Przyznam, że czekałam na ten drugi tom baśni Renaty Klamerus. No, i warto było poczekać.

Próbowałam sobie wyobrazić, jak potoczą się dalsze losy małych bohaterów, ale tego, co się

dzieje w drugim tomie nigdy bym nie wymyśliła. Nie będę się rozpisywała, tę książkę po

prostu warto przeczytać, zwłaszcza, jeżeli w domu są dzieci, by im potem podsunąć książkę

pod nos. Powiem tylko, że jest jeden taki rozdział, który mnie ogromnie wzruszył.

Jest to rozdział o spełnianiu dziecięcych pragnień. Autorka studiowała farmację ?

Gdybym nie przeczytała o tym, pomyślałabym, że psychologię. Świetna książka dla dzieci,

Ale dorośli na pewno przy niej nie usną. Polecam gorąco.

Dziecięcy świat pełen jest tajemniczości i magii nawet, jeśli jest to zwykłe dzieciństwo, któremu nie towarzyszą nadprzyrodzone zjawiska. Wyobraźnia może nas zabrać do krain niezwykłych, w których mity i baśnie przeplatają się ze sobą. Tak jest w kolejnej części opowieści o Tami autorstwa Renaty Klamerus, która czerpie z wielu kultur, aby świat przez nią stworzony pełny był tego, co dzieciom, młodzieży, a nawet dorosłym jest bliskie. Nie bez powodu wiele powieści fantastycznych jest uniwersalnych i posiada wielu czytelników. Tak jest w przypadku „Opowieści z Narnii” Lewisa oraz Śródziemia stworzonego przez Tolkiena, a nawet serii o Harrym Potterze Rowling.
„Tami z krainy pięknych koni” doskonale wpisuje się w ten świat fantastyki niezwykłych istot, posiadania magicznych właściwości i dbania o szerzenie dobra. Opowieść Renaty Klamerus moim zdaniem wychowawczo jest jednak zdecydowanie lepsza od książek, której bohaterami są dzieci: walka ze złem nie toczy się przy użyciu metod stosowanych przez zło. Żadne z dzieci nie pragnie niczyjej śmierci czy zagłady, ale jedynie unieszkodliwienia oraz życzenie, by negatywni bohaterzy stali się dobrzy. Mają to osiągnąć za pomocą wody o magicznych właściwościach, mającej odmienić ludzie serca. Symboliczne oczyszczenie jest obecne we wielu kulturach i tu zostało – podobnie jak wiele elementów z mitologii i baśni – zostaje wplecionych w akcję. Dla znawców tematu „Tami z krainy pięknych koni” będzie źródłem świetnej zabawy, polegającej na wyszukiwaniu źródeł.
Książkę Renaty Klamerus polecam wszystkim, którzy poszukują ciepłych opowieści z elementami magii. Fabuła jest dość prosta, dzięki czemu dzieci i młodzież nie będą mieli z nią problemu. Proste opisowe zdania, duża czcionka, niewielka ilość ilustracji i piękna okładka sprawią, że nasze pociechy sięgną po nią chętnie. Wielkim plusem powieści jest też opisanie odmiennej o naszej kultury, dzielenie się wiedzą (co przejawia się również przez wyjaśnianie trudniejszych słów). Dziecięcy bohaterzy pozwolą małym czytelnikom utożsamić się ze stworzonymi przez autorkę postaciami.

Mam 13 lat i ta książka mnie urzekła...czytałam też pierwszy tom. Gratuluję talentu i wyobraźni pani Renacie Klamerus.Książka jest wspaniała, zawsze myślałam że bardziej niesamowitej książki niż ,,Hobbit'' nie przeczytam, ale się myliłam. Ta książka podbiła moje serce(zarówno pierwszy tom jak i drugi).Przepraszam za zwykłe słowa, w ogóle nie wyrażające uczuć ani mojego zachwytu tą książką, ale nie potrafię jeszcze tak pisać jak dorośli...

Kiedy wzięłam do ręki I tom "Tami....",z każdą pzrezczytaną kartką,treść i przygody małej,mądrej dziewczynki Tami oraz jej rówiesników bardzo mnie pochłaniały i zaciekawiały.Pomimo książka ta jest kierowana właściwie do dzieci,starsi także będą zadowoleni z tej lektury.Teraz przeczytałam II tom i wrażenia są takie same.Wspaniała postawa dzieci,ich rezolutność i szereg przygód "wciągają" jak magnes do przeczytania tych książek.Jednocześnie kładę tu duży nacisk aby "Tami...."trafiła do rąk dzieci,jest ona wspaniałym przykładem dla młodych odbiorców.Chylę tutaj czoła autorce,Pani Renacie Klamerus.

“Tami z Kapadoclandii” to kontynuacja pierwszego tomu przygód Tami i jej przyjaciół. Przed lekturą książki koniecznie trzeba się zapoznać z częścią pierwszą.

Właśnie kończy się rok szkolny i wielkimi krokami zbliżają się wakacje. Tami uczy się teraz w szkole muzycznej, gdzie gra na skrzypcach. Szkoła znajduje się daleko od Kapadoclandii, więc Tami spędza w domu tylko weekendy. W wakacje ponownie będzie się spotykała z dwójką swoich przyjaciół: Rumem i Kieliem, z którymi przeżyje nowe przygody. Dzieci nadal są w posiadaniu księgi czarów, ale korzystają z niej sporadycznie, używając czarów właściwie wyłącznie w wakacje. Zajęte nauką i obowiązkami w roku szkolnym, niecierpliwie wyczekują wolnych od nauki dni. Kiedy te w końcu nadchodzą, dzieci wracają do komnaty, w której kiedyś znalazły konie. I tutaj zaczyna się nowa przygoda.

Tym razem dzieci poznają wreszcie dyrekcję. W skład owej dyrekcji wchodzi trzech panów: Biały, Czerwony i Niebieski. To właśnie oni rządzą światem magii i pilnują w nim porządku.

Najbardziej jednak w drugim tomie wciągnęła mnie historia babci Fuoco. Babcia Fuoco jest moją ulubioną postacią z obu książek. Pod koniec pierwszego tomu, wskutek pewnego splotu wydarzeń, zamieszkała razem z Tami i jej rodziną i odegrała dość istotną rolę w akcji powieści. Teraz uchyla wreszcie rąbka tajemnicy dotyczącej swojego życia i tego, skąd pochodzi. Dotychczas dzieci wiedziały tylko, że babcia jest bardzo stara i bardzo mądra. Wiedziała rzeczy, o których inni nie mieli nawet pojęcia, a do tego odznaczała się niesłychaną wręcz intuicją. Teraz snuje opowieść o tym, gdzie dorastała, kim była, co kiedyś robiła, a przy okazji zdradza dzieciom, jak żyła i co z tym wszystkim mają wspólnego konie. I latające dywany. Dowiemy się, skąd w Kapadoclandii w ogóle wzięły się konie, którymi od niedawna opiekuje się Tami, jej przyjaciele i ich rodzice. Babcia Fuoco bowiem pochodzi z odległej krainy, można nawet powiedzieć, że z odległej i bardzo egzotycznej i do Kapadoclandii zawędrowała trochę z przypadku, a trochę może wiedziona przeznaczeniem.

*ze względu na limit znaków w serwisie, po całość recenzji zapraszam tutaj: http://marta.kolonia.gda.pl/connieblog/?p=2110