Jestem świeżo po lekturze Erestei p. Karoliny Bartel (Avath). Rzadko sięgam po literaturę fantasy, jednak teraz będę to chyba robić częściej. Książka bardzo mi się spodobała, choć ma swoje mankamenty. Ale po kolei. (Nie będę pisać o czym jest książka, bo to wiadomo z wcześniejszych opinii, tylko moje uwagi.)
Ciekawie wymyślony świat ludzi, elfów, krasnoludów i jego porządek. Ciekawy problem do rozwiązania i misja do spełnienia przez główne bohaterki. Świetna kompozycja książki! – w prozę wplecione zaklęcia wierszem, legendy, pieśni, wypisy z kronik, skompensowane na tak niewielkiej liczbie stron. Wartka akcja, dużo dialogów (tak naprawdę, kto z nas lubi opisy – najczęściej przelatujemy je wzrokiem, bądź pomijamy). A opisy jak już są, wg mnie, bardzo ładne. Napięcie rośnie do punktu kulminacyjnego i zgrabne zakończenie. Z książki bije naturalność i prostota (nie mylić z prostactwem).
Niby fantastyka, a kilka razy czytając, napotkałam na pewne życiowe prawdy i dające do myślenia wątki, typu - na czym ci człowieku zależy bardziej – mieć czy być?
Jeśli chodzi o cielesne relacje damsko-damskie bohaterek, nie skupiałabym się zbytnio na tym temacie. Zdarzają się w przyrodzie częściej niż myślimy. Poza tym są wątkiem pobocznym i jest to przez autorkę ujęte dość delikatnie, żadnych opisów ostrych momentów nie ma. A nadają książce nowatorski ton. No i w ostateczności, kogo Eresteja naprawdę kochała?
Minusy (pamiętajmy, że dla jednych minus może być dla drugich plusem i na odwrót): 1. może trochę zbyt proste zdania (nie chodzi mi o język – raz musiałam skorzystać z Słownika wyrazów obcych, żeby odnaleźć znaczenie słowa, tylko o budowę zdania, 2. brak zagłębienia się w psychikę głównych bohaterek, ukazane są zbyt powierzchownie.
Reasumując, moim zdaniem to bardzo udany debiut. Czuć, że autorka ma wyobraźnię i talent, tylko popracować nad pewnymi aspektami i będzie błyszczeć. Dziękuję p. Karolinie za wrażenia. Gratuluję i czekam na kolejne pozycje.
Książkę polecam młodym – coś dla Was: fantastyczno-przygodowa lektura - inna, ciekawa, niegruba!, a w niej szybka akcja, a także starszym – dla „odświeżenia umysłów” i nowe doznania.
Moja ocena: 4/5, 8/10.

Wybrałam tę książkę z dwóch powodów jakimi były krótki opis i okładka. Wiem, że to nie jest dobre biorąc pod uwagę jakąkolwiek pozycje, jednak nie zawiodłam się.
Mamy tutaj w sumie dwie główne bohaterki. Jedną z nich jest tytułowa Eresteja, która jest Strażniczką Ognia,czyli jednego z czterech żywiołów. Kobieta chce dowiedzieć się co dzieje się z zaginionymi osobami, które dbały o porządek świata. Po drodze jednak napotyka wiele niebezpieczeństw i swoją następczynie Syl, która mimo bliskich związków z Łowczymi podejmuje się szkolenia, aby w przyszłości zostać kolejną Strażniczką.
Historia z początku wydaje się być skomplikowana i szczerze mówiąc, sama nie mogłam się połapać o co w niej chodzi. Dopiero zgłębiając kolejne rozdziały wszystko zaczęło sklejać się w logiczną całość.
Opowieść jest urozmaicona wstawkami z kronik dawnych czasów świata nam przedstawionego, przez co mamy jaśniejszy obraz sytuacji. Miejsca są ciekawie zbudowane,a fabuła dość oryginalna. Naprawdę pozytywne zaskoczenie, ponieważ jakoś większość polskich książek nie przemawiało do mnie, jednak ostatnimi czasy trafiam na te lepsze :)
Akcja tutaj dzieje się cały czas. Jak jej nie ma, to są dialogi. Nie ma za bardzo miejsca na dłuższe opisanie pomniejszych czynności. Czy to w książkach dobre czy złe, to już indywidualna sprawa.
Osobiście uważam, że niektóre zwyczajne sytuacje powinny trwać dłużej, aby nadać książce lepszy klimat. Wydarzenia, które były też opisane dość krótko są jednak według mnie dobre, ponieważ możemy poddać się naszej wyobraźni i wiele rzeczy do koloryzować (bez zmieniania fabuły) i rozruszać mózg.
Jedna z takich rzeczy, które mi się nie podobały w tej historii to dziwne skłonności kobiet do... innych kobiet. Rozumiem, że jedna to w porządku, bo przecież może być taki wyjątek, ale większość, spotykanych? To jest ten znaczący minus, który razi, bo widzę w tym takie propagowanie, które nie jest dobre. Relacje są też pokomplikowane, ponieważ Eresteja była, a może nadal jest zakochana w pewnym mężczyźnie o którym jest niewiele.
Całość nie jest długa i bardzo sprawnie się ją czyta. Jest idealna dla ludzi, którzy szukają lekkiej i przyjemnej jednocześnie lektury. Polecam i zachęcam do zapoznania się z jej treścią.

