Marcin Halski zadebiutował w 2020 roku książką, a właściwie poradnikiem, pełnym humoru i spostrzeżeń, dotyczących życia dwojga ludzi pt. „Dlaczego szczęśliwy człowiek nie żeni się z kobietą”. Kolejną książką autora było wydane w niewielkim nadkładzie cyniczne postapo pt. „Rise in Wojkowice hell”. „Chrystusowa Ziemia” jest jego trzecią książką, która utrzymana jest w podobnym klimacie. To mroczna powieść postapo, osadzona w polskich realiach.

Powieść Marcina Halskiego jest niesztampowa, świeża, interesująca. I wciąga jak magnes. I chociaż mam odnośnie książki pewne „ale”, lektura mnie usatysfakcjonowała. Genialny jest klimat powieści, z łatwością można wczuć się w sytuację nie tylko bohaterów, ale też ludzi, którzy dotknięci katastrofą musieli całkowicie przewartościować swoje życie. Podoba mi się wizja przyszłości przedstawiona w książce i fakt, że autor przy okazji zwrócił uwagę na potrzebę ochrony przyrody. Świat pokazany w powieści jest przygnębiający i, mimo zmutowanych stworzeń, bardzo realistyczny. Autor w dobitny sposób ukazuje co może się stać, jeśli nadal będziemy uważać siebie za pępek świata i z takim lekceważeniem podchodzić do praw, którymi rządzi się natura. A to dopiero początek kłopotów. Innym istotnym wątkiem, jaki poruszył w powieści autor jest Kościół i jego polityczna, ekonomiczna i społeczna rola w Polsce. Biedni ludzie, których jedynym celem stało się przetrwanie, są mamieni obietnicami bez pokrycia i perfidnie oszukiwani. A to wszystko w imię wiary i wyższego dobra. Ci wszyscy ludzie zaufali władzy, a teraz żyją na krawędzi zagłady, gorzej niż zwierzęta, zaszczuci, zniewoleni. Czasem wśród elity dochodzi do przebłysków człowieczeństwa, pojawia się myśl, że można żyć inaczej, że można zbudować nową cywilizację na innych podstawach. Jednak te myśli (i ludzie) są szybko „usuwane”, aby gehenna mogła trwać dalej. Komuś z tym najwyraźniej jest dobrze i ma w tym jakiś cel. I tu pojawia się myśl, kto tak naprawdę jest tym złym, kogo trzeba obawiać się bardziej? Na moje wychodzi, że jak zawsze, człowieka. I to również pokazuje ta książka. Ale nie tylko to. Zostało w niej poruszonych tak wiele egzystencjalnych spraw, że ciężko opisać wszystkie. Zresztą nawet nie chcę ich wszystkich opisywać, bo zabrałabym Wam przyjemność z lektury. Wspomnę tylko, że owe sprawy generują wiele pytań, które domagają się odpowiedzi. Tych najważniejszych, od nas samych.

Zatrzymam się na chwilę przy tych „ale”, o których pisałam na samym początku. Krótko, są kwestie, które nie zostały wystarczająco wyjaśnione. Nie do końca zrozumiałam pewne sprawy, prawdopodobnie dlatego, że zostały zbyt ogólnie opisane, zabrakło im rozwinięcia. Odnosiłam czasem wrażenie, że autor popędzał akcję do przodu, aby nie nużyć czytelnika. Z jednej strony to oczywiście plus, nie lubię akcji, która się wlecze, szczególnie w tego typu powieściach. Jednak czasem warto się zatrzymać, aby dokładnie wyjaśnić niektóre aspekty. Tu akcja gnała, momentami przeskakiwała o jakiś czas do przodu. To powodowało w książce pewien chaos. Mimo to pozycja ta trzyma się kupy, dlatego nie będę zbytnio się czepiać. Tym bardziej, że wiem, że autor szykuje kolejną część i ma w planach rozwinąć niektóre wątki. Czekam zatem z niecierpliwością, a tymczasem polecam Wam lekturę tej świetnej książki. Nie tylko doskonale obrazującej ciekawą wersję postapokaliptycznej rzeczywistości, ale też poruszającą wiele trudnych i aktualnych spraw. Książka obfituje w interesujących bohaterów, za których działaniem stoją konkretne motywy, mniej lub bardziej skomplikowana przeszłość i bagaż doświadczeń. Postaci nie są papierowe, jednak czegoś mi w nich zabrakło, aby móc stwierdzić, że są kompletne. Mam nadzieję, że również o nich więcej dowiemy się w kolejnym tomie.

