Kiedy ostatni raz czytałam powieść będącą retellingiem baśni, stwierdziłam, że to zupełnie nie moje klimaty i nigdy więcej nie skuszę się na tego typu eksperyment. Aż tu nagle pojawiła się Błękitna róża Patryka Szendzielorza i jego osobliwa interpretacja Jasia i Małgosi braci Grimm. Przez chwilę wahałam się, czy warto ryzykować, ostatecznie zaryzykowałam i ryzyko to się opłaciło.

Nie ukrywam, że podeszłam do tej powieści trochę jak pies do jeża. Nie spodziewałam się cudów, więc to, co zastałam wewnątrz tej książki, miło mnie zaskoczyło. Chociaż odnosząc się do treści, miło nie było, przynajmniej nie zawsze. Autor już od pierwszych zdań buduje klimat w swojej opowieści i wciąga czytelnika w wykreowany przez siebie świat. Roztacza wokół książki aurę grozy i tajemnicy, która wciąga niczym wodny wir. Patryk Szendzielorz sprawnie łączy elementy fantastyki z obyczajem i nutą romansu.

Jego interpretacja Jasia i Małgosi jest zdecydowaniem historią dla dorosłego czytelnika, ale nie myślcie, że to historia z bogato rozpisaną chociaż jedną sceną erotyczną! Ten wątek jest bardzo subtelny, a relacja, jaka rodzi się i rozkwita między głównymi bohaterami, jest bardzo naturalna i romantyczna, niepozbawiona też szczypty magii.

Poza wątkiem romantycznym między bohaterami mamy też, jak na baśń przystało, motyw walki dobra ze złem. Walki okupionej ogromem emocji i poświęceń, by dobro mogło zatriumfować. Co nie oznacza, że zło spoczywa na laurach i daje się ot tak pokonać.

Bardzo podobały mi się kreacje Janka i Małgorzaty. Jako ci „zwykli ludzie”, byli bardzo fajnie i naturalnie sportretowani przez autora. Zła wiedźma i jej przeciwniczka należą do świata bajek i baśni i one również takie były. Łączyły w sobie dwa światy – ten ludzki i magiczny, baśniowy.

Przyznaję, że nie sądziłam, iż mężczyzna może napisać taką z jednej strony delikatną, sensualną historię, z drugiej mroczą i połączyć to w spójną całość, w której tak przyjemnie czytelnik może się zanurzyć i dać porwać jej nurtowi. Mam jednak pewien niedosyt, bo z chęcią spędziłabym więcej czasu z Jankiem i Małgorzatą oraz poznała ciąg dalszy, który bez wątpienia obojgu się należy. Liczę więc, że autor za wcale niedługi czas odda w ręce czytelników kolejną część Błękitnej różny.

Tymczasem nie pozostaje mi nic innego, jak polecić Wam sięgniecie po ten tytuł. Wart jest bowiem każdej minuty, jaką poświęcicie na lekturę.