Gdy pierwszy raz zobaczyłam okładkę książki Beaty Marczyńskiej i przeczytałam jej opis, zacierałam ręce z radości, że wreszcie usiądę do lektury sympatycznej młodzieżowej fantastyki, przy której zwyczajnie miło spędzę czas. Nie bez znaczenia było też imię głównego bohatera, do którego z pewnych względów mam sentyment. A jaka okazała się rzeczywistość?

Straszna. Przyznaję. Byłam w szoku, że ta powieść ujrzało światło dzienne. Styl Beaty Marczyńskiej jest bowiem okropnie toporny. Z trudem brnęłam przez kolejne stronice w oczekiwaniu, że wreszcie wydarzy się coś, co odczaruje tę historię, która przypominała mi sen studenta mocno ujaranego ziołem. Słowo.
Autorka kompletnie nie umie opowiadać ani oczarować czytelnika. Kompletnie.

Historia opisana na kartach Ciemnoskórego czarnoksiężnika i śmiertelnego jadu jest czystym chaosem. Ja absolutnie nie byłam w stanie połapać się, o co tak właściwie chodzi. Życie głównego bohatera to była czysta karuzela – raz był w świecie, nazwijmy to, tak, ludzi, za jakiś czas wkraczał w świat czarnoksiężników, a to, co działo się w międzyczasie, przypominało absurd.

Zasiadając do tej książki, miałam nadzieję na to, że spotkam się z ciekawym bohaterem, który przełamie wizje białego czarodzieja o imieniu Harry Potter, którego wielbią miliony. Że autorka w jakiś sposób pokaże to, że inny kolor skóry nie oznacza kogoś gorszego, a równie dobrego magika, jednak obraz Aidena w tej książce sprowadził go do bycia płytkim chłopaczkiem, który nie bardzo wie, jak się ma, a gdy już mu się wydaje, że wie, to nagle przestaje wiedzieć cokolwiek. Absurdalne wydarzenia, w jakich bierze udział – i nie mam tu na myśli tych, które miałyby reprezentować gatunek fantasy – potwierdzają tylko moją opinię o tej postaci.

Kolejna rzecz, która drażniła mnie okropnie to liczne wulgaryzmy. Owszem mam świadomość, że istnieją i nie mam nic przeciwko ich użyciu, ale tylko wtedy, kiedy pasują do… sytuacji. A tutaj były po prostu jako zapychacze, które niewiele wnosiły do wydarzeń, w których wychodziły z ust bohaterów, często w prostackim stylu.

A sami bohaterowie? Raz, że jest ich tu spora garść i czasem naprawdę trudno się połapać, kto właściwie jest kim i jaką rolę odgrywa w całej tej historii. A dwa, sam Aiden jak już pisałam, sam nie wiem, jak się ma. Popada w jakieś dziwne stany i często gęsto robi z siebie towarzyskiego pajaca. Jest idealnym przykładem antybohatera – tak nie powinien wyglądać żaden główny bohater.

Dodatkowo zastanawiała mnie jedna rzecz. Według tego, co dobitnie powtarzał Aiden, że jest Mulatem, winien mieć skórę w kolorze jasnego brązu ewentualnie śniadą. Tymczasem wedle opisów był klasycznym wyobrażeniem osoby o ciemnym kolorze skóry, której bliżej do koloru gorzkiej czekolady, czy czerni niżeli skóry Mulata. A przez to wiele momentów, w którym wyśmiewano się z tegoż kolory była po prostu prostacka i nie dało się tego czytać. Długo zastanawiałam się, jak coś takiego mogło wyjść spod pióra kobiety – do tej pory nie mieści mi się to w głowie.

Ciemnoskóry czarnoksiężnik i śmiertelny jad to… lektura dla masochistów. Gdyby nie to, że musiałam skończyć tę książkę, to odłożyłabym ją niedługo po tym, jak ją zaczęłam. Zdecydowanie wolałabym poświęcić wieczór na zupełnie inną historię…