Moi drodzy, jeśli studiujecie kierunek socjologiczny, pedagogiczny, bądź pokrewne i nie macie pomysłu na pracę badawczą serdecznie polecam tę pozycję. Książka ta ukazuje pozytywną rolę polskiego rapu, oswaja go a nawet przekonuje, że ma on terapeutyczną moc. Niezła ciekawostka, prawda?
Hip-hop jest w naszym kraju synonimem muzyki ulicy. Przeciętny obywatel kojarzy go ze złymi chłopcami, którzy żyją na bakier z prawem, a wolnych chwilach recytują pełne wulgaryzmów wierszyki. Tymczasem autor książki, Przemysław Kaca, próbuje udowodnić, że hip-hop to kultura. Co prawda bardzo żywiołowa i nad wyraz spontaniczna, ale za to szczera i bezkompromisowa. Udowadnia, że twórcy hip-hopowi to nie czyste zło z ławki pod blokiem, a raczej głos pokolenia, które nie ma łatwego życia i swój bunt wyraża muzyką.

I właśnie ta muzyka daje im coś, co najważniejsze - wolność i odskocznię od szarości dnia codziennego.

Czytaliście kiedyś pracę dyplomową, od której nie można się oderwać? Ja czytałam, to była moja praca ;) A poważnie, z reguły publikacje tego typu nie wyróżniają się niczym specjalnym, są nudne i przepełnione naukowym bełkotem, którego nie czytamy dla przyjemności. Przedstawiają suche fakty, niekiedy poparte autorskimi badaniami i udowadniają tezy wzięte z kosmosu. Tymczasem powyższa publikacja zaskakuje życiową prawdziwością, przedstawia szczegółowo rolę, jaką pełni hip-hop w kształtowaniu postaw i zachowań młodzieży niedostosowanej społecznie. Autor sugeruje, że kultura hip-hop znacząco wpływa na kształtowanie życia młodego człowieka i ukazuje zalety polskiego rapu oraz jego rolę w kreowaniu postaw młodych ludzi. Wszelkie tezy zostały poparte fachową bibliografią. Przemysław Kaca zamieścił też w publikacji metodologię badań (kwestionariusz wywiadu) oraz wnioski z badań własnych.

W efekcie autor udowodnił, że ten specyficzny rodzaj muzyki znacząco wpływa na dzieci ulicy w sposób zdecydowanie pozytywny. Szczegółowo omówił zagadnienie niedostosowania społecznego i wspomniał o roli i cechach skutecznego wychowawcy. Praca jest ciekawa i nie nuży, a do tego przedstawia specyficzny temat - nie dziwi mnie już to, że została wydana w formie książki.

Jeśli jesteście ciekawi, jak powinna wyglądać nietypowa praca dyplomowa lub macie ochotę zgłębić temat - zapraszam do lektury. Dla szkolnych pedagogów, nauczycieli czy wychowawców w ośrodkach młodzieżowych może to być bardzo inspirująca lektura, choć zagadnienia będą im raczej znane.

Hip-hop to nie jest mój klimat muzyczny. Jednak moja przyjaciółka słucha tego gatunku, więc często słyszałam fragmenty jakiś piosenek i gdy zobaczyłam tę książkę poczułam chęć zapoznania się bliżej z tą kulturą.

Od książki oczekiwałam przejrzystego przeglądu hip-hopu z dużą ilością ilustracji w odniesieniu do młodzieży. Jednak otrzymałam zupełnie coś innego. Po otrzymaniu tej pozycji dowiedziałam się, że jest to praca licencjacka. Trochę mnie to zniechęciło do książki, bo myślałam, że czytanie będzie nużące, ale było naprawdę dobrze.

Biorąc pod uwagę tytuł ”Hip-hop, jako narzędzie resocjalizacji młodzieży” oczekuje się książki wyłącznie o tym gatunku muzycznym. Jednak te informacje otrzymujemy w drugiej połowie . Pierwsza część to informacje ogólnie o muzyce.

Z książki możemy dowiedzieć się wiele ciekawych rzeczy. Nie zdawałam sobie sprawy aż do momentu przeczytania książki, jak ważna jest muzyka w wychowywaniu dziecka, czy też leczeniu chorych. Autor przedstawia nam wpływ muzyki na człowieka. Przedstawia wszystkie rodzaje terapii nie tylko związane z muzyką. Oprócz tego zainteresowały mnie tematy o niedostosowaniu społecznym, przejawach agresji w popkulturach, czy dzieciach ulicy, które są częstym motywem w filmach.

Nie wiem, jakie są zasady pisania prac licencjackich. Nie wiem, czy można wstawiać tam ilustracje, ale sądzę, że jeżeli praca została dodatkowo wydana w formie książki to należałoby dodać więcej ilustracji, gdyż powieść składa się z samego tekstu.

Autor popiera swoje stwierdzenia przykładami z życia. Przeprowadził wiele wywiadów z młodymi ludźmi i wybrane wypowiedzi młodych osób wplatał w swój tekst. Na koniec można przeczytać wszystkie wywiady z nastolatkami.

Tą 137 stronicową książę czytało się nawet szybko jednak były momenty, gdy chciało się przeskoczyć dalej, gdyż czytanie miejscami nużyło. Jednak było spowodowane to formą i językiem pracy, gdyż nie jest to powieść specjalnie napisane do wydania tylko jest to praca na studia. Język jest bardziej naukowy niż publicystyczny.

Przemysław Kaca wielokrotnie w swoim dziele zwraca się do rodziców, aby zaczęli interesować się swoimi dziećmi, pomagać im i poświęcać im swój czas. Moim zdaniem autor skierował swoje słowa do dorosłych, dlatego, gdyż sam miał wsparcie od swoich rodziców i prawdopodobnie gdyby mu tego zabrakło jego droga potoczyłaby się zupełnie inaczej, o czym mogą świadczyć podziękowania dla rodziców autora na początku książki.

Książka pokazuje, że hip-hop to nie jak wydaje się większości ludzi muzyką demoralizującą młodych ludzi. Dla większości nastolatków hip-hop jest odskocznią od problemów w szkole, czy w domu. Przyznają, że ta muzyka odciąga ich od alkoholu, narkotyków i bijatyk. Hip-hop nauczył ich wiele i cały czas odkrywają w tej muzyce coś nowego.