Powieść ambitna, z przesłaniem.

Zaczynając powieść, obawiałem się nieco, że będzie to kolejna sztampowa historia o psychopacie urządzającym rzeź z sobie tylko znanych pobudek. Innymi słowy, książka prosta, dla ludzi lubiących niezbyt wyrafinowaną grozę. Na szczęście moje obawy okazały się niesłuszne. W miarę czytania coraz bardziej docierało do mnie, że początkowa akcja jest tylko zawiązkiem prawdziwej fabuły i sedna książki. „Demontaż” jest powieścią o poświęceniu i walce Sema o tych których kocha i dla których byłby gotów zrobić wszystko.

Fabułą prowadzona jest płynnie. Ciekawym zabiegiem są krótkie wstawki na końcach niektórych rozdziałów, będące wspomnieniami Sema. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, postacie są według mnie wyraziste, a dialogi nieraz cięte (choć oczywiście wszystko to kwestia gustu).

Niektóre wątki zostały niedopowiedziane, co z jednej strony zaprząta moją wyobraźnie, a z drugiej daje nadzieję, że być może jeszcze kiedyś usłyszę o Semie.

Polecam,
Paweł G.

„Demontaż” jest powieścią sensacyjną, lecz jest także próbą poznania woli i stabilności duchowej człowieka, który poddany zagrożeniu i otoczony złem chce ocalić swoją „normalność”.

Po tym fragmencie chciałam jak najszybciej dorwać tą książkę w swoje ręce. W końcu otrzymałam ją i zaczęłam czytać...

... a raczej męczyć się. Już od samego początku, od pierwszej kartki, wiedziałam, że książka okaże się klapą. Nie zawsze jest tak, że gdy początek kiepsko się czyta to i całą powieść. Czasami gdzieś w środku coś się dzieje, rozkręca się i jednak można dobrze powiedzieć o czytanej książce. Nie w tym wypadku. Już po trzydziestu stronach zastanawiałam się, jak ja dobrnę do końca. Teoretycznie rzecz biorąc, początek był dosyć ciekawy, ale wszystko zostało opisane zbyt... szybko. Czas gdy Sam przebywał w sidłach Hellerta śmiało można by było opisać nieco dłużej i dokładniej z większą nutą tajemniczości, co bardziej fascynowałoby czytelnika. Jak dla mnie nawet odrębną książkę można by na podstawie tego napisać. Kiedy tak właśnie czytałam "Demontaż", stwierdziłam, że trzy powieści śmiało można z niej napisać. Trylogia. Wyszłaby naprawdę dobra i jestem pewna, że znalazłaby czytelników. Przygody Sama opisane w 400 stronach są opisane... beznadziejnie. Wszystkie dzieje się szybko, w między czasie przeplatane są jeszcze rozdziały z innych perspektyw, co zupełnie tu nie pasuje i tylko bardziej mąci w głowie czytelnika, ponieważ miejscami nie ma wyraźnego zaznaczenia, że chodzi o coś innego.

W tej książce pojawiło się również wiele niejasności. Niektóre wątki zostały rozpoczęte, niewyjaśnione i skończone. Czyżby autor miał dobry pomysł, ale nie potrafił do racjonalne wyjaśnić, by nie okazało się, że pomysł był jednak zły? Być może. A może po prostu chciał jak najszybciej zakończyć daną sytuację i przejść dalej. To też jest możliwe. Dlatego stwierdzam, że autor nie potrzebnie chciał umieścić tyle wątków w jednej książce.

Postaci w tej książce nie przypadły mi go gustu, były jakieś niemrawe i według mnie wszystkie takie same. Owszem, dało się zauważyć różnice w charakterach, jednak wszystkie oceniam na tym samym poziomie. Niczym się nie wyróżniały z tłumu. Nawet sam główny bohater mi się nie podobał, mimo iż miał cięte riposty, po których przeczytaniu uśmiechałam się pod nosem. Nic więcej nie zapadło mi w pamięć.

Kolejny świetny, zmarnowany pomysł. Szkoda, że niektórzy autorzy nie potrafią wykorzystać swojego potencjału.