Mariola Fajak-Słomińska to uznana aktorka, która od wielu lat swojej kariery zawodowej gra w spektaklach dla dzieci i młodzieży w teatrach lalkowych w Toruniu i Szczecinie. Jest również pisarką i poetką.
Autorka w swojej książce w umiejętny sposób oddziałuje na wyobraźnię dziecka oraz w przystępny i zrozumiały sposób prezentuje wiele problemów życiowych, które dla rodziców dzieci mogą stanowić tematy tabu. Pozwala wczuć się w motywy postępowania bohaterów bajki, kształtuje stosunek do wartości moralnych, uczy cenić szlachetne cechy charakteru, a potępiać zło. Bajka nakierowuje jak być człowiekiem szlachetnym, prawym, współczującym i dbać o przyjaciół, ale też nawiązuje do wartości jaką jest odwaga. Uniwersalna rola bajek polega na ich mocy wyzwalania emocji, a przede wszystkim obniżaniu lęku. Dzieci lubią się bać, gdy wiedzą, że za chwilę nastąpi przyjemne uczucie ulgi i wszystko dobrze się skończy. Doskonale wiedzą, że akcja rozgrywa się w „bajkowym”, umownym świecie i ani im, ani bohaterowi bajki nic nie zagraża. Jako Psycholog uważam, że największa rola bajki tkwi w uwolnieniu lęku w skutek oswajania z zagrożeniem poprzez dawanie wsparcia za sprawą wiadomości, iż dobro zwycięża. Myślę, że autorka w tym obszarze bardzo mocno wzmacnia dzieci i zapewnia im poczucie bezpieczeństwa, a także dzięki temu kształtuje ich postawy wobec świata i ludzi. Korzystne oddziaływanie tej bajki na dzieci da się wytłumaczyć zgodnie z podstawowymi teoriami większości głównych kierunków psychoterapii. Można tu mówić o identyfikacji dziecka z bohaterem, oddziaływaniu technik społecznego modelowania, wizualizacji i odwrażliwianiu.
Mariola Fajka-Słomińska w swojej książce wykazuje się także ogromnym poczuciem humoru, umiejętnością fantazjowania. W malowniczy i humorystyczny sposób opisuje otaczającą przyrodę oraz bohaterów baśni.
Główną bohaterką książki jest Atolka, mała syrenka mieszkająca w głębinach oceanu na Lazurowej Lagunie wraz ze swoimi przyjaciółmi, konikiem wodnym Srebrnogrzywkiem, żółwiem Kleofasem, mątwą Petronelą i homarem Horacym, a także ławicą welonów i neonek.
Autorka opowiadając przenosi dzieci w świat, który często ich intryguje i jest dla nich nieodgadnioną tajemnicą, czyli głębiny oceanów. Wybierając tą tematykę, nie wnosi może nic nowego, podkreślając to o czym już wszyscy wiemy, że należy dawać siebie innym, być pomocnym dla drugiego człowieka i uczciwym, a wtedy to dobro, które daliśmy innym wróci do nas. Myślę, że głównie to jest morałem tej bajki.
Co więc nowego znalazłam w książce Marioli Fajak-Słomińskiej?
To, że z niezwykłą umiejętnością i lekkością w sposób metaforyczny porusza tematy trudne i niewygodne. Fragment, w którym syrence Atolce wypadają wszystkie włosy, kiedy konik morski Srebrnogrzywek traci swój ogonek i przyjaciele robią mu nowy. Te fragmenty wzbudzają w dzieciach zdziwienie, nie do końca rozumieją dlaczego tak się stało i w związku z tym w ich głowie pojawia się wiele pytań. Elementy te mają charakter bajek terapeutycznych, ponieważ dają rodzicom okazje do porozmawiania z dzieckiem o chorobami nowotworowych, o dzieciach chorych na białaczkę, którym wypadają włosy po chemioterapii, o dzieciach z protezami kończyn. Są to tematy bardzo pouczające dla dzieci zdrowych, ale też trudne i smutne. Często rodzice nie chcą zaprzątać głów swoich dzieci cierpieniem i bólem. Natomiast dzięki „Atolce”, mogą nawiązywać także do nadziei wyjścia z choroby, do cieszenia się życiem mimo braku ręki lub nogi. Podobnie z rodzicami dzieci chorujących, książka może dodać im otuchy, utwierdzić zarówno dzieci jak i rodziców o tym, że nie mają wpływu na to co przyniesie los.



