" Dzień Ojca " to opowieść o życiu, o tym co jest w nim pięknego,trudnego i bolesnego. Jest to opowieść o pięciu zwykłych kobietach, ich rodzinach, i relacjach jakie w nich panują.
Każda z nich boryka się z demonami przeszłości, które kładą się cieniem na teraźniejszość.
Jest to historia pokazująca, jak bardzo jedna decyzja wpływa na dalsze życie.

Ewelina Woźniak pisze o takich problemach jak :zdrada, choroba, uzależnienie.Mimo , że są to ciężkie tematy, daje nam nadzieję, że szczęście można spotkać " tuż za rogiem " wystarczy tylko się na nie otworzyć, i przyjąć, to co nam oferuje.

Jestem zachwycona tą pozycją i z całego serca wierzę, że będzie to bardzo udany debiut.
Trzymam kciuki.
A na pełną recenzję zapraszam na blog.
www.Ewelina-czyta.blogspot.com

Bohaterowie powieści Dzień Ojca również zmagają się ze swoją przeszłością. Na postawie każdego z nich odcisnęła ona swoje piętno. Nie zawsze było pięknie i różowo, ale takie jest życie. Nie zawsze mamy z górki. Czasem trzeba się na tę górkę mozolnie wspiąć, aby z niej spokojnie zjechać.
Jankę łączy trudna relacja z matką, która po przejściu na emeryturę stała się despotyczna i zbyt ingeruje w życie córki. To powoduje, że kobieta nie może się z nikim związać, każdy kolejny mężczyzna jest zły i nieodpowiedni. Janka się poddaje, żyje pod dyktando matki. Ale do czasu …
Maja – przyjaciółka Janki – artystka, żyje własnym życiem, obok męża i córeczek. Realizowanie własnych marzeń i pragnień pochłonęło ją bez opamiętania, do tego stopnia, że czasami zapomina, że ma wspaniałą rodzinę. W poszukiwaniu szczęścia zapomniała o bliskich …
Hanka z partnerem wychowują nastoletniego syna Adama. Gdy w życiu chłopca nagle pojawia się jego ojciec, zaczyna on stwarzać problemy wychowawcze. Ojciec stał się dla niego autorytetem, chociaż tak naprawdę jego ojczym jest niezastąpiony w roli ojca. Adam się pogubił …
Ela – lekarka, przyjaciółka Hanki – nie może sobie poradzić ze swoją przeszłością. Wychowywała się w domu dziecka, wie, co znaczy nie mieć rodziny. Dlatego też swoim synom wraz z mężem starają się zapewnić godne warunki życia. Ale czy jest dobrą matką? W szpitalu opiekuje się małą dziewczynką z domu dziecka. Ta krucha i niewinna istota nada sens jej życiu i nauczy ją wybaczać …
Weronika dostaje nagły cios od życia, gdy dowiaduje się, że syn jest chory na białaczkę. Pomóc może tylko przeszczep, żaden dawca z rodziny nie jest zgodny, pozostaje tylko ojciec chłopca. Ale on nigdy nie przyjął do wiadomości, że ma syna i nie wie o jego istnieniu. Czy Weronika dla ratowania syna będzie gotowa prosić ojca chłopca o pomoc? A czy on stanie na wysokości zadania i przyjmie rolę ojca?
Dzień Ojca Eweliny Woźniak to wachlarz ludzkich losów i trudnych relacji międzyludzkich, pragnień i marzeń, często niezrealizowanych i uśpionych. To obraz toksycznych i niszczących związków, destrukcyjnie wpływających na losy pokoleń, kształtujących postawy bohaterów. A w tym wszystkim zostaje znakomicie wyeksponowana i podniesiona rola ojca. Czyż nie inaczej wkroczyliby w świat dorosły ludzie, którym życie nie odebrałoby ojca, którym dane byłoby się nim cieszyć i dorastać u jego boku. Czerpać z niego wzorce i mieć za wzór godny do naśladowania. Ci ojcowie – drugoplanowi bohaterzy tej powieści – tak naprawdę są bohaterami pierwszoplanowymi, to o nich jest ta piękna powieść i dla nich jest dedykowana. To hołd złożony dla nich, wielkich i znaczących postaci w życiu każdego człowieka. Oni również popełniali w życiu błędy, ponieśli za ta surową karę, jak chociażby niemożność uczestniczenia w wychowaniu dzieci. Większej kary nie można sobie wyobrazić. Nie widzieli, jak ich dzieci ząbkowały, jak miały kolki, ominęło ich pasowanie na pierwszoklasistów, nie zwierzali się im ze swoich tajemnic. Tego nie da się już odwrócić ani nadgonić, to odpłynęło bezpowrotnie. Ale nadchodzi taki moment w życiu, że ojcowie będą mieli jeszcze okazje być prawdziwymi „ojcami”, przed nimi trudny egzamin z ojcostwa. Następne lata pokażą, czy zdali go z wynikiem pozytywnym.
„Potrafię jej wybaczyć, bo widzę, jak bardzo żałuje swoich błędów. Myślę, że to musiało być dla niej bardzo trudne, żeby zdjąć maskę i zajrzeć w swoją duszę, w głąb siebie. Bardzo doceniam to, że pokonała swój strach, bo trzeba ogromnej odwagi, żeby tak prawdziwie przyjrzeć się sobie, zobaczyć swoje błędy i chcieć coś zmienić, naprawić. Myślę, że chcę jej wybaczyć, bo czuję, że uwolniła mnie od siebie”.
Te wzruszające historie uczą nas życia, wybaczania innym ich błędów, otwarcia się na drugiego człowieka. Każdemu należy dać drugą szansę, każdy czasami może zbłądzić, ale najważniejsze, że zrozumiał, że popełnił w przeszłości błąd i chce go naprawić. Sama wola poprawy to wielki sukces tych ludzi. Sam fakt, że dopuścili do siebie myśl, że zrobili źle, jest pokrzepiający i dobrze rokuje na przyszłość. Nie zamykajmy się w sobie, wyciągnijmy pierwsi pomocną dłoń do strapionych i pomóżmy im zrobić pierwszy krok ku życiu w prawdzie. Dajmy przykład, że nie należy urazy nosić w sercu. Nie pozwólmy, by złość i chęć zemsty przesłoniły nam oczy i kierowały naszym życiem. Uwierzcie, ludzie się zmieniają i próbują naprawiać swoje błędy. Nie krytykujmy ich, tylko im pomóżmy w wyjściu z tego trwałego i niszczącego impasu.
Powieść bardzo mnie wzruszyła, nie jedna moja łza zostawiła swój ślad na cudnych kartach tej powieści. To były łzy radości i zadowolenia. Cieszyłam się, że tytułowi ojcowie pokonali swoje słabości i potrafili w chwili trudnej stanąć w prawdzie w tej zacnej roli. Wszelkie urazy odleciały w niepamięć. Liczyła się przyszłość. Przed nimi do odegrania ważna rola – rola OJCA.
Piękna i magnetyczna opowieść, refleksyjna i stawiająca przed nami trudne pytania. Trudne, ale nie bez odpowiedzi. Zachęca do zweryfikowania, a być może w niektórych sytuacjach poprawy relacji z własnym ojcem. Uczy miłości i przebaczania.
„Zobacz, jakie życie jest kruche. Jesteśmy, a za chwilę może nas nie być. Miałeś rację, trzeba żyć tu i teraz, trzeba kochać i być dobrym dla innych … I uważać, żeby nie przegapić czegoś ważnego”.
Polecam z całego serca. Wzruszy, rozżali, wiele nauczy, a co najważniejsze na zawsze pozostanie w naszych sercach.