Sięgając po „Eresteję” Karoliny Bartel miałam nadzieję na świetną dawkę dobrej fantastyki. Ciekawa okładka, która przykuwa wzrok, do tego interesujący tytuł. Zastanawiałam się, co też może kryć jej wnętrze. Przyznam, że książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. A wręcz w porównaniu do innych powieści z tego gatunku wypadła dosyć słabo.

Główną bohaterką jest Eresteja- Strażniczka Ognia, której głównym zadaniem jest utrzymanie na ziemi pokoju między dobrem, a złem. Każdy ze strażników dysponuje tutaj mocą określonego żywiołu i ściśle przestrzega zasad wyznaczonych przez kodeks. Tak jest do czasu, kiedy dwóch strażników zakochuje się w sobie i postanawia zbuntować przeciwko panującemu porządkowi. Ze związku tego rodzi się dziecko o niewyobrażalnej mocy, której nikt nie jest w stanie poskromić. Dziewczynka wprowadza chaos w każdym wymiarze. Kiedy Eresteja zaczyna szkolić swoją następczynie, jej życie zmienia się w nieodwracalny sposób. Jak dalej potoczą się losy świata i bohaterek?

Powieść przenosi nas w bajkowy świat fantastycznych postaci. Znajdujemy tutaj elfy, krasnoludy, strażników, łowczych. Jest ona przepełniona magią, jaką dysponują te magiczne postacie.

Prosty styl autorki sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Jednak brakowało mi tu pewnego dynamizmu oraz nagłych zwrotów akcji, które rozbudziłyby moją ciekawość. Fabuła jest dosyć przewidywalna i jak dla mnie mało zaskakująca. Kreacje bohaterów nie są tak wyraziste, jak tego oczekiwałam. Do tego mała ilość opisów. Brakowało mi tutaj emocji, napięcia, niepewności i nastroju tajemniczości w związku z misją Strażniczek. Znajdziemy tutaj również wątek miłosny. Została tutaj ukazana miłość, jaka połączyła dwie kobiety.

Podsumowując, uważam, że autorka miała dobry pomysł na napisanie książki. Myślę, że jakby rozbudowała niektóre wątki powstałaby z tego ciekawa historia. W porównaniu z innymi powieściami fantastycznymi wypada ona słabo.

Jeśli chcecie sięgnijcie po tę książkę i wyróbcie sobie własną opinię na jej temat.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

ksiazkowyswiatmoniki.blogspot.com

Świat zrodził się z chaosu. Oni zaś zostali stworzeni, by utrzymać harmonię między dobrem i złem.
Dysponowali magią żywiołów oraz posiadali kodeks, któremu byli wierni. Do czasu…
Kiedy dwójka Strażników sprzeciwia się zasadom, rodzi się moc, której nikt nie jest w stanie przezwyciężyć… i którą ktoś pragnie posiąść.
Kiedy Eresteja rozpoczyna szkolenie swojej następczyni, nie podejrzewa, jak bardzo zmieni się jej życie…



Na Eresteję zdecydowałam się po zapoznaniu się z nieco enigmatycznym opisem, sugerującym intrygującą opowieść z nutą magii i nieprzewidywalności. Niestety to, co miałam okazję przeczytać, niezmiernie mnie rozczarowało…


Fabułą stworzona bez autorkę wypada blado. Zdecydowanie za dużo rzeczy Karolina Bartel chciała ze sobą połączyć, co momentami dla mnie było chaotyczne, a niektóre wręcz fragmenty zupełnie zaburzały odbiór lektury. Gdyby autorka skupiła się tylko na głównej bohaterce i szkolonej przez nią następczyni oraz na „misji” ratowania harmonii i rozbudowała te wątki, cała historia wypadłaby w dużo lepszym świetle.


Kreacje bohaterek również nie powalają. Zarówno Eresteja, jak i jej podopieczna, są po prostu nijakie. Brakło rysu psychologicznego, głębi i wyrazistości. To na czym skupiła się autorka w odniesieniu do obu kobiet to ich upodobania do sypiania z innymi kobietami i w sumie to w książce przeważało…


W książce dominują opisy, co w odniesieniu do całości sprawia, że cała historia jest nudnawa, przez znaczną część historii. Brakuje dynamicznych dialogów, które ożywiłyby fabułę. Niemniej do tych „żywszych” opisów można zaliczyć opis zbliżeń między kobietami.


To, co jest dużym plusem książki to całkiem ciekawie wykreowane światy – krainy elfów, ludzi, krasnoludów, czy treny z pogranicza… Jednak przydałoby się nieco więcej ich charakterystyki dla lepszego obrazu.

W całej tej historii najlepszym momentem był fragment dotyczący próby przejęcia przez „tych złych” mocy ukrytej przez bogów, by nigdy więcej na świecie nie zapanował chaos. Opisy ów sytuacji były przepiękne, niemal widziałam wysokie trawy i kwiaty, wodospad itd. To była najlepsza scena w całej książce!

Podsumowując: Choć opis i okładka książki urzekają swoją enigmatycznością, to rzeczywistość bardzo szybko weryfikuje jej zawartość… Autorce zabrakło nieco lekkości w przelaniu pomysłu na papier i jego dopracowania. Za dużo rzeczy chciała umieścić na tak małej ilości stron, co wywołało mały chaos… Pomysł ciekawy, lecz niedopracowanie zostawia go w tyle na tle innych pozycji z gatunku fantasy…
Decyzja o tym, czy sięgnięcie po tę pozycję i zechcecie zapoznać się z jej treścią, zależy tylko od Was.