„Deficyt” Klaudii Zalewskiej to ciekawa powieść, która ukazuje nam małomiasteczkowość i zaściankowość niewielkiego, prowincjonalnego miasteczka. Życiem jego mieszkańców rządzą określone stereotypy oraz konwenanse. Ważną rolę odgrywa tutaj opinia społeczna. Wzrok przykuwa już sama okładka, przedstawiająca zapatrzoną w dal dziewczynę na tle starego budynku z lat 50.

Główną bohaterką jest Klara, która od najmłodszych lat nie miała łatwego życia. Mieszka w starej kamienicy razem z matką oraz trzema siostrami. Tutaj każdy wie wszystko o każdym. Pewnego dnia ich chorą matkę zabiera ambulans, a ona razem z rodzeństwem trafia pod opiekę sąsiadów. Kilka lat później umiera ich ojciec, a dziewczynki zostają wyłącznie pod opieką matki. Wszystkie wydarzenia w dużym stopniu wpływają na życie wrażliwej Klary. Jak dalej potoczą się jej losy? Czy w końcu uda jej się wyrwać z pod opieki despotycznej matki?

„Deficyt” to nie tylko powieść, która ukazuje nam życie mieszkańców przepełnione plotkami i zastanawianiem się co też ludzie o mnie pomyślą. Posiada ona głębsze znaczenie. Ukazuje nam więź, a właściwie jej brak, jaka łączy matkę i córkę. Więź ta pozbawiona jest miłości i jakichkolwiek macierzyńskich uczuć. Matka faworyzuje wyłącznie najstarszą córkę, a Klarę traktuje jak zbędny ciężar. Dziewczyna jest zmuszana do ciężkich prac, podczas, gdy jej siostra Aleksandra może się od nich wymigać nauką i książkami. Klarze brakuje czasu na odpoczynek i odrabianie zadań domowych. Jej życie wyznacza strach przed matką i jej gniewem.

W zachowaniu Eugenii można dostrzec pewien absurd. Sama kiedyś jako młoda dziewczyna, sprzeciwiła się rodzicom, wychodząc za mąż za Jana. Natomiast teraz oczekuje od swoich dzieci bezwzględnego posłuszeństwa. Nie interesuje jej ich szczęście, a wyłącznie korzyści, jakie może osiągnąć.

Powieść podzielona jest na trzy części. Ukazuje ona lata: 1951- 1953, 1959-1961 oraz 1965-1966. Autorka w świetny sposób oddaje nam atmosferę i klimat tych czasów. A wiemy, że jest to okres, w którym kształtuje się nowa, powojenna rzeczywistość i jej realia. Język jest prosty, co sprawia, że książkę czyta się szybko. Do tego występuje tutaj niewielka ilość opisów.

Podsumowując „Deficyt” to z pewnością powieść, na którą warto zwrócić uwagę. Porusza ważną problematykę, jaką jest brak miłości rodzicielskiej odciskające piętno na życiu niekochanego dziecka, strach przed gniewem bliskich nam osób, czy też opinia społeczna, która może uprzykrzyć życie każdemu z nas.

Powieść polecam i zachęcam do czytania.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

ksiazkowyswiatmoniki.blogspot.com

Lata 50-te XX-go wieku, w Polsce zdecydowanie nie należały do najłatwiejszych. Próba odbudowania kraju po wojnie. Odbudowania swojej sytuacji oraz psychiki. Realie życia były bardzo trudne, a o prace ciężko. Ci którzy nie pamiętają tych czasów (np. Ja), znają je z opowiadań dziadków czy rodziców.

W małym miasteczku była kamienica. Mieszali w niej głównie ubodzy ludzie. Wśród nich Aleksandra i Klara, siostry. Dziewczynki mieszkały z mamą oraz tatą. Jego niestety wiecznie nie było, taka specyfika pracy. Niby spokojne i zwyczajne życie. Pewnego dnia, mama trafia do szpitala. Siostrami zaczynają zajmować się sąsiadki. Dwie Niemki za którymi inni nie przepadają, głównie przez ich narodowość. Po jakimś czasie kobieta wychodzi ze szpitala. Wydaje się, że już po wszystkim. Jednak dopiero teraz zaczynają się kłopoty...

Chciałabym też zaznaczyć, że książka porusza problemy nie tylko z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Rodzicielstwo i nastawienie matki do córek jest tu doskonale widoczne. Świetnie rozbudowane są psychologiczne portrety postaci drugoplanowych. Przekrój mieszkańców i ich cech. Przez bogatych po biednych.

Język, którym posługuję się Klaudia Zalewska jest bardzo naturalny. Spaja się z powieścią. Przykleja do czytelnika i zostaje gdzieś pod skórą. Nie jest to tytuł z tych, które się czyta, odkłada i zapomina. „Deficyt” żyje w nas. Być może dlatego, że dotyczy tak bliskich nam tematów. Tak dla nas naturalnych, a jednak się o nich nie mówi. Bardzo dobrze napisana książka. Cieszę się, że na polski rynek trafia coraz więcej dobrych i polskich książek. Bo w końcu „cudze chwalicie, a swego nie znacie”. Polecam wam zapoznać się z polskimi autorami. Piszą lepiej niż nie jeden zagraniczny. Jednak przede wszystkim wiedzą doskonale jaką mamy mentalność.



Moja ocena: *****

Skala ocen: * nie polecam ** nie moja bajka *** daje radę **** dobra ***** bardzo dobra ****** lotta poleca

www.lottaczyta.blox.pl