedy mężczyzna płacze jak przysłowiowy bóbr, to znaczy, że ma ogromny problem. Nie należy tego lekceważyć. To już nie jest wizualizacja scen wybranych z melodramatu. Tak bywa w życiu, a nie tylko między okładkami powieści Nicolasa Sparksa. Są słowa, które jak balsam, łagodzą wystawione na próbę serce.

„Tu sei il mio cuore”

Jest takie miejsce dość odległe od gwarnego centrum Wenecji, gdzie myśli same układają się w logiczną sekwencję. Uparcie dążąca do cela przyszła Gondolierka odnalazła spokój i odpowiednią atmosferę na opuszczonej wyspie umarłych Poveglii.

Trzeba mówić o swoich problemach. Terapia może być zaskakująco skuteczna, niezbędna do przepracowania traumy. Siądźmy przy wspólnym stole i rozmawiajmy, częstujmy się, smakujmy potrawy i słowa.

„Chęć zjedzenia wspólnej kolacji była znakiem, że jeszcze nic nie jest stracone, że Alastore chce walczyć”
Wytworne i dopracowane stroje nie ukryją sterczących obojczyków. Fabiola wyobrażała sobie czarowne kostiumy zaprojektowane na Bal Dożów czy paradę La Regata Storica. Wspomnienie można zachować w niezwykłej postaci – pozytywce.

„Miałam wrażenie, że postaci ożyją, kiedy zabrzmi melodia”

Zachowana w mechanicznej zabawce, melodia fenomenalnego wenecjanina Vivaldiego, zabrzmi w odpowiedniej oprawie. Na wymarzonej gondoli pojawiła się również piękna szklana figurka z Murano.

Pani Agata Grabowska opowiedziała o młodych ludziach. Mieszkali prawie obok siebie w Wenecji, oddzieleni murem nieporozumienia. Blurb nie ujawnia najważniejszych treści, zawartych w książce. Spoglądając z Ponte dell’Academia, turysta, z książką w ręce, zapewne poszuka łodzi z „Gondolierką” dzierżącą wiosło… Pejzaż nie odzwierciedla uczuć i emocji. Trzeba zanurzyć się w nurt powieści i cieszyć się tym, jak chłopcy skaczący do wody w kanale. Nazwa tego miasta nad laguną brzmi majestatycznie La Serenissima (Najpiękniejsza), ale nie jest to największy walor tej powieści. Czasem ilość szczegółów technicznych wręcz dekoncentrowała mnie. Piękno miejsca tworzą ludzie. Proponuję, żebyście koniecznie przeczytali tę książkę i poznali jej bohaterów gorących jak włoskie słońce.

Macie już plany wakacyjne?
Jak nie to ja mam zawsze będę polecać Włochy, bo to kraj cudownych ludzi, pięknych miejsc, wspaniałego jedzenia i niesamowitej pogody