Miałam okazję przeczytać debiutancką powieść Eweliny Woźniak, pt. "Dzień ojca" (Wydawnictwo Novae Res). Powieść liczy 408 stron. Zwykle, takie objętości czytam szybko, jednak przy małych dzieciach, czas na lekturę musiałam sobie podzielić. Głównie po książkę sięgałam późnym wieczorem, kiedy moi synkowie smacznie już spali. Przyznam, że zarwałam kilka nocy (które teraz, kiedy najmłodszy ząbkuje, obecnie są dla mnie na wagę złota!). I wiecie, co? Nie żałuję!
Bohaterki poznajemy w Dniu Matki. Janka Nowak, pracuje w szkole jako nauczycielka matematyki. Mieszka razem z matką, Zofią Nowak - nauczycielką na emeryturze. Kobieta jest pod silnym wpływem matki. Starsza pani nie docenia swojej córki, nigdy nie jest z niej zadowolona, co młodszą kobietę bardzo boli. Janka jest wrażliwa, brak jej pewności siebie. Nie potrafi, sprzeciwić się nie tylko matce, ani dyrektor szkoły. Czuje się wciąż wykorzystywana i zawalona pracą tylko dlatego, że nie posiada własnej rodziny.
Majka Zalewska to przyjaciółka Janki, którą ta ogromnie podziwia. To piękna, pewna siebie kobieta, żona i matka, ale przede wszystkim, "wieczna artystka". Mąż Maciej, jest zakochany w żonie po uszy. Pracuje w domu jako architekt. I to on najczęściej zajmuje się córkami. Jest wspaniałym ojcem, a dziewczynki, Kasia i Antosia go uwielbiają. Zajmuje się nimi częściej niż żona, która ciągle jest zajęta tworzeniem nowych dzieł, szlifując swój talent malarski. I choć może się wydawać, że kobieta ma ogromne szczęście, jednak dla niej, to wciąż mało. Kobieta chce się rozwijać, zrobić karierę wielkiej artystki.
Hania Sikora pracuje jako pielęgniarka w szpitalu na oddziale pediatrii. To praca, w której się spełnia, bowiem od zawsze lubiła pomagać ludziom, wspierać słabszych. Z pierwszego małżeństwa, ma syna, Adasia. Ze Zbyszkiem, ojcem chłopca rozwiodła się, gdyż ten nie stronił od innych kobiet. Choć rodzice, szczególnie matka, ostrzegała ją, ona była zaślepiona miłością. Zawsze jednak mogła liczyć na pomoc i wsparcie ze strony rodziców, także po rozwodzie byli dla niej podporą, nigdy nie wypominali jej błędu. Miała z nimi naprawdę udane relacje. Kochali ją i jej siostrę najmocniej na świecie, byli ich podporą. Rodziców również łączyło silne, stabilne uczucie, pełne wsparcia i szacunku. Teraz tworzy szczęśliwy związek z Leszkiem, który dla Adama jest jak biologiczny ojciec. Hania wydaje się szczęśliwa, jej świat zaczyna się stabilizować. Do czasu, gdy na horyzoncie pojawia się eksmałżonek.
Elżbieta Wolińska, lekarz pediatra z oddziału, na którym pracuje Hania. Kobiety razem zaczęły pracę w szpitalu jeszcze jako stażystki. Między nimi nawiązała się nić przyjaźni. Ela to silna, pewna siebie kobieta, która wzbudzała sympatię swoich pacjentów. Sama wychowała się w domu dziecka, więc szybko musiała nauczyć się walki o swoje. Jej mąż, Paweł, pracuje jako informatyk i choć poza domem uchodzi za silnego, konkretnego mężczyznę, po przekroczeniu progu swojego domu, jego pewność siebie gdzieś się ulatnia. Gdy na świecie pojawiły się synowie Mirek i Piotruś, Paweł cieszył się na rozpoczynającą się w jego życiu nową rolę. Niestety dla Elżbiety ważna była perfekcja, a nikt nie był tak dokładny, jak ona. W efekcie, nie pozwalała mężowi zajmować się dziećmi, a ten w końcu odpuścił. Ta sama super mama, we wszystkim wyręczała chłopców, a nocami płakała do poduchy, gdyż uważała, że nie ma w mężu wsparcia (znacie takie typy mam, hm? ("Ja wszystko zrobię lepiej, dokładniej, nie potrzebuję pomocy, radzę sobie"