„Chrystusowa Ziemia” ma to coś, coś nieuchwytnego, co sprawia, że nie chcesz przestać czytać. Książka, choć nie jest technicznie doskonała, poraża autentycznością. Pokazuje przyszłość, która jednocześnie przeraża i fascynuje. Zmusza do zadawania pytań i refleksji nad ludzką naturą. Mnie oczarowała! Wizją przyszłości, konstrukcją świata, klimatem, doborem scen, akcją i właściwie chyba wszystkim. Jeśli lubicie postapo, musicie tę mroczną powieść przeczytać. Polecam!

Co powiecie na wizję post apokaliptyczną świata, gdzie znów rządzi przyroda, a człowiek chowa się za murami?
Gdzie władza i wiara doprowadziły do wojny, w wyniku której człowiek utracił całe zdobycze cywilizacji i cofnął się do średniowiecza?
Marcin Halski stworzył oryginalną powieść na pograniczu fantasy i fantastyki, gdzie głównym motywem jest wizja post apokaliptycznego świata na ternie Polski. Natura przejmuje władzę i tworzy zmutowane stwory, które atakują z ogromną przemocą ludzi. Ludzie chronią się za murami miast lub w jaskiniach i kopalniach. Tworzą systemy społeczne, które niby mają być nowe i dać nową erę ludzkości, ale czy człowiek potrafi się zmienić. Ludzie dalej tworzą systemy społeczne, gdzie rządzi pycha, władza i niewolnictwo lub gdzie dalej ludzie są pod władzą Kościoła. Niezależne małe osady ludzi, które nie wyznają żadnej wiary masowo się wyludniają i giną całe wioski. Kto zabija mieszkańców osad? Czy są to zwierzęta z lasu, czy może ktoś inny?
Leon, dawny niewolnik w mieście Wrocław, w trakcie jednej z akcji odpierania ataku bestii z lasu ucieka. Las jest niebezpieczny, ale czy jest gorszy od życia jako przynęta dla bestii. W trakcie ucieczki poznaje wędrowca z Częstochowy, świętego miast, gdzie żyje się podobno lepiej. Razem docierają do Częstochowy i stają się przewodnikami, czyli osobami, które wytyczają bezpieczne trasy wędrówki, tworzą mapy i mają odkryć czy da się pozyskać więcej wiernych.
Co sprawia , że dzikie stwory nie atakują miasta? Czy jest to wiara? A może mnisi pozyskali tajną technologię? Po co im więcej wiernych? Czy jak zwykle chodzi o władzę i pieniądze?
Świetna, oryginalna, dobrze napisana powieść z pewną świeżością w kategorii fantasty i fantastyki z ciekawym przesłaniem, wizją przyszłości i ogromnym polem do refleksji nad naszym życiem i naszą ludzką naturą.

Przyznam szczerze, że początkowo bałam się tej książki. Myślałam sobie : pewnie jakiś horror, jak ja przez to przebrnę ? Jak zasnę w nocy ? I to moje przekonanie, skutecznie mnie zniechęcało od tej książki od lutego czy marca. Ale wiedziałam, że trzeba. I w końcu postanowiłam przełamać uprzedzenia i zacząć czytać zaległości ;) i wiecie co ?? Dawno już się tak nie pomyliłam !! ;) Bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła ta pozycja, a przy tym rewelacyjnie się czytało !! ;)

