Niezrozumiała dziewczyna o artystycznej duszy. Nazywa siebie A. Przesiaduje na dziewiątym piętrze i pisze listy. To dziewczyna o złamanym sercu i pokręconej osobowości. Nazywa się Anastazja. Ma depresję. Marzy o wydaniu książki, ale najpierw musi uporać się ze swoimi emocjami.

Anastazja marzy, by być pisarką. Zmaga się jednak z depresją. Pomaga jej w tym również pisarz, Aleks, fantastyczny terapeuta, któremu dziewczyna się zwierza. Jest młoda i zagubiona. A jej myśli, przemyślenia potrafią wprawić w osłupienie niejednego dorosłego człowieka. Anastazja to dziewczyna wrażliwa, z głębią, złamanym sercem i problemami, których nie ukrywa w sobie, a pomaga im wypłynąć z siebie na światło dzienne.

Książka jest niezwykła. Jeszcze nigdy nie miałam okazji spotkać się z czymś takim. Cała składa się z monologu Anastazji przeplatanego krótkimi wierszami. Anastazja to bohaterka, której nie da się nie lubić. Ja się z nią utożsamiałam. Chyba każdy człowiek miał kiedyś złamane serce, został przez kogoś skrzywdzony. Niektórzy z nas radzą sobie lepiej z takimi sytuacjami, inni gorzej. Doskonale rozumiem Anastazję. I podziwiam za jej charakter i cięty język, bo pomimo że ma depresję, wypowiada się z ogromną siłą. Jestem tą książką zachwycona i oczarowana. Poproszę więcej takich powieści.