Agata Śniegula
Psycholog

Niełatwo nam dorosłym rozmawiać na tematy trudne, zwłaszcza, gdy dotyczą one spraw bolesnych, dotykają cierpienia, choroby czy niepełnosprawności. Jeszcze trudniej te tematy poruszać w rozmowie z dzieckiem. Trzeba użyć odpowiedniego zestawu słów, posłużyć się nieskomplikowanym obrazem, by mały człowiek zrozumiał, co chcemy mu przekazać. Nie oszukujmy się, dzieci widzą więcej niż nam się wydaje i często lęk budzi w nich to, czego nie potrafią zrozumieć. Z dziećmi warto rozmawiać, tłumaczyć świat, nawet gdy to, co dzieje się dookoła jest trudne do zaakceptowania, pełne bólu i cierpienia. Warto wyrabiać w dziecku zrozumienie, współczucie i empatię. W przyszłości będzie dzięki temu lepszym dorosłym.

Piękna Atolka, najmilsza na całym atolu syrenka, mieszka na głazie, obok wodospadu, w cieniu palm, pośród wielobarwnych orchidei. Kochają ją wszelkie morskie stworzenia, bo jest dobra i uczynna. Pomaga wszystkim w potrzebie. Dzięki swej dobroci zjednuje sobie życzliwość i przyjaźń ryb, mątw, koników morskich, ptaków. Życie morskich stworzeń w lagunie jest spokojne i pełne harmonii. Gdy któreś choruje, Atolka zawsze znajduje na to radę i potrafi wyleczyć każdą dolegliwość.

Pewnego dnia spokojne życie morskich stworzeń zostaje zagrożone przez groźnego rekina Rufusa. Postanawiają wspólnymi siłami stworzyć zaporę, która uniemożliwi mu na wpłynięcie do laguny i atakowanie jej mieszkańców. Zapora powstaje szybko i zdaje się, że morskie stworzenia są bezpieczne. Niestety pod osłoną nocy rekin wdziera się do laguny. W starciu z drapieżnikiem zostaje ranny konik morski. Atolka traci zaś swój talizman, który dawał jej magiczną moc. Bez niego syrenka traci siły. Jej śpiew nie jest już tak czysty, traci z syreniego ogonka barwne łuski, wypadają jej włosy. Morskie stworzenia widząc niedolę swej przyjaciółki ruszają na pełną niebezpieczeństw wyprawę, by odzyskać skradziony talizman i wrócić syrence radość.

"Atolka" Marioli Fajak-Słomińskiej to bajeczka nie tylko o przygodach małej syrenki Atolki i jej morskich przyjaciół, to również pouczająca opowieść o sile przyjaźni, która potrafi przezwyciężyć zło i niebezpieczeństwo. Autorka w prostych, łatwych do przyswojenia i zrozumienia przez najmłodszych słowach opowiada również o tym, że nawet ktoś, kto jest dobry i miły może zachorować. W wyniku, tej choroby zaś jego życie nieuchronnie może się zmienić. "Atolka" to też opowieść o ludzkich ułomnościach, o niepełnosprawności, kalectwie. Książeczka jest swego rodzaju zaproszeniem do dyskusji, dialogu z własnym dzieckiem. Może po jej lekturze nie będzie się ono obawiało zapytać dlaczego np. ktoś porusza się na wózku inwalidzkim, dlaczego jakaś miła pani osłania swą głowę chustą, a nam łatwiej na przykładach z bajki będzie z dzieckiem na te nie tak łatwe przecież tematy rozmawiać. Polecam.