Nastąpiła apokalipsa. Niewielu ludzi przeżyło. Ukrywali się oni za murami, w kościołach czy w kopalniach. Bo przyroda zmutowała. Każde, nawet najmniejsze zwierzę było bardzo niebezpieczne. Gotowe by zabić jak największą ilość ludzi. Jedną z odważnych osób, która postanawia zobaczyć i wyjaśnić, co tak naprawdę dzieje się za murem jest Leon. Opuszcza on podczas zamieszania oddzielony murem Wrocław od reszty świata. Rusza w pogoń za strażnikiem, który również postanowił uciec z niebezpiecznej pracy przy naprawie muru. Jak się okazuje, docierają do Częstochowy. Do jednego ze świętych miast, gdzie każdy może znaleźć azyl i względne bezpieczeństwo. Wymaga się jednak zaangażowania a przede wszystkim modlitwy. Bo według mnichów, to właśnie ona ochrania miasto przed wszelkimi potworami. Podczas jednej z misji, Leon odkrywa, że pod mnisim kapturem ukrywa się ktoś, kogo absolutnie się nie spodziewał. Dodatkowo okazuje się, że wszystkie wartości, w które wierzył, nie mają żadnego znaczenia. A największe niebezpieczeństwo i zło jak się okazało, było zbyt blisko - w samym środku, gdzie nikt tak naprawdę nie mógł go wykryć ani tym bardziej powstrzymać... Jak potoczy się ta historia ? Czy uda się pokonać potwory ? Czy modlitwa faktycznie czyni cuda ? Co ukrywają mury klasztoru w Częstochowie ? Czy gatunek ludzki przetrwa ? Jaką misję w tym wszystkim odegra Leon ? Jeśli chcecie poznać odpowiedzi na te pytania, musicie sięgnąć po tę lekturę. ;)

Jesteście zaciekawieni ? Mam nadzieję, że tak ;) naprawdę rewelacyjna książka. Tak się bałam i okazało się, że całkowicie niepotrzebnie ;) jest to pierwsza książka fantastyczna z gatunku postapo, która wpadła w moje ręce. (Musiałam się doszkolić, żeby użyć tego wyrażenia

Marcin Halski napisał o jednej z autorek, że "oznaką talentu są dzieła, które podobają się nie tylko fanom gatunku, ale i osobom nie do końca z nim związanym". Nie jestem fanką gatunku przygoda/fantastyka, ale mi się podobało, więc tym tropem idąc u autora talent jest :)
.
Nie mogłam się oderwać. Bo czego my tutaj nie mamy? Wizja post- apokaliptycznego świata, a w nim Wrocław i Częstochowa jako przykłady miast ocalałych z tej apokalipsy. Ale właściwym władcą tego świata jest PRZYRODA, która stanowi realne zagrożenie dla człowieka. Są więc tutaj jeże wielkości odyńca, są zmutowane wiewiórki, jelenie z porożem takim, o jakie dałby się zabić każdy poszukiwacz jeleniego poroża, niedźwiedzie- olbrzymy i wszelkie inne stwory, które atakują ludzi i zabijają. Trup ludzki i zwierzęcy ściele się gęsto, krew leje się strumieniami, a w tym wszystkim chodzi głównie o jedno - żeby PRZEŻYĆ...
.
Ale mimo, że sama historia wciąga jak bagno, to w tym wszystkim co innego jest najważniejsze - to, co jest między wierszami. Bo sama opowieść o tym chorym świecie po apokalipsie to tylko zasłona dymna, żeby przekazać kilka prawd o świecie współczesnym. Polityka, religia, wiara, instytucja kościoła, CZŁOWIEK, jego skłonność do zła i uległość wobec wszelkich żądz- to tematy dominujące. Jest pewien Jarosław (zbieżność imion na pewno przypadkowa :P ), jest klasztor i mnisi jako grupa wybranych, cywile chowający się po starych kopalniach, a w tym wszystkim historia miłosna, dużo przygód i zakończenie, które zwala z nóg.
.
No i oczywiście szczypta humoru, tak charakterystycznego dla twórczości autora. Tekst Leona "A mogłem choć spróbować się z nią przespać" przed tym, jak nieprzytomny runął na leśne poszycie - po prostu mnie rozwalił :)
.
Podobała mi się ta przygoda. Choć typowo męska, makabryczna, brutalna, nieprawdopodobna i smutna - po prostu mi się podobała. I tyle w temacie :) -https://www.instagram.com/ananke144_czyta/