Zniszczone kręgi szyjne stają się pretekstem do wędrówki w kierunku operacji, zmiany stylu życia i rozliczania się z przeszłością, teraźniejszością oraz akceptacja przyszłości, której Milewa nie planowała. Inteligentna, ironiczna i oczytana kobieta sukcesu patrzy na siebie i otoczenie z dystansu to sprawia, że bez problemu godzi się na terapię psychologiczną, szuka przyczyn swojego osłabienia i złego funkcjonowania, niespodziewanej agresji. Milewa jest kobietą świadomą swoich możliwości oraz potrafi trafnie ocenić otoczenie. Razem z bohaterką wybieramy się w podróż po jej życiu, po przeżyciach, które towarzyszą ludziom podejmującym ważne decyzje związane z własnym zdrowiem, wędrówkę po gabinetach specjalistów i "specjalistów". Poważna choroba sprawia, że Milewa robi również diagnozę swojego życia. Ciepła i opanowana kobieta uwikłana jest w sieć zależności, własnych i cudzych oczekiwań. Można stwierdzić, że Milewa ma wszystko to, co każdy z nas by chciał mieć: bardzo dobre wykształcenie, świetną pracę, inteligentne dzieci, z którymi może porozmawiać, doskonałe stosunki z byłym mężem, dobre relacje z kochankiem, którego akceptuje. Jednak bohaterka w świecie tych relacji pozostaje w pewien sposób zdana tylko na siebie.
"Siedem kręgów" to powieść z jednej strony dosłowna, pokazująca nasze turbokapitalistyczne realia, a z drugiej strony niesamowicie alegoryczna, zmuszająca do postawienia sobie pytań o sens własnego życia, relacji z ludźmi, stosunku do pracy, życia w zgodzie ze sobą, o możliwość zmiany własnego życia.
Dorota Bartyzel-Dukaczewska napisała książkę świetną. Autorka doskonale włada słowem, nie nudzi czytelnika, zabiera go w świat przemawiających do wyobraźni czytelnika opisów. "Siedem kręgów" to dość nietypowa powieść, w której czytelnik poddaje się prądowi wydarzeń i przemyśleń bohaterki-narratorki.
Książkę polecam wymagającym czytelnikom. Na pewno nie jest to lektura lekka, ale za to bardzo bogata w dystans okraszony sporą dawką subtelnej ironii, humoru. Jak dla mnie rewelacja. Czytałam z zapartym tchem. Powieść Doroty Bartyzel-Dukaczewskiej to nie tylko historia dojrzałej kobiety, ale i świetna ocena naszego kraju, diagnoza zależności w świecie kapitalistycznym oraz relacji międzyludzkich.

Chwila, w której widzę tę książkę w zapowiedziach Novae Res. Cudowna okładka. Magiczna... Niezwykła. Opis, którym zachwyciłam się ja - Kingomaniaczka, która w nowościach szuka pozycji oznaczonych plakietką ''horror''. I najważniejsze. Przesłanie, na którym tak bardzo mi zależało, ponieważ sytuacja, która (tak myślałam) powinna wyniknąć z głównego aspektu książki, przypomina tą, w której niedługo będę musiała brać udział.

Dzisiaj recenzja niezwykle krótka i trochę dla mnie... smutna. Zwlekam z nią od prawie miesiąca, w międzyczasie zdążyłam zrecenzować kilka innych pozycji, przeczytać wspaniałe książki, ale też kompletne porażki. ''Siedmiu kręgów'' nie mogę zaliczyć do żadnej z tych grup, ponieważ po prostu ich nie skończyłam i nie skończę.

Z pewnością część z moich czytelników nie dzieli swojego czasu między szkołę, a lekcje, ale między dom i dzieci. Nie mam wątpliwości co do tego, czy wasze pociechy potrafią nieźle zaleźć za skórę. Stosujecie jakieś kary? Stawiacie dzieci do kąta? Odbieracie dzienną porcję słodyczy? Skracacie czas przed komputerem lub ten na boisku? Przestańcie! Mam rozwiązanie, które uszczęśliwi wszystkich, oczywiście prócz rozrabiaków. Jeden rozdział debiutu Doroty Bartyzel-Dukaczewskiej, wystarczy do uśpienia dziecka, a z pewnością nie będzie to metoda dla maluchów przyjemna.

Pierwszy i ostatni raz w życiu przyłapałam się na myśli: Och, może ominę ten fragment... To miała być piękna, wzruszająca historia, a w zamian dostałam... COŚ. Nic mną nie wstrząsnęło, w ogóle nie czułam się zafascynowana, przysypiałam, czytanie było dla mnie torturą. Jak można zepsuć taki świetny pomysł?! Jestem zła na Dukaczewską-Bartyzel. To jest oszustwo. Oszustwo dla tych, którzy chcieli obyczajówkę z nutą dramatu, a otrzymali czterystustronicowy wywód o psychologi, sytuacji politycznej Polski i o tym jakie to kobiety po czterdziestce są samotne.

Nie jestem w stanie napisać nic więcej, szkoda mi tylko, że zmarnowałam na tę książkę tyle czasu i nie mogę jej zaliczyć do przeczytanych, bo sumienie książkoholika nie dałoby mi spokoju.