Nie miałam jeszcze przyjemnoći zapoznania się z lekturą, jednak sam tytuł oraz opis wyjątkowo mnie zachęciły.

Nie powinno oceniać się książki po okładce. Każdy o tym doskonale wie, a jednak ja mam coś takiego, że jeśli okładka jest interesująca, to o wiele szybciej zabiorę się do lektury i jestem do niej jakoś pozytywniej nastawiona. Okładka "Aniołów..." nie podobała mi się wcale i tak też lekturę tej książki odkładałam z dnia na dzień, aż w końcu zmobilizowałam się i zabrałam za lekturę. Nie żałuję.

Z opisu na okładce wywnioskowałam, że jest to kryminał. Zacierałam więc ręce na kolejną świetną zagadkę. Opis jednakże nie oddaje nawet w małym stopniu fabuły książki, w zasadzie odbiega, od tego, o czym ona opowiada, ale... wcale nie żałuję, że tak jest.

Fabuła oryginalna. Detektyw Night Rose jest najlepszy w swoim fachu. Podejmuje się więc złapania jednego z najbardziej przebiegłych przestępców Londynu- Paramesse'a. W tym celu zbliża się do niego, zaprzyjaźnia, a może nawet zakochuje w nim... Paramesse zaś ze swojej strony robi wszystko, aby Night mu zaufał, aby się od niego uzależnił. W końcu to właśnie jego ubrał sobie za cel w następnym zleceniu. Rozpoczyna się gra na śmierć i życie.

Byłam zaskoczona czytając tę powieść. Chyba można powiedzieć, że zauroczona. Bo w książkach zazwyczaj jest tak, że jeśli mamy do czynienia z uczuciem, to jest to uczucie pomiędzy kobietą a mężczyzną, a tutaj Agata Rączka (swoją drogą wyczytałam, że autorka ma zaledwie 14 lat. Jeśli to prawda, to tym większe ukłony z mojej strony) pokazuje nam uczucie dwóch mężczyzn do siebie, a tak w zasadzie grę na uczuciach, bo nie wiadomo do samego końca czy bohaterowie są szczerzy, w tym co mówią i robią, czy to element zasadzki na przeciwnika. Wszystko jest zgrane, wszystko do siebie pasuje. Wydarzenia toczą się szybko, akcja jest wartka, od książki nie można się oderwać.

Równie dobry jest styl autorki. Dużo pięknych porównań, mnóstwo środków stylistycznych, umiejętnie wplecionych i wykorzystanych tak, aby strony pochłaniać w zastraszającym tempie, a na dodatek mieć czas zachwycać się porównaniami. Wiele zdań, nad którymi na moment się zatrzymałam i które sprawiły, że przez moją głowę przeleciała jakaś refleksyjna myśl. Niby zwykła historia, niby taka młodzieżówka, niby... ale jednak czuję się oczarowana i na dodatek wiem na pewno, że do tej książki jako do jednej z nielicznych jeszcze kiedyś wrócę.

Świetne jest zakończenie.Książka trzyma w niepewności, swego rodzaju napięciu, wydarzenia są zaskakujące, a końcówka zadziwiająca. Podobało mi się to, że na końcu autorka dopuściła każdego z bohaterów do wypowiedzi i wyjaśnienia swoich motywów, że pokazała, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi, co było farsą, a co prawdziwymi uczuciami.

Naprawdę polecam. Nie sugerujcie się okładką i ilustracjami wskazującymi na styl anime. W zasadzie nijak one pasują do powieści, bo na rysunkach jest mężczyzna i kobieta, a sama powieść też nie ma z nimi nic wspólnego.