Powieść Joanny Kupniewskiej "Gdy Bóg zmrużył oczy" zaintrygowała mnie już samym tytułem. Po zapoznaniu się z opisem uznałam, że lektura powinna mi przypaść do gustu. Zastanawiająca była dla mnie także okładka, lecz już na początku zrozumiałam jej ukryty sens.

Książka była dla mnie lekka, przyjemna, przeczytana w ekspresowym tempie. Autorka nawiązuje w powieści do problemów osób niepełnosprawnych, jakimi są m.in brak samoakceptacji, trudności z pogodzeniem się z losem czy też odrzucenie. Wielu nie wyobraża sobie siebie w takiej sytuacji. Joanna Kupniewska opowiada o kilku etapach, przez które przechodzi prawie każdy, kto doznał złamania kręgosłupa. Pokazuje w ciekawy sposób, jak ważna jest nasza motywacja i dążenie do celu. Ukazuje, że niepełnosprawni mogą żyć jak wszyscy. Mogą tańczyć, pływać, czy grać w koszykówkę. Mimo, iż wydaje nam się to paradoksalne - praktycznie wszystko jest możliwe.

"Gdy Bóg zmrużył oczy" to historia, która może dotknąć każdego z nas. Historia, której nie zapomnij się tak szybko. Przeplata różne emocje, pokazuje świat z innej perspektywy. W niektórych momentach zaskakuje, inne natomiast są do przewidzenia. Zwraca uwagę na problemy, a także pozwala przyjemnie spędzić czas.

"Każdy ma swój most do przejścia. Każdy ma jedno życie do przeżycia. Nie zawsze będzie usłane różami, ale też nie w każdym miejscu będą czyhać mordercze kolce. Nie zawsze będzie prosto, równo i gładko, ale każdy wir da się jakoś wcześniej lub później pokonać"