Bogna Sokorska (1927–2002) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek, sopran koloraturowy, uczennica legendarnej Ady Sari. Występowała na wielkich scenach i estradach Europy, w Polsce znana jako „Słowik Warszawy”. Znakomity pedagog, wielki człowiek. Za życia niedoceniona w kraju, ogromnie ceniona za granicą, obdarzona nie tylko znakomitym głosem, ale i niezwykłą urodą.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych artystka występowała na obczyźnie, stając się niekwestionowaną gwiazdą europejskich teatrów operowych i większych sal koncertowych (Staatsoper w Wiedniu, Berlinie, Düsseldorfie, Zürichu i in.). Angielski krytyk muzyczny Ker Robertson pisał: Jest ona porywającym sopranem koloraturowym, największym od czasów Lily Pons, Grace Moore i Jeanette MacDonald. W moim odczuciu jest lepszą śpiewaczką niż Maria Callas. Jej głos, pozbawiony napięcia i wysiłku, pełen jest melodyjności. A kiedy śpiewa – jest nieziemsko piękna.

Mężem śpiewaczki był pianista i kompozytor Jerzy Sokorski (brat Włodzimierza Sokorskiego), zaś bratankiem bard „Solidarności” Jacek Kaczmarski. Jej płyta Słowik Warszawy do dziś cieszy się popularnością i uznaniem melomanów na całym świecie.


Bognę Sokorską poznałem podczas lekcji u Ady Sari, w jej pięknym i historycznym apartamencie przy ulicy Łowickiej. Bogna była wierną, pilną i wręcz fanatyczną uczennicą wielkiej Maestry. Wiedzieliśmy też, że była szwagierką wszechwładnego ministra kultury – Włodzimierza Sokorskiego. W związku z tym zadawaliśmy sobie często pytanie, dlaczego nie wykorzysta koligacji rodzinnych i nie zostanie pierwszą gwiazdą Opery Warszawskiej, na co, jak nikt inny, zasługiwała. Ale Bogna, nazywana powszechnie Słowikiem Warszawy, nie uznawała żadnych protekcji i sama budowała swoją – jak się wkrótce miało okazać - wielką, a nawet legendarną karierę.
[…]
Wspominam Bognę Sokorską jako jedną z najbardziej uroczych dam, jakie spotkałem w życiu. Była serdecznym, ciepłym i wiernym Przyjacielem. Kobietą, która ukochała sztukę i była jej wierna do końca. Na szczęście trafnie odczytała to publiczność, która oczarowana jej osobowością, delikatnością, pięknem głosu i oszałamiającą techniką koloraturową, słusznie nazwała ją Słowikiem Warszawy.
Bogusław Kaczyński


Justyna Reczeniedi – polska śpiewaczka, sopran liryczno-koloraturowy, polonistka i producent. Ostatnia uczennica Bogny Sokorskiej, u której w 1998 roku uzyskała dyplom w klasie śpiewu solowego Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (2003) oraz wydziału wokalnego Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (2004).

Od 2005 roku jest solistką Warszawskiej Opery Kameralnej. Ma w swoim dorobku nagranie i wyprodukowanie płyt solowych z towarzyszeniem zespołu Con Passione: Tam mnie znajdziesz z repertuarem operetkowo-musicalowym, Najpiękniejsze arie operowe na sopran liryczno-koloraturowy, album z poezją śpiewaną Szczęśliwi, a także Pomiędzy światem a nami do wierszy ks. Jana Twardowskiego. Jest laureatką konkursów wokalnych w Basciano, Busku-Zdroju, Krakowie i Wiedniu.

Bogna Sokorska. Życie i kariera Słowika Warszawy – wspomnienie jest jej debiutem książkowym.

• Rodzaj literatury: Literatura popularnonaukowa
• Wydawca: Novae Res, 2011
• Format: 230x250mm, oprawa twarda z obwolutą
• Wydanie: Pierwsze
• Liczba stron: 248
• ISBN: 978-83-7722-171-6

Średnia ocena:

z 2 recenzji.

Dodaj własną recenzję

Anna Horodecka

(21.06.2011)

Książkę otwiera się z prawdziwą przyjemnością, miła w dotyku, bardzo ładnie złożona, zdjęcia dobrane starannie. Czyta się świetnie z zaciekawieniem. Książka pozostawia po sobie wrażenie piękna i choć to biografia pewnej poezji, a także wyczucia i delikatności. Jednocześnie dobór informacji, historyjek, anegdot, detali jest naprawdę wysoce utrafiony. Już dawno nie czytałam z takim zaangażowaniem. Autorka ma naprawdę talent.

Adrian Nowak

(17.08.2012)

Książka jest wspaniałym, wręcz poetyckim opisem życia jednego z najpiękniejszych głosów operowych powojennej polski.

Zdjęcia i piękny język jakim posługuje się autorka, sprawia, że książkę czyta się jednym tchem a obrazowość opisów przenosi nas w świat tamtych dni...

Gorąco polecam... Adrian Nowak

Dodaj własną recenzję