Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam książkę Aby dźwięk lutni rodził drzewa pomyślałam, że jej tytuł jest bardzo poetycki. Spodobało mi się w nim połączenie przyrody z muzyką i to właśnie tytuł sprawił, że sięgnęłam po tę publikację. Przyznam, że nazwisko autora było mi zupełnie obce, w sieci również nie mogłam znaleźć praktycznie żadnych informacji o nim. Dopiero z krótkiej notki na skrzydełku okładki dowiedziałam się, że Kamil Czyż jest poetą, którego wiersze ukazywały się w zagranicznej prasie.

Aby dźwięk lutni rodził drzewa to poetycka powieść o dziejach jednej rodziny poprzeplatana wieloma dygresjami. Każdy z nas jest jednostką, którą ukształtowały wcześniejsze doświadczenia, relacje i przeżycia. Wywodzimy się z korzeni, z pokoleń, które sprawiają, że jesteśmy tacy, jacy jesteśmy. Wpływają na nas geny, rodzina, tradycja, fascynacje i traumy. To wszystko sprawia, że odbieramy świat w wyjątkowy, unikatowy sposób. Nikt inny nie będzie odbierał świata dokładnie tak jak my, bo nikt inny nie ma takich samych doświadczeń. Jednym z czynników, które mają na nas wpływ, są nasi przodkowie np. nasze babcie i dziadkowie. I to właśnie znajdziemy w książce – jest ona pełna historii członków rodziny oraz przygód samego narratora. Nie są one poukładane chronologicznie, a wymieszane czasowo i poprzeplatane filozoficznymi refleksjami autora, często odnoszącymi się do świata sztuki. Przemyślenia Czyża nawiązują do literatury (cytuje m.in. filozofa Ludwiga Wittgensteina) i malarstwa (np. Michelangel Merisi da Caravaggio i jego portret Alofa de Wignacourta, Theodorr Gericault i jego obraz Tratwa Meduzy, Barnett Newman i obraz Onement. Autor przedstawia nam między innymi historię powstania wspólnego portretu George Sand i Chopina – dzieła francuskiego malarza Eugene’a Delacroix. Przyznam, że te dygresje ze świata sztuki były dla mnie bardzo ciekawe. W czasie lektury robiłam przerwy, aby przyjrzeć się opisywanym przez autora obrazom i porównać z interpretacją autora.

O ile przez większość książki poetycki ton był dla mnie relaksujący, tak uczucie to skończyło się w chwili, gdy autor spróbował ubrać w piękne zdania historię polowań, na które w młodości zabierał go ojciec. Niby krótki fragmencik, jednak dość irytujący, zwłaszcza gdy ma się świadomość morderczej bezduszności tej „pasji”. W opisie znalazło się dużo emocji towarzyszących młodemu myśliwemu, aż tyle, że nie wystarczyło miejsca na wspomnienie, komu odebrał życie. Cóż, pewnie był to dzik. Porównanie spotkania oczu umierającego zwierzęcia (nie wiemy jakiego) i spojrzenia jego kata z sytuacją krzyżowania się wzroku pasażerów pociągów jadących w przeciwnych kierunkach dla mnie jest absurdalne. Jednak pomijając ten fragment, książka bardzo mi się podobała. Każdy z nas ma swój bagaż rodzinnych doświadczeń, na które nie zawsze miał wpływ (np. że ojciec był myśliwym…). Jak napisał amerykański terapeuta Mark Wolynn: „historia, którą dzielisz z rodziną, zaczyna się jeszcze przed chwilą twojego poczęcia”.

https://papierowybluszcz.wordpress.com/2023/02/15/aby-dzwiek-lutni-rodzil-drzewa-kamil-czyz/