https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2019/01/1-dzien-ojca-ewelina-wozniak.html
(...)"Dzień ojca" to historia o różnych postawach matek i ojców, żon i mężów oraz relacji rodzic - dziecko. Ile ludzi tyle pomysłów na pełnienie tych ról. Najczęściej uczymy się poprzez obserwację zachowań we własnej rodzinie. Niestety nie zawsze te wzory są godne naśladowania. Toksyczny rodzic, który żyje życiem dziecka i nie pozwala mu usamodzielnić się - to nie jest relacja, którą należy powtarzać, o czym przekonała się Janka i jej matka. Ojciec lekkoduch, żyjący chwilą i obarczający winą wszystkich w koło za swoje niepowodzenia - też nie tędy droga, tą bolesną lekcję od życia odebrał Adam. Pogoń za mrzonkami, życie fałszywym obrazem relacji damsko - męskich, tego doświadczyła Majka.
Na duże brawa zasługuje Leszek, jego ojciec, Weronika i jej rodzice, Wojtek oraz Hania i jej rodzice. Są to osoby, które w mądry sposób potrafią przekazać swoją wiedzę i doświadczenie dzieciom. Dają wskazówki, pomagają gdy jest to konieczne, ale też pozwalają uczyć się na błędach. Jest to bardzo skuteczna nauka, jeżeli potrafimy wyciągać wnioski z poniesionych błędnych decyzji.
"Dzień ojca" jest przepiękną powieścią o trudnych relacjach międzyludzkich. Ukazuje nam, że każda podjęta decyzja ma swój wydźwięk w przyszłości. Często skrywane tajemnice oraz nie zamknięte sprawy potrafią zniszczyć nie jeden związek. Natomiast życie w ciągłym poczuciu winy, że nie spełniło się czyiś oczekiwań - zwłaszcza rodziców sprawia, że stajemy się kłębkiem nerwów. Nasza wiara we własne umiejętności jest mocno zachwiana. Różnie radzimy sobie z bolesną przeszłością. (...) Jeżeli nie boicie się trudnych tematów, potraficie sami przed sobą zrobić rachunek sumienia a następnie wybaczyć doznane krzywdy i cieszyć się obecną rodziną to jest książka dla Was. "Dzień ojca'' wywoła w Was mnóstwo emocji, na zmianę będziecie śmiać się i płakać wraz z bohaterami. Ostrzegam, że łzy będą się często pojawiać, dlatego przygotujcie sobie chusteczki. Jest to książka, która pozostawi po sobie ślad i będziecie o niej myśleć, rozważając losy bohaterów. Uważam, że jest to bardzo dobry debiut i z niecierpliwością będę wyglądać kolejnej książki pani Eweliny Woźniak.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Novae Res.