Syrenki od czasów starożytnych cieszył się powodzeniem. W mitach czy nawet Odysei były złymi istotami zwodzącymi statki na mielizny i żerującymi na naiwnych marynarzach. Jednak ta zła odnoga wymarła za sprawą przebiegłego Odyseusza, który sprawił, że rzuciły się one do morza i utopiły. Jak mogły się utopić? Oj to był całkowicie odmienny gatunek syrenek niż te, które znamy z bajek dla dzieci. Kraje północy miały syrenki z rybimi ogonami. Stworzenie nieuchwytne i intrygujące: pół człowiek, pół ryba, którą znamy również z naszych polskich legend. O złych dziś już nawet nikt nie pamięta, a słowo „syrenka” kojarzy się z tą odmianą pływających w morzach i oceanach, a starszym jeszcze ze samochodem.
Z taką dobrą odmianą syrenek mamy do czynienia w książce Marioli Fajak – Słomińskiej „Atolka”. Bohaterka historii o przyjaźni i poświęceniu dba o życie i zdrowie innym przez niesienie pomocy. Taka jest właśnie Atolka, która pomaga wszystkim morskim istotom, za co otrzymuje prezenty (muszelki, perły, kamyki), które wplata w swój naszyjnik. Mała syrenka mieszka w głębi oceanu na Lazurowej Lagunie razem z przyjaciółmi. Jej życie pełne jest różnorodnych zajęć i zabawy oraz śpiewu, a także obowiązków. Zwierzęta morskie chorują, jej również przytrafiają się przykre rzeczy. Życie nie jest takie całkowicie kolorowe i beztroskie, ale wydaje się takie być przez nastawienie bohaterki.
Jak większość książek dla dzieci historia jest schematyczna, ale przecież maluchy nie szukają innowacyjnych pomysłów literackich tylko bajkowego przedstawienia ich codziennych problemów. „Atolka” spełnia te wymagania. Piękny, opisowy i prosty język, interesujące historie z ukrytym morałem, śliczne ilustracje, dobry papier oraz twarda okładka sprawiają, że książkę przyjemnie trzyma się w rękach. Duża czcionka pozwoli maluchom na naukę czytania z wykorzystaniem ulubionych opowieści. „Atolka” jest bardziej interesująca od „Małej Syrenki” z serii książek Disneya. Nawet kolorystycznie ta druga wypada przeciętnie (mam w domu, więc porównałam). Ilustracje Elizy Gruszczyńskiej wzbogaciły ciekawe przygody Atolki.
Książka dla dzieci od 3-10 lat.
http://annasikorska.blogspot.com/2014/05/mariola-fajak-sonimska-atolka.html

Atolka, to syrenka ciesząca się ogromną przyjaźnią ze strony wszystkich mieszkańców swojego atolu.Wszystko dzięki jej dobremu sercu, skoremu do niesienia pomocy i zasłuchanego w potrzeby otaczających ją istot.

Bohaterka wyróżnia się spośród innych mieszkańców oceanu swoimi niezwykłymi czarnymi włosami, zniewalającą urodą i bardzo miłym usposobieniem. Z jej rad korzystają niemalże wszyscy, a w czarującym śpiewaniu również nie ma sobie równych.

Gdy pewnego dnia w idylliczny świat bohaterki wkrada się chaos uosobiony w postaci rekina, wszystko się zmienia. Podczas szarpaniny Atolka zostaje pozbawiona turkusu – amuletu, który dawał jej całą urodę i moc.

Po jego utracie syrenka utraciła zarówno piękno, falujące włosy, jak i to co miała najcenniejsze – głos.

Jej mali przyjaciele poczuli się zobowiązani do odzyskania tego, co Atolka utraciła. Na przekór strachowi przed bezmiarem oceanu oraz krwiożerczemu rekinowi, postanawiają wyruszyć w podróż pod znakiem odzyskania tego, co utracone.



Książeczka Marioli Fajak-Słomińskiej, to opowieść o przyjaźni, znaczeniu dobra w naszym życiu, przypominająca, że każdy nasz czyn prędzej czy później do nas wraca. Autorka za sprawą swej publikacji starała się poruszyć kwestie fundamentalne. Szkoda tylko, że podczas całej lektury ma się wrażenie banału i nieustannie towarzyszącą myśl, że „to już było”. Nie ma w tej książce śmiałości w poruszaniu nowych wątków czy też starych na nowy sposób. Są za to znane motywy, wzięte rozwiązania i oczywiste konotacje. ic nie zaskakuje i nic nie czyni publikacji tej wyjątkową. Jest raczej jedną z wieli, wtórną i opartą na znanych kulturowych schematach, z których żaden nie został poddany obróbce. Dialogi są bardzo proste, momentami aż zbyt tuzinkowe.

Nic mnie nie porwało, nic mnie nie zainspirowało. Ot, historia jakich na pęczki.
Jeśli więc Wasze dziecko lubi historie o syrenkach – spodoba mu się. Jeśli jednak nawet ono dość ma schematyczności – raczej sobie tę publikację odpuśćcie.