Już w pierwszym zdaniu poznajemy Kiki. Tak naprawdę nazywa się Karolina Klementyna Kain. Jest młodą kobietą, która w końcu postanawia zmienić swoje dość monotonne i jednostajne życie. Nagle podejmuje decyzję, która powoduje, że staje się bohaterką pewnego skandalu, jaki wybucha w małym miasteczku. Na stałe opuszcza rodzinny dom i pojawia się w miasteczku, gdzie podejmuje pracę w barze, w którym spotyka się miejscowa bohema. Tyle dowiadujemy się z ust pewnego pisarza. A potem do opowieści włącza się kolejny pisarz… I z pozoru prosta historia zaczyna się komplikować, zaskakuje i aż do samego końca trzyma czytelnika w niepewności…
Nagle okazuje się, że Kika, o której mówi Radon jest inną Kiką niż ta, o której opowiada Teodor. Co więcej okazuje się, że obaj pisarze są w dziewczynie zakochani, obaj chcą ją zatrzymać dla siebie. I jednocześnie obaj przyjęli jakiś czas temu bardzo nietypowe zlecenie… Zlecenie, w którym główną rolę odgrywa wyobraźnia i tworzone przez obu pisarzy historie, które zmierzają do nieuchronnego finału, choć przecież chciałoby się inaczej…
Cała historia opowiadana przez Trzeciak jest niesamowita, pełna magii i jednocześnie tak zupełnie realna. Autorka znana jest z resztą z tego, że tworzy powieści wpisujące się znakomicie wpisujące się w nurt realizmu magicznego. Warto tę książkę przeczytać choćby dla samej akcji. Ale przecież powieść ma też drugie dno. Pokazuje, jak wielka może być siła wyobraźni, jakie cuda można czynić, gdy czegoś się pragnie. I jednocześnie jak bardzo trzeba uważać, kiedy te cuda się tworzy. Bo nic nie jest czarno-białe. To także opowieść o wolności. O tym, że powinna być ona nadrzędną wartością. Nawet, gdy taka wolność może przysporzyć cierpienia. Mamy tu echa siły matczynej miłości oraz ślady miłości dojrzałej między kobietą i mężczyzną. Takiej, która bardziej niż swoje szczęście ceni sobie dobro drugiej osoby.
„Dwa życia Kiki Kain” to historia wciągająca i wzruszająca. To historia, która zaczyna się niepozornie, by po paru stronach wciągnąć czytelnika i nie wypuścić go aż do końca. To powieść, w której w trakcie czytania pojawia się coraz więcej tajemnic, pytań, które nie mogą zostać bez odpowiedzi…
I jeszcze tytuł. Trochę dwuznaczny, bo nawiązuje do dwóch historii Kiki opowiadanych przez dwóch pisarzy. Ale też może być odczytany w inny sposób… I nawiązanie do biblijnego Kaina, tak wyraźne w treści. Choć mnie nazwisko bohaterki kojarzyło się też z niemieckim „kein”, czyli żaden. Nie zdradzę dlaczego. Sami przeczytajcie. Warto!

Czy wyobraźnia ludzka ma granice?

Kiki Kain opuściła matka, a ojciec pozostaje nieznany. Od jej piątych urodzin (dnia opuszczenia przez matkę) nastolatka żyje pod opieką babki, artystki, która na ogół zajmuje się rzeźbieniem pomników do ich miasteczka. Dziewczyna przez pewien czas pisała teksty sztuk i piosenek dla córki burmistrza, która ją wiecznie wykorzystywała, ale w końcu ulegając namowom babki wyszła z tego toksycznego związku. Niestety na nieszczęście dla babki postanowiła również udać się na samotną podróż do innego miejsca, gdzie nikt jej nie zna i gdzie będzie mogła rozpocząć nowe życie bez maszyny do pisania, która kiedyś wydawała się być przyspawana do jej rąk. Co sprawiło, że odeszła? Czy odnalazła się w nowym miejscu? I najważniejsze: czy którokolwiek z powyższych zdań jest prawdziwe?

Wszystko o Karolinie Kain dowiadujemy się z opowieści dwóch zakochanych w niej chłopaków. Dziewczyna nic a nic nam o sobie nie opowiada, dlatego zdania są podzielone, ponieważ każdy z chłopców snuje własną hipotezę odnośnie wcześniejszych lat Kiki nie szukając u niej potwierdzenia swoich słów. Po prostu mówi, bądź pisze i tworzy własną opowieść, na ile prawdziwą nie wie nikt...

"Dwa życia Kiki Kain" to nieco magiczna historia, w której Autorka uczula nas na to, jak możemy wpływać na otoczenie i innych ludzi. Z początku wydawała mi się być książką o utartym schemacie dziewczyny z trudnym dzieciństwem, która nie rzadko była wyszydzana i obmawiana. Już po kilku rozdziałach i w miarę jak mocniej zagłębiałam się w lekturę orientowałam się, że nie ma w tym nic schematycznego, a Autorka potrafi nieźle pisać.

Podsumowując książka podobała mi się, lecz pojawiło się też wiele wątków dla mnie niezrozumiałych. Autorka napisała ciekawą fabułę, bo choć spotkałam się niejednokrotnie z narracją kilkuosobową to każda z wymienianych osób byłą bezpośrednim świadkiem zdarzeń.
Serdecznie zachęcam do zapoznania się z lekturą!